Ethiopian Airlines (B787): Addis Abeba - Frankfurt, 1 november 2012

2 november 2012

Na wel één hele dag in Ethiopië weer naar huis. Met de IPB-keuze van reizen gekozen om eens met Ethiopian Airlines te vliegen. Een beetje research leerde dat de vlucht Addis Abeba naar Frankfurt uitgevoerd zou worden met een Boeing 787 Dreamliner, dus de keuze welke route terug naar huis te nemen was snel gemaakt.

Gezien de chaos die ik bij aankomst op de luchthaven had meegemaakt in de drukte van de late avondspits besloot ik drie uur voor vertrek mijn hotel te verlaten. Na een korte rit van 10 minuten was ik op de luchthaven samen met slechts een handvol andere passagiers, dus het inchecken verliep vlot.

Douane was ook snel genomen en na een kwartiertje zat ik al bij de gate waar de net afgeleverde Boeing 787-800 met de registratie ET-AOS al klaar stond na een vorige vlucht. In de tijd die ik moest wachten tot vertrek kwamen de andere twee inmiddels afgeleverde B-787's van Ethiopian ook binnen. De vierde moest volgens een techneut aan boord over een dag of drie/vier afgeleverd worden.

Boarden voor vlucht ET706 verliep vlot en ik wilde aan de linkerkant aan het raam zitten wat ook kon. Dit was omdat ik niet tegen de zon in zou kijken en dus een wat beter zicht had. Ook wilde ik achterin zitten om geen last te hebben van de vleugel en te ervaren hoe lawaaierig de 787 achterin is. We gingen een minuut of tien te laat van de blokken op weg naar mijn eerste 787 rit.

Bij het opstarten maakten de motoren een irritant laag geluid wat na een seconde of 30/40 verdween, waarmee de rust terugkeerde. Kort stukje taxiën naar de baan en na een kort moment wachten op de baan het gas erop een gaan. Ik was verrast hoe stil de kist achterin was bij de start en ik zat op de drie na laatste rij dus juist daar waar het lawaai normaal het heftigst is. Bij het roteren bogen de vleugels gracieus omhoog om de hele vlucht die kromme toestand aan te houden en los waren we.

We maakten een bocht rechtsom van 250 graden en vlogen met fantastisch zicht over de luchthaven en de stad naar de bergen ten noordwesten van de stad (foto). Een bijzonder fraai spektakel waarbij je jezelf allen maar afvroeg hoe het mogelijk was dat er op die afgelegen bergplateau's zoveel dorpen en nederzettingen waren en nagenoeg geen weg of karrenspoor was te zien, laat staan dat er een supermarkt is om boodschappen te doen. Overal op de plateau's akkers en terrasbebouwing, net als op Bali.

Het werd rustig dus tijd om eerst eens even het elektrisch dimbare raam de onderzoeken. Onder het raam zit een ronde knop, van boven licht van kleur en van onder donker van kleur. Er staat alleen niet bij wat je moet doen of dat je wat moet doen. Een beetje prutsen aan dit, volgen mij wat fragiele knopje, leerde dat de resultaten wat vertraagd zichtbaar worden waardoor je het raam al op zwart hebt staan voor je er erg in hebt. Op zich bij een dag vlucht een mooie vinding want met die felle zon en sneeuwwitte vleugel voor je neus is die kunstmatige zonnebril een uitkomt. Om te slapen echter niet, daarvoor laat het ook in de donkerste stand nog teveel licht door overdag. Die witte vleugel overigens buigt dus zo ver omhoog dat je er niet tegenaan kijkt als je achterin zit, maar ruim onderdoor. Het zicht is achterin de kist daarmee werkelijk meer dan adembenemend, vooral in deze omgeving waar ook wat te zien is.

Een drankje werd geserveerd en door een nare hoge dunne laag bewolking volgde na een half uur vliegen dansten we een minuut of 20 op en neer om de rust weer te vinden ten oosten van Khartoum. Daar zijn enorme gebieden allemaal bebouwd met gewassen maar geen mens of dorp te bekennen. Dat is dat gebied waar in de jaren tachtig en negentig altijd talloze Poolse Antonov-2 sproeivliegtuigen actief waren een aantal maanden per jaar, en vele daarvan staan nog op enkele van die sproeistrips weg te rotten.

Na een goed uur vliegen was de zandbak echter het enige nog wat te zien was, dus de laptop maar gepakt (er zit een voeding voor een USB-kabel in elke stoel), en begonnen aan dit verhaal wat ik nu afbreek voor een toiletbezoek en een film.

We hebben Addis inmiddels 2500 kilometer achter ons liggen en toeren nog boven de Egyptische woestijn. Het toiletbezoek was aan een verrassend ruim toilet, vast een welkom iets voor de meer corpulente passagier vandaag de dag. Let op en druk niet op het doorspoelknopje als je niet echt gereed bent want de bril en deksel gaan automatisch, en erg snel, naar beneden bij het doorspoelen. Als je dan als mannetje nog staat te plassen is de chaos niet te overzien (nee, dit is mij niet overkomen) maar ik zou toekomstige operators toch willen adviseren er eens goed te kijken naar de ervaringen bij huidige 787 gebruikers met dit nieuwe foefje.

