Want wat daarin stond geldt natuurlijk ook voor die business jets daar in Genève. Je wéét dat de dingen grotendeels verkocht worden aan de grootste penose die de wereld ooit kende. Die Learjets en Bombardiers worden bijeen gejat en gelogen via kinderarbeid, mensenhandel, bloeddiamanten, en de laatste Siberische tijgervellen. Via EU-subsidie voor de ontmanteling van Sovjet-atoomonderzeeërs en de verduisterde ontwikkelingshulp voor Burkina Faso. En natuurlijk ook de vijf tientjes die u laatst gestort hebt op Giro 555 voor die arme drommels in Nepal.

Het eufemistische woord 'businessjet' wordt gebruikt. Maar zaken worden er nauwelijks met die dingen gedaan. Als er tien procent functioneel-zakelijk mee gevlogen wordt zou het me meevallen. De andere negentig procent bestaat uit vluchten van Russen en sjeiks met booz en bimbo's naar ski-resorts en paradijseilanden.

Op EBACE word je heen en weer geslingerd tussen bewondering en afkeer. Want waar gaat het over? Marmeren badkamers voor flight level 350. Brandwerend hoogpolig tapijt. En ja, echt waar: gouden kranen.

Maar zoals gezegd: je wordt ook gefascineerd door het vernuft, het vakmanschap en de schoonheid van die vliegmachines. De Gulfstream V vind ik een van de mooiste voorwerpen op aarde, de David van Michelangelo inbegrepen. En misschien moeten we al blij zijn dat al die miljoenen niet uitgegeven worden aan Sukhoi’s, om clusterbommen mee af te werpen. Maar toch. Maar toch. Lekker zit het niet.

In dit verband meld ik graag de uitglijer die Obama maakte, door in het prille begin van zijn ambtstermijn tekeer te gaan tegen deze vorm van geldverspilling. Een boze brief uit Wichita, thuishaven van Cessna en Beechcraft, was het gevolg: of hij wilde ophouden een bloeiende bedrijfstak kapot te lullen, waarin duizenden gezinnen een goeie boterham verdienden.

Twee kanten van dezelfde zwaar vergulde medaille. Ik blijf twijfelen. Ebace. Daarom mijn pathetische protest, vanuit een bovenhuis in Utrecht. Ik blijf dit jaar thuis.

Goof Bakker
[email protected]