En net als ik zal Bert dan toch zijn blijven plakken tussen de spotters, met hun Oost-Duitse Praktica-camera’s en hun NATO-jekkies. Altijd spiedend naar de LB'ers met hun witte helmen en hun herdershonden. Die beweerdelijk 'zomaar de film uit je camera trokken' (iedereen kende het verhaal, maar niemand had het ooit meegemaakt).

En net als ik, moet Bert in het hoge gras hebben staan dansen als zich dan opeens tòch een Phantom losmaakte uit de wolken. Eenzelfde toestel zoals we dat 's avonds op de zwart-wit televisie tritsen bommen zagen afwerpen boven de Hanoi, en de Ho-Tsji-Minh-route. Een Buccaneer kon het ook zijn, leeggevlogen op de Nordhorn Range. Of een Harrier. Of een Sepecat Jaguar.

Vreemd genoeg hebben Bert en ik mekaar daar destijds nooit ontmoet. Honderdvijftig meter van elkaar opgegroeid, allebei bevangen door dezelfde passie. Want net als ik moet Bert Huizenga toen en daar, aan de voet van die drie kilometer lange runway, kàts midden in dat prachtige Twentse land, besloten hebben dat die vliegtuigen zijn toekomst waren.

Twintig jaar later kwam ik hem wel tegen. Heel vaak zelfs. Bij 'Wings'. Maar ook op talloze evenementen en vliegfeesten.

Weer twintig jaar later sta ik op een meter of vijftig van zijn kleine doodskist. Vier gele Fokker S11's  komen bloedjelaag over. Het geel kan niet mooier uitkomen, tegen het onwaarschijnlijke hardblauw van de juli-hemel.

Het is die intens-blauwe hemel, die de lange Twentse zomerdagen van de jaren zestig verbindt met deze ene, treurige dag op een begraafplaats in Lelystad.

Dezelfde blauwe hemel. Voor de rest is alles anders nu.

Goof Bakker
[email protected]