Aerocalifornia: Guadalajara - La Paz (Mexico), 25 november 2004

25 november 2004
Eén van de mooie dingen aan vakantie is voor mij de voorpret van het vliegen. Vliegen is voor mij een genot, zeker geen noodzakelijk kwaad. Zodra ik dan ook weer eens een vlucht geboekt heb, begint de pret totdat ik daadwerkelijk in dat vliegtuig zit. Voor mijn vakantie naar Mexico in november 2004 was dat helaas maar kort, omdat ik pas vier weken van te voren de vluchten boekte. En de leukste vlucht, een binnenlandse vlucht van Guadalajara naar La Paz, zelfs pas twee weken voor de vlucht. Maar voor mij was dit wel degelijk het hoogtepunt van de reis.

Bij het boeken van de vlucht bleken er meerdere mogelijkheden. De mogelijkheid die er voor mij uitstak was de vlucht met Aerocalifornia. Deze maatschappij vliegt uitsluitend met de Douglas DC-9, met een gemiddelde leeftijd van 35 jaar! Deze beestjes vliegen al lang niet meer in Europa, dus voor mij was dit de uitgelezen kans om met dit toestel te vliegen. Des te meer reden voor mij om flinke voorpret te hebben.

Op de ochtend van 25 november 2004 stond ik al om 4.30 op, zodat ik om 5.00 de taxi kon pakken vanuit mijn hotel in Guadalajara. Vlucht JR142 van Aero California zou om 7.30 vertrekken, dus dan had ik meer dan genoeg tijd om ook nog de luchthaven van Guadalajara te bekijken. De taxirit was prima en zonder problemen en ruim op tijd stond ik bij de incheckbalie. Er waren twee balies voor Aero California, maar gelukkig niet al te veel passagiers op dat moment. Dit verliep dus ook prima. Daarna de gebruikelijke veiligheidscheck en uiteindelijk liep ik rond 6.15 de terminal in. Op dat moment was het nog donker, maar de vliegtuigen aan de gates waren al te zien. Mijn vlucht zou echter niet van een gate vertrekken, maar vanaf het platform, waardoor ik ook nog een stukje met de bus mocht.

Vlak voordat het boarden zou beginnen, kwamen de piloten en stewardessen voorbij. De captain bleek een klein, gezet mannetje te zijn in een echt jaren 70 uniform. In zijn kielzog kwamen drie stewardessen, met net iets te veel make up, ook een jaren 70 uniform en net iets te hogen hakken. Zodra zij allemaal met een busje naar het vliegtuig waren gebracht mochten wij ook de bus in. Eén bus bleek genoeg voor alle passagiers, erg vol zou het vliegtuig dan ook niet zitten. Het toestel stond aan de andere kant van het platform, een DC-9-32 uit 1969. Voor haar leeftijd zag ze er nog goed uit van buiten, maar van binnen was het toch allemaal wel erg oud. De bagagerekken kreeg ik in elk geval niet open, dus besloot ik mijn rugzak maar onder de stoel voor me te leggen. De stoelen zelf hadden hun beste tijd ook wel gehad en waren ook niet erg comfortabel meer. Wat verder opviel waren de ramen, waar niet doorheen te kijken viel. Aan de buitenkant waren ze beslagen en pas na de start werd het iets beter. Hopelijk was dit niet het geval bij de cockpit ramen....

Nadat alle passagiers hun plaats hadden gevonden ging de deur dicht en begonnen de motoren te loeien. Alles trilde en het lawaai binnen was aanzienlijk meer dan bij de huidige generatie vliegtuigen. Zeker bij de start werd ik helemaal door elkaar gehusseld, maar gelukkig ging het verder zonder problemen. De rest van de vlucht was redelijk rustig, weinig turbulentie en getril, alleen het geluid van de motoren bleef, gelukkig. Tijdens de vlucht kwamen de stewardessen één maal langs met drinken en wat zoetigheid. Geen ontbijt, geen prulletjes te koop en geen in-flight magazine. Maar toen ik om een tweede drankje vroeg waren ze wel zo vriendelijk om dat direct te komen brengen. De rest van de vlucht heb ik met een big smile genoten van het uitzicht en het feit dat ik in zo´n oude dame mocht vliegen.

De landing op La Paz ging net als de start gepaard met een hoop getril en voelde erg onrustig aan. Of dit te wijten viel aan het toestel of aan de piloten weet ik niet, maar in elk geval niet aan de wind, want die stond er niet. Het ging wel allemaal goed en een paar minuten later liep ik al naar de kleine terminal. Mijn grote rugzak was ook aangekomen, dus het was allemaal goed gegaan. Nog één blik op die prachtige oude dame en dan per taxi naar de stad.

Mijn cijfer voor deze vlucht: een acht! Belangrijkste reden voor dit hoge cijfer is dat ik het prachtig vond om in zo´n oud toestel te kunnen vliegen. Verder was het cabinepersoneel vriendelijk en behulpzaam. Alleen het comfort in het toestel was iets minder, maar dat is de prijs die je moet betalen als je met een oud toestel wilt vliegen!

E. Husmann
Copyright Reismedia BV 2024 - Cookieinstellingen