Wie zegt dat tijdmachines niet bestaan, vergist zich. Afgelopen zaterdag heb ik voor het eerst in mijn negentienjarige leven een vlucht in een historisch toestel mogen meemaken, en wel de Douglas DC-3 van DDA Classic Airlines met de registratie PH-DDZ. Het betrof een rondvlucht boven Zuid-Limburg met vertrek van Maastricht Aachen Airport.


Om 10:30 uur werden we verzocht in te checken in de vertrekhal van Maastricht Aachen Airport en om 11:30 uur werden we verzocht ons richting vliegtuig te begeven. Alvorens we het toestel konden betreden, kregen we onder het genot van een glaasje champagne een rondleiding van de gezagvoerder om het vliegtuig. Onder meer de historie alsook technische aspecten van het betreffende toestel werden besproken. Vervolgens mochten we plaatsnemen in het toestel. Ikzelf zat op rij 1 aan het gangpad. Daar de cockpitdeur gedurende de hele vlucht open bleef staan, kon ik alle handelingen van de piloten op de voet volgen, wat erg mooi was om te zien.

<img src="http://www.luchtvaartnieuws.nl/pictures/vluchtverslag/dakotavlucht.jpg" alt="Foto: Thorsten Lamerigts"/>

Het sonore geluid van de motoren klonk als muziek in de oren. Voordat we het luchtruim verkozen, werd op een holding point vlak voor de startbaan nog een aantal checks uitgevoerd teneinde mankementen te kunnen uitsluiten. Verheven boven het aardse gedoe vergezeld met de zwaar ronkende Pratt & Whitney motoren en bovenal genietend van het uitzicht vlogen we met een snelheid van 120 knopen boven het Limburgse landschap. Eenmaal aangekomen op kruishoogte, 1500 voet, werd het Fasten Seat Belts teken uitgeschakeld, hetgeen de mogelijkheid gaf een kijkje in de cockpit te nemen. Een kans die je in de huidige luchtvaartsector niet vaak krijgt. Hoewel het landschap in de loop der decennia qua ruimtelijke indeling is veranderd, waan je je in een dergelijk toestel even terug in de tijd. Een tijd waarin vliegen nog als een romantische en tezelfdertijd als een avontuurlijke ervaring gekenschetst kon worden en slechts voor weinigen was weggelegd. In die zin kan een historisch toestel wel degelijk als een tijdmachine worden beschouwd.

Veel mensen zullen met weemoed terugdenken aan de DC-3. Denk bijvoorbeeld aan de inwoners van West-Berlijn. In 1948 besloot Stalin namelijk alle toegangswegen door de sovjetzone over land en water naar West-Berlijn af te sluiten en eiste het vertrek van Engelse, Franse en Amerikaanse geallieerden. De blokkade van Berlijn was daarmee een voldongen feit. Omdat met name de Amerikanen bang waren dat - als ze hieraan toegaven - Stalin heel Europa onder de voet zou lopen, besloten zij en de Britten niet te bezwijken onder deze druk en West-Berlijn derhalve via de lucht te bevoorraden. Zo ontstond de wereldberoemde luchtbrug, waarbij de inmiddels gesloten luchthaven Tempelhof een onmiskenbaar belangrijke rol speelde. Onder meer DC-3's van de westerse geallieerden vlogen dag en nacht om hun deel van het destijds nog in puin liggend Berlijn te voorzien van voedsel en andere noodzakelijk goederen, hetgeen de vijandigheid jegens de Amerikaanse geallieerden deed omslaan in een welgemeende vriendschappelijkheid. Vlak voor de landing op Tempelhof wierpen piloten rozijnen en ander snoepgoed uit de cockpit voor kinderen die de landende vliegtuigen opwachtten. Daardoor werd de DC-3 ook wel Rosinenbomber genoemd. Maar ook in de watersnoodramp van 1953 voorzag de DC-3 door de ramp getroffen mensen van hulppakketten die uit het toestel werden gedropt.

Na ongeveer 25 minuten ging het Fasten Seat Belts teken weer branden en werden we verzocht onze plaatsen in te nemen voor de landing. De nadering zelf verliep vrij turbulent, maar dat bracht juist een nostalgisch gevoel met zich mee. In de huidige (lijn)toestellen verloopt tegenwoordig alles zo soepel dat je soms niet eens merkt dat je vliegt, hetgeen in de DC-3 onmiskenbaar wel het geval is. Met een doffe klap raakte het landingsgestel het asfalt, terug in de eenentwintigste eeuw. Niet één, niet twee, maar drie keer stuiterden we op de landingsbaan, waarna de gezagvoerder - die een sfeermakende geestigheid niet ontzegd kan worden - zei: 'Dames en heren af en toe maken we dit soort landingen. U heeft nu drie landingen voor de prijs van een.'

Al met al was dit een onvergetelijke ervaring die een mensenleven meegaat. Bij deze wil ik graag de vrijwilligers bedanken die dankzij hun inzet de DDA-activiteiten mogelijk maken.

Het eindcijfer bedraagt dan ook zonder twijfel een dikke 10!

T. Lamerigts