Op 17 augustus 2007 was het weer tijd voor onze volgende reis naar de States. Dit begon natuurlijk weer met een lange vliegreis. Op de planning stond een aantal vluchten door de Verenigde Staten, allemaal met United Airlines, onze langzamerhand vertrouwde maatschappij in Amerika en Canada. We hebben namelijk al 15 vluchten met United uitgevoerd dus we weten langzamerhand wel wat ons te wachten staat.
Dinsdagochtend ons vertrek om 7.15 naar Schiphol. We (ik zelf, mijn vrouw,dochter en zoon) werden weggebracht door een goede vriendin van me, die overigens goed op ons huis de komende drie weken ging passen. Van Den Haag naar Schiphol in ongeveer 45 minuten gereden, filevrij. Eenmaal op Schiphol aangekomen naar de incheckbalie van United, waar nog helemaal geen rij stond. We waren mooi op tijd, want toen we eenmaal in het kleine rijtje gingen staan gingen de balies open. We waren dus mooi snel aan de beurt.
Doordat we allemaal Mileage Plus members waren werden we ge-upgrade naar Economy Plus. Dus dat was wel heel fijn, het zag er naar uit dat we een fijne comfortabele vlucht zouden krijgen. Toen moesten we afscheid nemen van iedereen, want we gingen naar de paspoort controle. Die rij werd wel steeds langer en langer en met name met mensen die naar Turkije gingen, want er stonden een hele lading mensen bij de incheck balies van Turkish Airlines en Pegasus Airlines. Die moesten natuurlijk ook allemaal door de paspoort controle. Dus daar stonden we dan te wachten. Wat later ging het allemaal een stuk vlotter en waren we er zo doorheen.
Wat wij toch vreemd vinden is dat je na de paspoort controle geen security check heb van je handbagage. Maar die komen altijd pas bij de gate op schiphol. Dit vind ik toch altijd wel apart. Inmiddels was het alweer half tien en er was ons verzocht om kwart voor tien bij de gate te zijn. Dus we moesten een eind maken aan ons winkelen in de duty free. Dus we gingen op weg naar gate G6 met onze verse dollars en de slaappilletjes.
Toen we eenmaal bij de gate aankwamen was het al later dan kwart voor tien maar dat was geen probleem. We moesten eerst namelijk ook nog de security check doen en de ondervraging over de spullen die je bij je hebt. Het was overigens een hele vriendelijke ondervraging met een agent die grapjes maakte. Dit komt zeker maar weinig voor, en al helemaal in Amerika hoef je dat al helemaal niet te verwachten.
Toen we net gingen zitten kwam daar ons toestel aan rijden, een Boeing 767-300ER. Na toch wel weer een tijdje gezeten te hebben konden we om 10.20 boarden. Het boarden bij United bestaat uit verschillende zones. Er zijn meestal 5 zones. En die mensen die in die zone zitten mogen het toestel in. Wij waren zone 1 en dat was wel opvallend, want we waren maar een van de weinige Economy Class mensen die erin toen al in mochten. Het was toch wel voor het overgrote deel First en Business Class. We zaten best wel vooraan in de Economy Class sectie. Toen begon de rest van de passagiers het toestel te betreden en zat het al redelijk snel bijna vol.
Toen begonnen de veiligheidsvoorschriften door onze enorm enthousiaste en grappige stewardessen en één steward. Dit maakte het zeker toch wel heel leuk. Het taxiën ging vrij vlot er was maar één toestel voor ons. En voor dat we het wisten gaf het toestel gas en zaten we in de lucht.
Eenmaal boven Engeland kwamen de stewardess langs met wat te drinken en een snack. Ondertussen werd ook het inflight entertainment aangezet. Iedereen had een eigen schermpje in de stoel voor hun. Met 7 films, 3 tv-zenders en een zender waar je de vlucht kan volgen met waar je bent en hoe lang er nog gevlogen moet worden.
Niet veel later, misschien maar een uurtje, kwamen de stewardessen
alweer met de lunch. De keuze was pasta of chicken zoals gewoonlijk. Ik nam de chicken, die zeker goed was voor vliegtuig eten. Hooguit een kwartier later kwamen ze alweer langs om de bakjes op te halen en ging de vlucht weer geheel normaal veder. Het zag er naar uit dat we op z’n minst een kleine drie kwartier eerder zouden landen.
