Mijn terugvlucht van Panama naar Nederland verliep via Houston, de thuishaven van Continental Airlines. Op de luchthaven van Panama City was het inchecken van mijn koffer zo gebeurd. Na een bezoekje aan de lounge, waar ik nog wat kon werken in het Business Center, liep ik naar gate 16 om in te stappen in de Boeing 737-800 van Continental.
Aan boord ging alles echt op z’n Amerikaans. Dus: strak, formeel, en zonder ook maar enige vriendelijkheid. Continental heeft op zich een prima reputatie op het gebied van service, maar wij troffen duidelijk een cabinebemanning die liever iets anders was gaan doen. Zo werd één van onze reisgenoten keihard afgesnauwd door een steward omdat ze, in zijn ogen, op een verkeerde stoel was gaan zitten. Op de passagierslijst stond duidelijk stoel 4F, maar “according to my vision this is a 6!”. Verkassen dus van Business naar Economy, waar ik een rij verder zat, aan het raam.
Sowieso overheerst de Amerikaanse mentaliteit. Zo werd er omgeroepen dat er niet mocht worden samengeschoold in de gangpaden (hoeveel mensen er nodig zijn om een rij voor de toiletten als ‘samenscholing’ te kwalificeren werd niet vermeld). Ook vroeg de kauwgomkauwende stewardess een klein jongetje niet om even terug te gaan naar zijn eigen plek maar werd de volzin “Sir, you’re gonna have to move!” gelanceerd. Ook werd niet gevraagd de stoelleuningen recht te zetten, nee het was een order. “Put your seatback up!” (geen sir/madam, please of would you like).
Nadat vlucht CO876 was vertrokken deelde de gezagvoerder mee welke route we zouden vliegen, dat er wat turbulentiewas en hoe het weer was in Texas. We vlogen op een hoogte van elf kilometer over Costa Rica, Nicarague en Mexico alvorens Amerikaans luchtruim te betreden.
Tijdens de vlucht was er één optie tot inflight entertainment. Op kleine schermpjes in het plafond werd de film Alvin and the Chipmunks vertoond, die ik gezellig aan me voorbij liet gaan. Lang leve de laptop.
Qua cabineservice was het vliegen met Continental overigens best aangenaam. Elke uur (vier keer dus) kwam het cabinepersoneel langs met drankjes (allemaal gratis, behalve alcohol) en ook kregen we een warm broodje met naar keuze kalkoen of ham. Best goed te eten, zeker als je kijkt wat je bij sommige Europese maatschappijen op dergelijke korte vluchten moet binnenhouden.
Na vier uur landden we op George Bush International Airport, waar we, zoals gebruikelijk in Amerika, als criminelen drie kwartier in de rij stonden bij Immigration, waardoor het nog flink rennen zou worden (met onze koffers) voor de doorverbinding naar Nederland.
Mijn eindoordeel over deze vlucht: een magere 7. Het aanwezige personeel doet de uitstraling van Continental weinig goeds. Zonder het prima eten en drinken zou ik op een 6 zijn uitgekomen.
Klaas-Jan van Woerkom, redacteur Luchtvaartnieuws.nl.
Aan boord ging alles echt op z’n Amerikaans. Dus: strak, formeel, en zonder ook maar enige vriendelijkheid. Continental heeft op zich een prima reputatie op het gebied van service, maar wij troffen duidelijk een cabinebemanning die liever iets anders was gaan doen. Zo werd één van onze reisgenoten keihard afgesnauwd door een steward omdat ze, in zijn ogen, op een verkeerde stoel was gaan zitten. Op de passagierslijst stond duidelijk stoel 4F, maar “according to my vision this is a 6!”. Verkassen dus van Business naar Economy, waar ik een rij verder zat, aan het raam.
Sowieso overheerst de Amerikaanse mentaliteit. Zo werd er omgeroepen dat er niet mocht worden samengeschoold in de gangpaden (hoeveel mensen er nodig zijn om een rij voor de toiletten als ‘samenscholing’ te kwalificeren werd niet vermeld). Ook vroeg de kauwgomkauwende stewardess een klein jongetje niet om even terug te gaan naar zijn eigen plek maar werd de volzin “Sir, you’re gonna have to move!” gelanceerd. Ook werd niet gevraagd de stoelleuningen recht te zetten, nee het was een order. “Put your seatback up!” (geen sir/madam, please of would you like).
Nadat vlucht CO876 was vertrokken deelde de gezagvoerder mee welke route we zouden vliegen, dat er wat turbulentiewas en hoe het weer was in Texas. We vlogen op een hoogte van elf kilometer over Costa Rica, Nicarague en Mexico alvorens Amerikaans luchtruim te betreden.
Tijdens de vlucht was er één optie tot inflight entertainment. Op kleine schermpjes in het plafond werd de film Alvin and the Chipmunks vertoond, die ik gezellig aan me voorbij liet gaan. Lang leve de laptop.
Qua cabineservice was het vliegen met Continental overigens best aangenaam. Elke uur (vier keer dus) kwam het cabinepersoneel langs met drankjes (allemaal gratis, behalve alcohol) en ook kregen we een warm broodje met naar keuze kalkoen of ham. Best goed te eten, zeker als je kijkt wat je bij sommige Europese maatschappijen op dergelijke korte vluchten moet binnenhouden.
Na vier uur landden we op George Bush International Airport, waar we, zoals gebruikelijk in Amerika, als criminelen drie kwartier in de rij stonden bij Immigration, waardoor het nog flink rennen zou worden (met onze koffers) voor de doorverbinding naar Nederland.
Mijn eindoordeel over deze vlucht: een magere 7. Het aanwezige personeel doet de uitstraling van Continental weinig goeds. Zonder het prima eten en drinken zou ik op een 6 zijn uitgekomen.
Klaas-Jan van Woerkom, redacteur Luchtvaartnieuws.nl.
