Een kei- en keiharde blauwe lucht. Met opvallend veel lenticularissen, all over the place. De Alpen heb ik nog nooit zo strak aan de horizon zien staan. En toch is het kutweer. Want de wind staat vrijwel 90 graden op de baan van Wiener Neustadt. Met vijfentwintig knopen. Extremely gusty. En met geniepige rotors, die over de oude Messerschmitt-fabrieken aan de noordzijde komen jodelen.
Christian Dries, directeur van Diamond Aircraft, die elke zin met ‘Also!’ begint, heeft beslist dat de verzamelde journalisten niet zelf mogen vliegen. Dus ook niet in de nieuwe DA-62 seven-seater. Kloten. Want daarvoor zijn we gekomen, Erik Brouwer en ik. Onder méér gekomen, moet ik zeggen. Want buiten hebben ze ook nog een splinternieuwe DA-40 Tundra voor ons klaar staan. Met dikke donut-banden, voor export naar China en de voormalige Sovjet Unie. Daarnaast de nieuwe DA-42iSC Katana, met de nieuwe injectie-Rotax ervoor.
“Also, selber fliegen? Nein!” We mogen wel méé. Met testvlieger Stefan. In de Katana en de Tundra. Samen de thermische megaklappen opvangen, die door de nabijheid van de Alpen nog eens super-versterkt worden. Een prachtige ervaring. Al zie ik geregeld de dual main spar voor mijn geestesoog, die ons even tevoren tijdens de fabrieksrondleiding getoond is. Een degelijk-Duitse constructie, met de fuel tank er tussenin. Onder deze omstandigheden een bijzonder veilig gevoel. Desondanks: take-off en landing? Ho maar. Veto van Herrn Christian ‘Also’ Dries.
Ik krijg wel steeds meer begrip voor zijn beslissing. Want de DA-62 waar we vervolgens mee gaan vliegen krijgt óók klap op megaklap. Klein verschil: we zitten nu op ergonomisch-gevormd rundleer. Naast ons hangt een ‘normale’ DA-42. Griezelig dichtbij. Zeker onder deze turbulente omstandigheden. Dat moet voor de air-to-air-foto’s, begrijp ik. Die foto’s moeten wel spitzenklasse worden, zo met die besneeuwde alpenpieken op de achtergrond. Maar ik verdenk de beide vliegers ervan dat ze het ook wel saugeil vinden, om zo dicht op mekaar te kruipen.
Indrukwekkend, dat wel. Maar is-ie ook mooi? Ik ken niemand die ze uitgesproken mooi vindt, die Diamond Twins. Misschien wel daarom is de DA-42 is bij de privé-vlieger nooit een groot succes geworden. Kwam ook door de vooraf door de marketingmannen te hoog opgeschroefde specs. En de daarop volgende Thielert-ellende.
Problemen met het uiterlijk hadden allerlei (semi-) militaire autoriteiten niet. Maar ze waardeerden wel dat je met zo’n diesel-twin zeven uur in de lucht kunt hangen. En allerlei observatiebollen en -bulten aan de lange neus kunt schroeven. Dat werd dus de DA42 MPP. Het Multi Purpose Platform. Veel geheimzinnige instanties snorren er wereldwijd mee rond. Herr Dries: “Also, doch noch ein Erfolg!”
Met de DA-62 hoopt de fabriek de zelf-vliegende ondernemer en de vliegschool terug te winnen. Dat blijkt al uit de vele luxe extraatjes. Zoals slimme armsteuntjes en traploos verstelbare rugleuningen. En speed, waar die zelfvlieger mee kan opscheppen in de vliegclubbar. Bijna 200 kts TAS, uit twee 180 pk Austro Diesels (de normale DA-42 heeft twee keer 170). Die samen maar 44 liter Jet-A1 verstoken. Zeven mensen kun je meenemen, van pakweg 350 kilo, bij 120 liter. Twee volwassenen voorin, en een vijfling van pakweg veertig kilo op de stoelen erachter. “Also, eine merkwürdige Familie, aber es kann!”.
Dries heeft zijn belangrijkste PR-nieuwtje voor het laatst bewaard. Hij wil twee MPP’s beschikbaar stellen om de vluchtelingenstroom uit Noord-Afrika te observeren. Zodat redding beter gecoördineerd kan worden. Op de vraag van een van de journalisten of er dan juist niet veel meer gaan komen, antwoordt Dries tactisch. “Also, niemand die in zo’n bootje stapt denkt dat hij gaat verdrinken. Das spielt total keine Rolle. Een roker denkt ook dat hij de enige is die er niet aan gaat sterven.” De meeting is afgelopen. We schuifelen allemaal naar buiten. Dries ook. “Also, zuerst ne Zigarette!”.
Goof Bakker
[email protected]