Dit kwam voor ons mooi uit, omdat we maar een krappe 1,5 uur de tijd hadden om van dit vliegtuig af te komen, door de douane heen, koffers te pakken, koffers weer af te geven, dan met het treintje van de ene kant van Chicago O'Hare naar de andere kant, dan nog een keer door de douane en dan nog een heel eind naar de gate lopen voor onze volgende vlucht naar San Francisco. Maar we hadden er vertrouwen in. We wisten de weg.
Na ongeveer 8.30 uur gevlogen te hebben raakten we weer voor de eerste keer dit jaar Amerikaanse grond aan. Met een zachte landing. Wat je toch altijd wel ergert is dat sommige mensen niet snappen wat het brandende lichtje 'fasten seatbelt' betekent. En al helemaal niet wanneer de stewardess in 3 verschillende talen heeft gezegd dat we zo meteen pas bij de gate aan komen en dat je dan weer mag opstaan. Maar je heb altijd van die eigenwijze Nederlanders die dan opstaan en dan heel rustig hun handbagage uit de bagagebakken halen en doen alsof er niks aan de hand is. Ook al zegt een medepassagier dat je eigenlijk moet blijven zitten. En dat dan nog negeert ook. Tot dat de stewardess kwam en zei dat die onmiddellijk moest gaan
zitten.
Aangekomen aan de speciale internationale terminal voor aangekomen vluchten van Chicago O'Hare begon het lopen naar de douane. We stonden al helemaal klaar met onze groene kaarten om ze snel te kunnen afgeven. We dachten “we zijn er nu al op tijd bij. Nu snel nog de koffers pakken en dan hup door lopen”. Maar dit gevoel ging al snel weer over. We hebben zo'n 3 kwartier gewacht op onze koffers!
Onze voorsprong van tijd was ons mooi voor bij gevlogen. En we hadden nog maar 1 uur. Gelukkig kregen we toen onze koffers en gingen we ze snel weer afgeven. Daar was het vriendelijke personeel van United ook. En die gaf ons het goede gate nummer. Nu doorlopen en snel! Hup het treintje in. Dan weer uitstappen naar boven lopen dan weer naar beneden. Dan kom je bij de terminals van United. Dan naar de douane. Dit ging ook nog vrij vlot voor zover je het vlot kon noemen. Maar we moesten al binnen een half uur bij het vliegtuig zijn. En we stonden nog in de rij voor de douane. Gelukkig werden we voorgelaten door de mevrouw van de douane.
Helaas moet je alles uit je tas halen van elektriciteit, je schoenen moeten uit, je riem moet af, je pet moet af, je bril moet af, je oorbellen moeten af, kettingen alles moet af! En als je geluk heb kom je erdoor, maar ons horloge gaf al aan dat we nu echt moesten haasten, want we moesten nog door de tunnel om naar de andere kant van de terminal te gaan. M’n zoon had het er het moeilijkst mee die kwam er als laatste doorheen. En die moest noodgedwongen met een hand zijn riem vasthouden en met de ander zijn broek hooghouden anders zou hij afzakken. En zo zonder gestrikte veters moesten we rennen door de tunnel en door de terminal heen.
Als je er later zoals nu op terug kijkt was het op zich wel een lach moment! Maar door als ons gehaast hebben we het gehaald. En we konden zo doorlopen naar binnen bij ons vliegtuig, want we waren echt precies op tijd.
Dit vliegtuig, een Boeing 777-200, zou ons in 4.20 uur naar San Francisco moeten brengen. Maar dit liep sowieso al uit, omdat het nog een aardig tijdje duurde voordat we van de gate afgingen. Dit toestel zag er nieuwer uit dan het toestel waar we mee over de oceaan zijn gevlogen. Maar deze stoelen waren wel krapper. Het vliegtuig had de binnenlandse stoelenindeling.
We gingen eindelijk weer de lucht in. Toen we op normale
hoogte zaten kregen we drankjes aangeboden en wat te snacken. We moesten nu zeker nog 4 uur vliegen waar we allemaal heel erg tegen op keken. Want in dit vliegtuig is maar weinig entertainment. Er werd op schermpjes hangend aan het plafond één film vertoond. En voor de rest kon je zelf nog radio luisteren en het inflight magazine lezen. Maar dat is het wel zo'n beetje.
