Wauw. Gewoonweg wauw. Niet omdat ik dat vond, maar ook omdat de piloten dat vonden. Ik had duidelijk een stoel aan de juiste kant van het vliegtuig gekozen.
Na een fantastisch congres in Boston, vloog ik door naar Newark om een klant van ons bedrijf te bezoeken. Ik had tijdens de KLM werelddeal weken een open Jaw Amsterdam-Boston, Newark-Amsterdam gekocht tegen een allervriendelijk prijsje en had nog een ticket van Bosten naar Newark nodig. De enige optie is JetBlue. Voor 74 USD mocht ik mee. Voor dat geld krijg je een drankje en een nootje aan boord (vergelijkbaar met de service op korte KLM vluchten) en mag je gratis één koffer inchecken (waar bij de KLM tegenwoordig voor betaald moet worden).
Keurig op tijd was ik op Boston Logan Airport en omdat ik al online ingecheckt had, moest ik alleen mijn bagage afgeven. Er stond een korte rij, maar het afgeven ging snel. Nog even wat gegeten en toen naar de TSA voor de veiligheidscontrole. Ook hier weer een bodyscanner (grrr…).
OPT OUT zijn de woorden die je moet gebruiken. Ik werd meegenomen (met mijn handbagage) naar een kleine verhoging voor een Amerikaanse vlag. Ik kreeg te horen dat ik vrijwillig voor een ‘pat down’ koos en dat ik alsnog door de bodyscanner mocht. Nee hoor, kom maar op met de pat down. Vervolgens werden er uitgebreide instructies gegeven wat er precies ging gebeuren. Ik moest nog net geen waiver tekenen. Lang verhaal kort, 5 minuten later mocht ik mijn spullen meenemen en naar de gate. Wat een poespas.
Boarding begon keurig op tijd en via zone: eerste de mensen bij de nooduitgang en rij 1 (de premium seats), toen mensen met kinderen, daarna de achterste rijen, de middelste rijen en de voorste rijen. Ik had tijdens het boeken stoel 4A geselecteerd en die had ik tijdens inchecken nog steeds. Als 1 van de laatste stapte ik in en tot mijn grote verbazing waren de vakken boven de voorste rijen dicht gehouden en bewaakt door de stewardess. Ik had dus ruimte genoeg voor mijn koffer en jas.
De Embrear E190 was in goede conditie. Op tijd vertrokken we, de TV on demand was in verband met de korte vluchtduur (slechts 49 minuten) vandaag gratis. Na het opstijgen over de Atlantische oceaan, draaide we 180 graden om koers te zetten naar New York. Net onder de wolken (~4km) stopte de klim en dat was ook de hoogte waarop we de vlucht naar Newark afgemaakt hebben. En laag vliegen zorgt altijd voor een mooi uitzicht!
De rit was wel wat hobbelig, maar niet oncomfortabel. Na 30 minuten begonnen we alweer te dalen. Vanuit het raam kon ik New York al zien liggen. Ik had nog geen vermoeden wat ik ging meemaken. Nadat de cabine klaar gemaakt was voor landing, melde de piloot dat de mensen links in het vliegtuig geluk hadden, het uitzicht op Manhattan zou zeer mooi worden.
Hij had niets te veel gezegd. Chryslerbuilding, de Hudson, Empire state, Vrijheidsbeeld, alles was zichtbaar. Maar omdat er op Newark onderhoud was aan 1 baan, kwam het hoogtepunt nog. We volgende een aankomst route over het water naar de gebruikelijke baan, maar vlak voor touch down, maakte we opeens een scherpe bocht naar rechts, waarbij je het gevoel had zo’n beetje tussen de gebouwen door te vliegen. Zo moet landen op de oude luchthaven van Hongkong gevoeld hebben! Nadat we weer vlak vlogen, boem, wielen op de grond. Echt fantastisch.
Tja, een 10. Kan er niets meer van maken. Dit is zo’n vlucht die vliegen leuk maakt! Na de vlucht ook nog even met de piloten gesproken en in de cockpit gekeken (wat een raam ‘stuur’ heeft zo’n Embrear toch). Ze vonden het ook 1 van de mooiste vluchten uit hun carrière. Wauw...
Naam inzender bij de redactie bekend
