Symbolischer dan zo’n twee weken geleden kan het bijna niet met dat vliegveld. Van ongecontroleerd werd het gecontroleerd door er een verkeersleiding neer te zetten welke zijn zegje ging doen over de kleine luchtvaart. Die maakt al sinds jaar en dag nagenoeg probleemloos gebruik van het veld in de polder. Prompt liep de frequentie vol. Met nota bene nog niet één vakantie-Boeing of -Airbus aan de horizon. En daar waar het in de lucht zo lekker ging, iedere vlieger ‘vanzelfsprekend’ de ander in de peiling hield, liep het ineens bijna spaak waar die kleine luchtvaart ‘aangesproken’ werd (weer de hele media erbovenop trouwens, net zoals bij de nepkaping vorige maand op Schiphol).

Symbolisch, want intussen is het een drama met de besluitvorming over het vliegveld. Iedereen praat en praat en ondertussen gebeurt er steeds vooruitschuivend niets. Meningen en oordelen botsen op tegengestelde koers op elkaar, terwijl de nieuwe faciliteiten ongebruikt staan te verstoffen.

Natuurlijk moet er iets gebeuren aan say o2, stikstof en geluid. Maar met de verzanding in futiliteiten van meningen, oordelen, rapporten en andere lamleggende details is het milieu bijna eerder de pijp uit dan dat er een besluit is genomen. Polderen tot het water je aan de lippen staat.

Luchtvaart is waarschijnlijk de lastigste commerciële tak om te verduurzamen. Een verlengsnoer vanaf zonnepanelen gaat het niet worden, batterijen zijn loodzwaar en intussen niet écht milieuvriendelijk, maar er is vast wel iets op te vinden. Vliegen is inmiddels onmisbaar dus met alleen ‘shamen' komen we er niet.

En zo is Lelystad ook nog eens symbolisch voor wat er niet gebeurt op wereldniveau. We zouden allang klimaatneutraal kunnen zijn met de bestaande technieken, maar we doen het niet.
Madrid/Chili was er ook wederom een voorbeeld van. Landsbelang in plaats van een beter klimaat. Oordelen in plaats ven een gunstiger beslissingsatmosfeer. Ze kwamen er weer niet uit. Wég wereldbelang wat op de lange duur toch ten koste zal gaan van het eigen land. ‘Na mij de zondvloed’ wordt op die manier van spreekwoord een klimaatrealiteit.

De mens lijkt zijn eigen hinderpaal. Schijnbaar tegenstrijdig maar toch, met andere woorden; de startbaan voor een beter klimaat ligt er wereldwijd, maar niemand gebruikt hem. Iedereen brult op zijn eigen frequentie en vergeet te luisteren op de frequentie van een ander. Op die manier komt er nooit wat van de grond!

Misschien ligt de oplossing erin dat we kleinschalig met onszelf kunnen beginnen. Oefen vast met uw familie met kerst. Zie de beperking van de mening en het oordeel en geef uw familielid in dat langlopende meningsverschil een oor-deel. Misschien ligt daar wel de start vanaf een ongebruikte startbaan naar grotere hoogte. Ik wens u fijne dagen.

Paul Melkert
[email protected]