De maaltijd was er één van 13 in een dozijn, vis die nergens naar smaakte, wat salade en lokale granen en een toetje. Wel eens een keer smeerbare, en geen diepvries, boter. Heineken(!!) biertje erbij, hoewel het lokale Ethiopische St. George bier echt veel beter is, en koffie toe.

Video kan worden bediend vanuit de armleuning maar ook, en dat is veel makkelijker, via het toutch screen. De kist was half leeg, ik telde meer dan 125 lege stoelen van de 256 stoelen in de toerist klasse en van de 24 business klasse stoelen waren er ook 9 onbezet (foto). Maar goed ook, headset nummer 1 was stuk, gebroken. Nummer twee van de buren gaf geen geluid. Nummer drie deed het, maar niet in mijn stoel. Gelukkig had ik dus drie stoelen voor mij alleen en daarmee was het probleem opgelost, maar niet erg netjes. Van de stoel aan de andere kant van het gangpad brak overigens de armleuning ook in tweeën, beetje raar allemaal bij een kist van pas een week oud! Trouwens, de bordjes met stoelnummers waren in mijn rij ook zoek. Deze zitten aan de bagagebakken geklikt en kunnen door het uithalen van bagage blijkbaar los laten want bij het uitstappen zag ik dat dit los in de bagagebak lag. En, dat bleek bij nog een paar rijen het geval te zijn. Beetje slordig allemaal van mijnheer Boeing bij zijn paradepaardje.

Flighttracking heet 'Skyshow' en biedt een aantal grappige mogelijkheden om mee te spelen en eigen instellingen en plaatsen te selecteren die je vooral wel en niet wilt zien. Buiten is al twee uur niets te zien anders dan op de bewolking onze eigen schaduw en die van ons condens spoor. Volgens 'Skyshow' hebben we nu nog exact 1000 mijl te gaan en vliegen zo het Griekse luchtruim uit en het Albanese luchtruim binnen.

De extra grote ramen waarmee wordt geadverteerd voor dit type hebben deze extra
raamoppervlakte vooral aan de bovenkant gekregen. Leuk op de grond maar in de lucht is het grondzicht recht naar beneden er dus niet beter op geworden in vergelijking met andere types. Zou leuker zijn geweest als van die grote ramen net wat lager hadden gezeten.

De wat ruwere lucht boven de Balkan schudt ons inmiddels weer lekker door elkaar maar de bewolking breekt ook iets en na een paar uur is er eindelijk hier en daar een stukje grond te zien. Dit in tegenstelling tot de cabin crew die al uren niet te bekennen is en de mensen die wat te drinken willen hebben halen dit allemaal zelf achterin de grote galley, waar de dames zitten te kleppen. Ik ga ook maar eens die kant op voor wat frisdrank.

De verwachte aankomsttijd in Frankfurt is inmiddels dertig minuten voor schematijd, wat ik niet erg vindt want dat geeft mij twee uur om over te stappen op de Embraer 190 van KLM Cityhopper naar Amsterdam, ook een type waar ik nooit eerder mee gevlogen heb. En dat terwijl ik die kisten vanuit mijn professie al een paar jaar van zeer dichtbij meemaak.

We zijn inmiddels naar FL430 geklommen en buiten is het - 56 graden Celsius. Oostenrijk komt eraan en zowaar ook de cabinedames met een drankje en een broodje en nog een klein uur te gaan boven een toch weer egaal grijs Europa. Grappig overigens te zien dat er gaandeweg aan de zonkant van de kist meer en meer ramen op 'grijs' gaan nu de zon daar lekker naar binnen prikt.

Het broodje weggespoeld met een rode Merlot van bedenkelijke kwaliteit. Kon niet tippen aan de Nederlandse Zeeuwse witte wijn op de heenweg aan boord van de KLM Airbus A330, een aanrader van mijn kant, zeer de moeite van het proberen waard als je met KLM mocht vliegen. Ander opvallend verschil met de heenreis was dat aan boord van die KLM-vlucht meer dan de helft van de passagiers van Afrikaanse origine was en aan boord van deze Ethiopian-vlucht er op een paar passagiers na alleen Europeanen aan boord waren, raar toch?

We vliegen nu boven "Die Heimat" en FL430 wordt verlaten en de 'power on decent' naar Frankfurt is ingezet. Laatste stukje van de vlucht verliep zonder bijzonderheden en zo kwam er einde aan een nieuwe ervaring, en op naar de volgende.

Al met al voor het vliegtuig en de operator plussen en minnen en in alle eerlijkheid kan ik toch niet verder komen dan een 7 als waardering voor het geheel.

Guus

Copyright Reismedia BV 2024 - Cookieinstellingen