Het leuke is natuurlijk dat je onderdeel van het circus bent. We zitten tussen de dompteur en de acrobaat, en niet tussen het gapende en ijslikkende publiek. De crew-corral is zelfs letterlijk wat verhoogd, en we moeten een oranje polsbandje èn een sleutelkoord met onze naam hebben om toegang te verkrijgen. Maar dan zitten we ook tussen de vliegers van de diverse aerobatic teams, de Gripen, de Hunter, de F-15 en de Eurofighter. Met onze jekken aan, met daarop onze Postbellum badges. Ja, noem het soldaatje spelen, maar leuk is het tóch. Gehaald en gebracht te worden met een uitgewoonde legerbus. Eten met de crews in een enorme mess-tent. En ’s avonds naar de disco met duizend mannen-in-vliegoverall, en een enkele lokale Vlaamse Schone met iets te dikke kuiten.

Aankomst
De aankomst was al spectaculair. Na een korte vlucht vanaf EHTE door de kraakheldere, maar nog maar net van grondmist ontdane atmosfeer worden we door Kleine Brogel Tower onmiddellijk op een straight in naar baan 23 gezet. “Expedite” wordt er nog bij gezegd, en dat hoeven we geen twee keer te horen om onze 3500 voet hoogte in een IAS van 190 knopen om te zetten. Ruim in het geel. Als de spreekwoordelijke bat out of hell duikt onze ranke Gabelschwanzsteufel richting de treshold, als betrof het een aanval op een charley airstrip in de Mekong Delta. Ik moet gestaag door trekken (maximum rudder deflection speed) om uiteindelijk de voorgenomen 82 knots ervoor te krijgen (80 licht, 85 zwaar, hou ik als vuistregel aan, en interpoleren maar). Zelfs tijdens het uitrollen worden we nog tot snelheid gemaand en nu begrijpen we ook waarom: we hebben geen enkele regel of afspraak geschonden, maar houden toch de Patrouille de France wachtende! De Fransen openen de vrijdagse oefenshow, alleen voor spotters en genodigden. Vervolgens krijgen we onze - inmiddels vaste - plek naast Tony de Bruyns OV-10 Bronco. We zijn tenslotte brothers in arms. En meteen komt de refuelling truck er aan en kolkt maar liefst 287 liter van het Blauwe Goud onze tanks binnen. We zijn binnen veilige marges zo licht mogelijk aangekomen. Want ja, we blijven Hollanders. By the way: met het oog op dit soort fringe benefits willen we de Postbellum-operatie trouwens uitbreiden met een T-41 Mescalero, de militaire C-172. Dus als dit verslag u aanspreekt, stuur even een mailtje.

Dranghekken
Aan de dranghekken van de crew-corral hangen we onze banner op, en delen we onze stickers uit. Zo kunnen we promotie maken voor ons kluppie. Jammergenoeg kan het publiek niet dicht bij het toestel komen. Dat was op Koksijde laatst anders; daar konden we ontelbare huilende kleuters op de foto doen zetten, en daadwerkelijke geïnteresseerden een uitgebreide walk around geven van ons bijzondere toestel, en vertellen over de fascinerende historie erachter. Maar goed, dit werkt ook. En en-passant zien we drie keer de volledige show voorbij komen, met elkaar de loef afstekende aerobatic teams, en - wat mij betreft - een overdaad aan afterburner-geweld. Toppers: de in formatie met een F-16 vliegende Bleriot, en de in alle rust voorbij snellende drone; een macabere ervaring om zo’n ding nu eens in het echt te zien. De Dakota die de show dagelijks waardig afsluit maakt de zaak af. Vakwerk, Belgische Vrienden!

Drie dagen later hobbelen we in een lange rij weer over de taxi-track. Twee F-16’s doen de lucht voor ons trillen, en een Saab-105 fluit à la Fouga achter ons. We moeten lang wachten op het verlossende ‘cleared’. Want ja hoor: van de andere kant komen de blauwwitte Alpha Jets van de Patrouille de France rustig een-voor-een voorbij om zich drie-aan-drie op te stellen, voor een gezamelijke take-off. Het duurt en duurt, en terwijl de genereus geschonken Avgas door onze twaalf cilinders raast. “Die Fransen nemen nu wraak”, bromt Erik Brouwer in zijn headset.

 

Bekijk meer foto's van de Belgian Air Force Days op Luchtvaartfoto.nl.