Gelukkig had mijn zoon zijn portable dvd-speler bij zich. Dus die had genoeg vermaak en m’n dochter lag al binnen 10 minuten te slapen tot het eind. En zoals gewoonlijk lag ook m’n vrouw lekker te slapen. Ik maakte een rondje door het vliegtuig en het viel me op dat het toch wel een aardig lang vliegtuig is, je kon er zeker een goed rondje door heen lopen. Voor de rest heb ik ook niet veel van de vlucht meer meegemaakt door dat ik in slaap was gevallen.
Ik werd gewekt door m’n zoon dan we alweer gingen landen en dat ik m’n gordel vast moest maken. Zo te horen was er dus niks bijzonders gebeurd tijdens deze vlucht. Tijdens het landen kon je heel goed de 'bay area' van San Francisco zien. En San Francisco zelf ook. En we raakte alweer de grond. Ook San Francisco is bezaaid met United Airlines vliegtuigen. Na een korte taxirit kwamen we aan bij de gate. En nu was het lekker rustig aan lopen naar de bagage band en dan lekker naar ons hotel.
Het viel ons op dat San Francisco International Airport toch zeker een mooi vliegveld is. En heel overzichtelijk. Het staat daarom waarschijnlijk ook in de top 3 van beste vliegvelden van Noord-Amerika. Ik ben nu al op alle drie de vliegvelden geweest. Maar ik vind nog steeds het vliegveld van Vancouver het best.
Toen we bij de bagageband aankwamen stond daar al onze limousine chauffeur en werd alles voor ons geregeld. Wat misschien nog wel beter kan is de ruimte waar de bagage band wat groter maken. Met zoveel mensen loop je toch snel over mekaar heen. Dit is dan wel weer jammer.
Voor de eerste vlucht wil ik gemiddeld een 7,5 geven. De service aan boord was de beste die ik ooit heb gehad. Toch mag het interieur en het inflight entertainment wel eens gemoderniseerd worden. De tweede vlucht zou ik een 7 willen geven. Ook hier was de service goed, maar ook het inflight entertainment wat mager.
R. Nederpel
Dinsdagochtend ons vertrek om 7.15 naar Schiphol. We (ik zelf, mijn vrouw,dochter en zoon) werden weggebracht door een goede vriendin van me, die overigens goed op ons huis de komende drie weken ging passen. Van Den Haag naar Schiphol in ongeveer 45 minuten gereden, filevrij. Eenmaal op Schiphol aangekomen naar de incheckbalie van United, waar nog helemaal geen rij stond. We waren mooi op tijd, want toen we eenmaal in het kleine rijtje gingen staan gingen de balies open. We waren dus mooi snel aan de beurt.
Doordat we allemaal Mileage Plus members waren werden we ge-upgrade naar Economy Plus. Dus dat was wel heel fijn, het zag er naar uit dat we een fijne comfortabele vlucht zouden krijgen. Toen moesten we afscheid nemen van iedereen, want we gingen naar de paspoort controle. Die rij werd wel steeds langer en langer en met name met mensen die naar Turkije gingen, want er stonden een hele lading mensen bij de incheck balies van Turkish Airlines en Pegasus Airlines. Die moesten natuurlijk ook allemaal door de paspoort controle. Dus daar stonden we dan te wachten. Wat later ging het allemaal een stuk vlotter en waren we er zo doorheen.
Wat wij toch vreemd vinden is dat je na de paspoort controle geen security check heb van je handbagage. Maar die komen altijd pas bij de gate op schiphol. Dit vind ik toch altijd wel apart. Inmiddels was het alweer half tien en er was ons verzocht om kwart voor tien bij de gate te zijn. Dus we moesten een eind maken aan ons winkelen in de duty free. Dus we gingen op weg naar gate G6 met onze verse dollars en de slaappilletjes.
