"Heeft hij geleden?", vroeg een paar jaar geleden de weduwe van een vriend van me, die op nauwelijks driehonderd voet in zijn veel te langzaam vliegende toestel een veel te grote bank aanrolde. "Nee", heb ik geantwoord: "Hij is gevallen alsof hij geeneens vleugels had. Honderd meter verticaal, zonder enige vertraging. Dan ben je op slag dood." Het troostte haar een beetje. Dat kon ik merken.
"Hebben die mensen geleden?", vroeger deze week wel vier of vijf mensen op het terrasje voor de snackbar aan me. "De meesten niet", heb ik geantwoord. "Plotseling min zestig graden, en een extreem heftige richtingverandering, bij een snelheid van honderden kilometers per uur. Die twee dingen op zich zijn al dodelijk. En dan nog het wegvallen van de druk, zodat het bloed gaat koken, of er op z’n minst grote bellen in ontstaan."
Ik maak een mix van dingen die ik bij het vak 'fysiologie' dertig jaar geleden heb gehad, de mening van paar collega’s die ik dergelijke zaken wel eens heb horen beweren.
'De meesten niet', dat heb ik er zelf bij bedacht. Want wie zal het zeggen? Misschien is een wat minder dodelijke atmosfeer in een nog niet volledig gedesintegreerd rompdeel tijdelijk behouden gebleven. Ik heb wel eens gehoord van een stewardess, die in een staartstuk van een airliner een val vanaf 30.000 voet overleefd heeft.
'De meesten niet', heb ik er dus maar bij gezegd. Dat is in elk geval wat ik zelf op deze treurige dag maar hoop.
Goof Bakker
[email protected]
