Toen ik in 1985 bij een groot reclamebureau in Rotterdam ging werken, stond daar een bruingrijze computer in de hoek. De Macintosh. Er was geen handleiding bij, want dit ene exemplaar was door de fabrikant uit Californië opgestuurd om gefotografeerd te worden voor de Nederlandse reclamecampagne, die toen net ging lopen.

Ik begon van pure nieuwsgierigheid wat op de Apple te hameren. Vrijwel meteen kon ik al tekenen en schrijven, en het resultaat nog printen ook. Een uur later werkte ik er mee. De dag erna stond het hele bedrijf om me heen. Iedereen kwam kijken naar het wonderlijke apparaat, dat bediend werd met dat vreemde schuifdoosje, dat – o wonder! - verbonden was met het pijltje op het scherm. Als je moest wachten verscheen er een klein horloge. Iedereen vond het prachtig.

Ik kreeg meteen de opdracht om nieuwe slagzinnen te bedenken voor de grotere versie, die al in aantocht was. Die zou één megabyte intern geheugen krijgen. En een diskdrive van twee keer 800K.

Ik bedacht een slogan: ‘De muis heeft nu het geheugen van een olifant’. De klant vond het prachtig, maar keurde ‘m uiteindelijk toch af. “We moeten niet over de muis praten”, zei de marketingman met neergeslagen ogen: “Een computer met een muis wordt door serieuze gebruikers gezien als een spelcomputer. Kantoordirecties nemen de Apple niet serieus. Dat hebben we gemerkt. Dat komt door die muis. Moffel die muis maar weg, ook bij de fotografie.” De muis van Windows zou nog vijf jaar op zich laten wachten.

Hoewel men de voordelen van het apparaat inzag, wilde de directie van het reclamebureau zich door de klant niet laten dwingen om Apples aan te schaffen. De financieel directeur was een fanatieke IBM/DOS-aanhanger. Er stonden tientallen van die machines klaar. Het grootste deel echter onuitgepakt in de gang, omdat 'de secretaresses pas over drie maanden op cursus konden'. Ze typten voorlopig nog maar even door op hun gietijzeren elektrische typmachines. U weet nog wel: die met dat zilveren bolletje, en dat witte correctielint.

Om de directie te sarren leerde ik een van de secretaresses in één middagpauze op de Apple te typen. De werking van de muis had ze in een minuut door. Ze tikte een tekst, en ik leerde haar hoe met een simpele muisklik de printer in werking gezet kon worden. Die printer begon te ratelen. En werkelijk: het kind begon te huilen. Tussen de snikken door vertelde ze dat ze slapeloze nachten had, omdat ze bang was haar baan te verliezen. Ze dacht dat ze te dom was om ooit een computer onder de knie te krijgen.

Zelfs vele piloten, vanouds Windows-adepten, en zoals u weet van nature stronteigenwijs, zijn over gegaan. Sterker nog: onder hen zijn er met Apple-sekte-achtige trekjes. Want u weet: geen grotere Apple-aanhanger dan een voormalige Apple-hater.

Goof Bakker
[email protected]