De vlucht naar Seattle was geboekt als een multicity trip bij Delta Air Lines, en werd uitgevoerd door Alaska Airlines. Onze vlucht vertrok om zeven uur 's ochtends zodat we in alle vroegte op de luchthaven arriveerde. Als een verrassing bleek de terminal bijzonder druk te zijn rond dit vroege tijdstip.
In Las Vegas heeft Alaska Airlines geen automaten staan om zelf in te checken. Iedereen wordt dus op de oude manier ingecheckt aan één van de balies. Deze bleken pas over een halfuur open te gaan dus zat er niets anders op als even te wachten.
Toen alle vier de balies geopend waren, liep de rij lekker door. Helaas had onze baliemedewerker nog nooit passagiers ingecheckt die met een reserveringsnummers vliegen van een andere maatschappij, het welbekende codeshare. Om dit waarschijnlijk ook niet te hoeven gaan leren verwees hij ons gelijk door naar Delta. Na duidelijk te hebben gemaakt dat wij juist door Delta-medewerkers naar deze balie waren gestuurd en dat hij dan zelf maar met Delta contact op moest nemen begon hij toch maar aan z'n nieuwe ervaring. Op z'n kauwgom smakkend en scheldend op Delta "dat ze er een zooi van maakte" kon hij onze reservering niet vinden in het boekingssysteem. Na een minuut of tien waagde hij toch maar de gok om het aan z'n collega te vragen hoe hij dit moest afhandelen. Na slechts een instructie van dertig seconde rolde onze instapkaarten uit de printer.
Nadat de bagage gelabeld was kwam meneer erachter dat de betalingskwitantie ook bij de instapkaarten moest worden toegevoegd. Maar ja, wederom wist hij onze reservering niet meer te kunnen vinden...... Toch maar weer even vragen en jawel "there it is" klonk het opgelucht. Alleen had hij geen printoptie meer..... Na de zoveelste zoektocht wederom naar zijn collega, en ja weer dertig seconde later kwamen de kwitanties uit de printer.
Al met al hadden we zo'n 45 minuten aan de balie gestaan. Erg vermoeiend, zeker voor de mensen achter ons. Maar iedereen moet het een keer leren. Alleen lijkt het mij toch standaard dat je wel een codeshare passagier moet kunnen inchecken. Anno 2010 is dit toch wel redelijk veel voorkomend.
Maar goed, we hebben onze instapkaarten met kwitanties, op naar de gates. Ook hier weer een lange rij, die bijzonder snel doorschuift. Met een vijf minuten zijn we langs de TSA en kunnen we eindelijk gaan ontbijten. Al is daar niet heel erg veel tijd meer voor.
Als we uit eindelijk precies op tijd bij de gate arriveren, kunnen we gelijk doorlopen. Bijna iedereen zit al in het toestel. Als na ons nog een paar mensen zijn ingestapt gaat de deur dicht en begint het personeel aan de gebruikelijk procedures. De captain vertelt zeer uitvoerig wat de te vliegen route is met snelheden, hoogte, weer, enzovoort, erg compleet en zeer volledig verstaanbaar. Na een lange pushback worden de motoren gestart en geven de stewardessen de veiligheidsinstructies aan de passagiers.
Het toestel zelf (Boeing 737-900) ziet er netjes uit en de stoelafstand is prima. Een vorm van entertainend is aanwezig in de vorm van schermen onder de bagagebakken. Of gewoon lekker naar buiten kijken of wat lezen.
Na een stuk getaxied te hebben mogen we aansluiten in de lange rij toestellen die dit eveneens van plan zijn. Na een tiental minuten is het onze beurt en stijgen we met een mooi uitzicht op Las Vegas op. Nadat we op onze kruishoogte zijn aangekomen komt de crew langs met drinken en een tweetal zakjes met pinda's. In totaal komen ze nog een drietal keer langs en indien wenselijk krijg je er weer een zakje pinda's bij. Op een vlucht van net drie uur en dan vier keer langskomen met drinken, heb ik nog niet eerder meegemaakt. Voor als je iets meer wilt eten kan je ook een aantal uitgebreidere snacks krijgen tegen een redelijke vergoeding. Omdat wij net ons ontbijt op hadden hebben we dit natuurlijk niet gedaan.
Een twintigtal minuten voor schematijd landen we zachtjes op de kletsnatte baan van Seattle. Na een korte taxirit liepen we een kwartier voor schematijd door de terminal.
