Dat stukje over Chuck Yeager laatst riep flink wat reacties op. Onder meer van iemand die de hand van Neil Armstrong geschud had. Jaloersmakend. Want dat gaat me niet meer lukken. Als troost kan ik mezelf melden dat ik naast de bedwinger van de geluidsbarrière ook nog een flink aantal Bijzondere Burgers heb ontmoet. Margrit Waltz, bijvoorbeeld.
Ik sprak haar op een mistige morgen op EHLE. Ze zat er te wachten op een klus. Een ferry van een Piper Malibu naar een stad ergens halverwege de VS. Ze vertelde dat het haar zeshonderd-zoveelste trans-atlantic ferry zou worden. De meeste had ze gemaakt in single engine pistons. Eentje zelfs terwijl ze hoogzwanger was.
Ik moest geregeld aan haar denken toen ik zelf een toestel overvloog, twee jaar geleden: een veilige centreline thrust twin, met twee piloten aan boord. Zij: een vrouw alleen, boven die ijsvlakten van Noord-Canada en Groenland. Erg seksistisch misschien, om zo te denken. Kan me niet schelen.
Ze had die zeshonderd trips trouwens alleen overleefd omdat ze Diplom-Meteorologe was, zei ze. Tientallen collega ferry pilots waren ten onder gegaan in de grijze golven daar in het Noorden. Zij niet. Vrijwel uitsluitend door haar kennis van het weer.
Dan Gennady Elfimov. Ook een interessante figuur. Leerde Yak-52 vliegen in het Sovjet-blok, bij de DOSAAF. De communistische tegenhanger van de Amerikaanse Civil Air Patrol, en de Engelse Air Cadets. Afgestudeerd aan de prestigieuze Moscow School of Aeronautical Engineering werkte hij na de val van de muur een tijdje mee aan de
Vriend Conijn mag er ook wezen. De man die met een huishoudcentimeter naar Lelystad toog en vervolgens zelf ook een vliegtuig construeerde. Hij sleepte het bouwsel achter zijn auto naar de Marokkaanse woestijn, voor een geslaagde maiden flight. En maakte twee jaar geleden nog een spraakmakende reis dwars over het Afrikaanse continent.
Dan Die Rote Matrose! Ik ontmoette hem tijdens een besmuikt Luftwaffe-Treffen ergens in een onopvallend hotelletje in de Eiffel. De man werd boven Rusland twee keer uit zijn Messerschmitt geschoten, en kwam één keer zelfs aan een brandende parachute omlaag. Zijn verhalen kunnen tien Biggles-pockets vullen. Zijn collega Heinz Orlowski van het Eismeer-Staffel ontmoette ik in diens schamele flatje in Berlijn. Vlak bij Tempelhof. Destijds nog open. “Ik kan rennend de vrijheid opzoeken, als de Russen toch nog mochten komen”, zei hij grimlachend. Hij had nooit meer zelf gevlogen sinds WO2. Onlangs hoorde ik op een warbird-beurs in Speyer dat hij overleden was. Zijn vliegtuig, een Focke Wulf 190, leeft voort: een paar kerels zijn in Florida al twee decennia lang bezig het weer luchtwaardig te maken.
Dan Bob Meyling, een man die Wernher von Braun nog persoonlijk gekend had, inclusief zijn gekte en zijn grollen. Hij kon er smakelijk over vertellen. Het meeste mocht ik niet publiceren, zei hij. Want hij wilde de man die Amerika op de maan gebracht had niet te schande maken.
Maar de meest interessante wel was een bedachtzame, oudere man die me in Spruce Creek Airpark, Florida, uitnodigde voor een vlucht in zijn Pitts Special. Twintig uiterst heftige aerobatic-minuten later vertelde hij waarom hij zo, laten we zeggen, dynamisch vloog: “Eind jaren zestig stuurde ik een B-52 veertien keer naar Noord-Vietnam. Vaak zag ik dan onder me de wolken opeens vuilgeel kleuren. Dat waren de SAM-raketten, die ze op ons afvuurden. Je bleef kijken, tot je opeens zo’n telefoonpaal door de wolken zag komen. Recht op je af. Maar om mijn countermeasures-officer zijn werk goed te laten doen, moest ik dan minutenlang volkomen straight and level vliegen. Ik mocht niets. Alleen maar rustig rechtuit vliegen. Nerve wrecking. Onbeweeglijk wachten op de klap.” Die was gelukkig nooit was gekomen. Na zijn diensttijd besloot hij nooit meer langer dan tien seconden achter mekaar rechtuit te vliegen. Vandaar die Pitts dus.
Kortom, als u mij de hand nou een keer schudt, dan bent u in één keer verbonden met deze bijzondere individuen.
Goof Bakker
[email protected]