Toen we eenmaal bij de gate aankwamen was het al later dan kwart voor tien maar dat was geen probleem. We moesten eerst namelijk ook nog de security check doen en de ondervraging over de spullen die je bij je hebt. Het was overigens een hele vriendelijke ondervraging met een agent die grapjes maakte. Dit komt zeker maar weinig voor, en al helemaal in Amerika hoef je dat al helemaal niet te verwachten.
Toen we net gingen zitten kwam daar ons toestel aan rijden, een Boeing 767-300ER. Na toch wel weer een tijdje gezeten te hebben konden we om 10.20 boarden. Het boarden bij United bestaat uit verschillende zones. Er zijn meestal 5 zones. En die mensen die in die zone zitten mogen het toestel in. Wij waren zone 1 en dat was wel opvallend, want we waren maar een van de weinige Economy Class mensen die erin toen al in mochten. Het was toch wel voor het overgrote deel First en Business Class. We zaten best wel vooraan in de Economy Class sectie. Toen begon de rest van de passagiers het toestel te betreden en zat het al redelijk snel bijna vol.
Toen begonnen de veiligheidsvoorschriften door onze enorm enthousiaste en grappige stewardessen en één steward. Dit maakte het zeker toch wel heel leuk. Het taxiën ging vrij vlot er was maar één toestel voor ons. En voor dat we het wisten gaf het toestel gas en zaten we in de lucht.
Eenmaal boven Engeland kwamen de stewardess langs met wat te drinken en een snack. Ondertussen werd ook het inflight entertainment aangezet. Iedereen had een eigen schermpje in de stoel voor hun. Met 7 films, 3 tv-zenders en een zender waar je de vlucht kan volgen met waar je bent en hoe lang er nog gevlogen moet worden.
Niet veel later, misschien maar een uurtje, kwamen de stewardessen
alweer met de lunch. De keuze was pasta of chicken zoals gewoonlijk. Ik nam de chicken, die zeker goed was voor vliegtuig eten. Hooguit een kwartier later kwamen ze alweer langs om de bakjes op te halen en ging de vlucht weer geheel normaal veder. Het zag er naar uit dat we op z’n minst een kleine drie kwartier eerder zouden landen.
Dit kwam voor ons mooi uit, omdat we maar een krappe 1,5 uur de tijd hadden om van dit vliegtuig af te komen, door de douane heen, koffers te pakken, koffers weer af te geven, dan met het treintje van de ene kant van Chicago O'Hare naar de andere kant, dan nog een keer door de douane en dan nog een heel eind naar de gate lopen voor onze volgende vlucht naar San Francisco. Maar we hadden er vertrouwen in. We wisten de weg.
Na ongeveer 8.30 uur gevlogen te hebben raakten we weer voor de eerste keer dit jaar Amerikaanse grond aan. Met een zachte landing. Wat je toch altijd wel ergert is dat sommige mensen niet snappen wat het brandende lichtje 'fasten seatbelt' betekent. En al helemaal niet wanneer de stewardess in 3 verschillende talen heeft gezegd dat we zo meteen pas bij de gate aan komen en dat je dan weer mag opstaan. Maar je heb altijd van die eigenwijze Nederlanders die dan opstaan en dan heel rustig hun handbagage uit de bagagebakken halen en doen alsof er niks aan de hand is. Ook al zegt een medepassagier dat je eigenlijk moet blijven zitten. En dat dan nog negeert ook. Tot dat de stewardess kwam en zei dat die onmiddellijk moest gaan
zitten.
Aangekomen aan de speciale internationale terminal voor aangekomen vluchten van Chicago O'Hare begon het lopen naar de douane. We stonden al helemaal klaar met onze groene kaarten om ze snel te kunnen afgeven. We dachten “we zijn er nu al op tijd bij. Nu snel nog de koffers pakken en dan hup door lopen”. Maar dit gevoel ging al snel weer over. We hebben zo'n 3 kwartier gewacht op onze koffers!
Onze voorsprong van tijd was ons mooi voor bij gevlogen. En we hadden nog maar 1 uur. Gelukkig kregen we toen onze koffers en gingen we ze snel weer afgeven. Daar was het vriendelijke personeel van United ook. En die gaf ons het goede gate nummer. Nu doorlopen en snel! Hup het treintje in. Dan weer uitstappen naar boven lopen dan weer naar beneden. Dan kom je bij de terminals van United. Dan naar de douane. Dit ging ook nog vrij vlot voor zover je het vlot kon noemen. Maar we moesten al binnen een half uur bij het vliegtuig zijn. En we stonden nog in de rij voor de douane. Gelukkig werden we voorgelaten door de mevrouw van de douane.