Samenvattend een prima vlucht gehad met Alaska Airlines met een goede service voor zo n korte vlucht.
Waardering: 8
R. Breuer
In Las Vegas heeft Alaska Airlines geen automaten staan om zelf in te checken. Iedereen wordt dus op de oude manier ingecheckt aan één van de balies. Deze bleken pas over een halfuur open te gaan dus zat er niets anders op als even te wachten.
Toen alle vier de balies geopend waren, liep de rij lekker door. Helaas had onze baliemedewerker nog nooit passagiers ingecheckt die met een reserveringsnummers vliegen van een andere maatschappij, het welbekende codeshare. Om dit waarschijnlijk ook niet te hoeven gaan leren verwees hij ons gelijk door naar Delta. Na duidelijk te hebben gemaakt dat wij juist door Delta-medewerkers naar deze balie waren gestuurd en dat hij dan zelf maar met Delta contact op moest nemen begon hij toch maar aan z'n nieuwe ervaring. Op z'n kauwgom smakkend en scheldend op Delta "dat ze er een zooi van maakte" kon hij onze reservering niet vinden in het boekingssysteem. Na een minuut of tien waagde hij toch maar de gok om het aan z'n collega te vragen hoe hij dit moest afhandelen. Na slechts een instructie van dertig seconde rolde onze instapkaarten uit de printer.
Nadat de bagage gelabeld was kwam meneer erachter dat de betalingskwitantie ook bij de instapkaarten moest worden toegevoegd. Maar ja, wederom wist hij onze reservering niet meer te kunnen vinden...... Toch maar weer even vragen en jawel "there it is" klonk het opgelucht. Alleen had hij geen printoptie meer..... Na de zoveelste zoektocht wederom naar zijn collega, en ja weer dertig seconde later kwamen de kwitanties uit de printer.
Al met al hadden we zo'n 45 minuten aan de balie gestaan. Erg vermoeiend, zeker voor de mensen achter ons. Maar iedereen moet het een keer leren. Alleen lijkt het mij toch standaard dat je wel een codeshare passagier moet kunnen inchecken. Anno 2010 is dit toch wel redelijk veel voorkomend.
Maar goed, we hebben onze instapkaarten met kwitanties, op naar de gates. Ook hier weer een lange rij, die bijzonder snel doorschuift. Met een vijf minuten zijn we langs de TSA en kunnen we eindelijk gaan ontbijten. Al is daar niet heel erg veel tijd meer voor.
Als we uit eindelijk precies op tijd bij de gate arriveren, kunnen we gelijk doorlopen. Bijna iedereen zit al in het toestel. Als na ons nog een paar mensen zijn ingestapt gaat de deur dicht en begint het personeel aan de gebruikelijk procedures. De captain vertelt zeer uitvoerig wat de te vliegen route is met snelheden, hoogte, weer, enzovoort, erg compleet en zeer volledig verstaanbaar. Na een lange pushback worden de motoren gestart en geven de stewardessen de veiligheidsinstructies aan de passagiers.
Het toestel zelf (Boeing 737-900) ziet er netjes uit en de stoelafstand is prima. Een vorm van entertainend is aanwezig in de vorm van schermen onder de bagagebakken. Of gewoon lekker naar buiten kijken of wat lezen.
Na een stuk getaxied te hebben mogen we aansluiten in de lange rij toestellen die dit eveneens van plan zijn. Na een tiental minuten is het onze beurt en stijgen we met een mooi uitzicht op Las Vegas op. Nadat we op onze kruishoogte zijn aangekomen komt de crew langs met drinken en een tweetal zakjes met pinda's. In totaal komen ze nog een drietal keer langs en indien wenselijk krijg je er weer een zakje pinda's bij. Op een vlucht van net drie uur en dan vier keer langskomen met drinken, heb ik nog niet eerder meegemaakt. Voor als je iets meer wilt eten kan je ook een aantal uitgebreidere snacks krijgen tegen een redelijke vergoeding. Omdat wij net ons ontbijt op hadden hebben we dit natuurlijk niet gedaan.
Een twintigtal minuten voor schematijd landen we zachtjes op de kletsnatte baan van Seattle. Na een korte taxirit liepen we een kwartier voor schematijd door de terminal.
Samenvattend een prima vlucht gehad met Alaska Airlines met een goede service voor zo n korte vlucht.
Waardering: 8
R. Breuer