Helaas moet je alles uit je tas halen van elektriciteit, je schoenen moeten uit, je riem moet af, je pet moet af, je bril moet af, je oorbellen moeten af, kettingen alles moet af! En als je geluk heb kom je erdoor, maar ons horloge gaf al aan dat we nu echt moesten haasten, want we moesten nog door de tunnel om naar de andere kant van de terminal te gaan. M’n zoon had het er het moeilijkst mee die kwam er als laatste doorheen. En die moest noodgedwongen met een hand zijn riem vasthouden en met de ander zijn broek hooghouden anders zou hij afzakken. En zo zonder gestrikte veters moesten we rennen door de tunnel en door de terminal heen.
Als je er later zoals nu op terug kijkt was het op zich wel een lach moment! Maar door als ons gehaast hebben we het gehaald. En we konden zo doorlopen naar binnen bij ons vliegtuig, want we waren echt precies op tijd.
Dit vliegtuig, een Boeing 777-200, zou ons in 4.20 uur naar San Francisco moeten brengen. Maar dit liep sowieso al uit, omdat het nog een aardig tijdje duurde voordat we van de gate afgingen. Dit toestel zag er nieuwer uit dan het toestel waar we mee over de oceaan zijn gevlogen. Maar deze stoelen waren wel krapper. Het vliegtuig had de binnenlandse stoelenindeling.
We gingen eindelijk weer de lucht in. Toen we op normale
hoogte zaten kregen we drankjes aangeboden en wat te snacken. We moesten nu zeker nog 4 uur vliegen waar we allemaal heel erg tegen op keken. Want in dit vliegtuig is maar weinig entertainment. Er werd op schermpjes hangend aan het plafond één film vertoond. En voor de rest kon je zelf nog radio luisteren en het inflight magazine lezen. Maar dat is het wel zo'n beetje.
Gelukkig had mijn zoon zijn portable dvd-speler bij zich. Dus die had genoeg vermaak en m’n dochter lag al binnen 10 minuten te slapen tot het eind. En zoals gewoonlijk lag ook m’n vrouw lekker te slapen. Ik maakte een rondje door het vliegtuig en het viel me op dat het toch wel een aardig lang vliegtuig is, je kon er zeker een goed rondje door heen lopen. Voor de rest heb ik ook niet veel van de vlucht meer meegemaakt door dat ik in slaap was gevallen.
Ik werd gewekt door m’n zoon dan we alweer gingen landen en dat ik m’n gordel vast moest maken. Zo te horen was er dus niks bijzonders gebeurd tijdens deze vlucht. Tijdens het landen kon je heel goed de 'bay area' van San Francisco zien. En San Francisco zelf ook. En we raakte alweer de grond. Ook San Francisco is bezaaid met United Airlines vliegtuigen. Na een korte taxirit kwamen we aan bij de gate. En nu was het lekker rustig aan lopen naar de bagage band en dan lekker naar ons hotel.
Het viel ons op dat San Francisco International Airport toch zeker een mooi vliegveld is. En heel overzichtelijk. Het staat daarom waarschijnlijk ook in de top 3 van beste vliegvelden van Noord-Amerika. Ik ben nu al op alle drie de vliegvelden geweest. Maar ik vind nog steeds het vliegveld van Vancouver het best.
Toen we bij de bagageband aankwamen stond daar al onze limousine chauffeur en werd alles voor ons geregeld. Wat misschien nog wel beter kan is de ruimte waar de bagage band wat groter maken. Met zoveel mensen loop je toch snel over mekaar heen. Dit is dan wel weer jammer.
Voor de eerste vlucht wil ik gemiddeld een 7,5 geven. De service aan boord was de beste die ik ooit heb gehad. Toch mag het interieur en het inflight entertainment wel eens gemoderniseerd worden. De tweede vlucht zou ik een 7 willen geven. Ook hier was de service goed, maar ook het inflight entertainment wat mager.
R. Nederpel
