Als ervaren luchtreiziger ben ik best wel wat gewend. Meer of minder beenruimte, wel of niet betalen voor de service aan boord, ik kan het allemaal vergelijken. Voor de vakantie naar het Canarische eiland Lanzarote met aanvlieghaven Arrecife koos ik dan ook Martinairs full service, (hun leus is: “bij ons wel...”) in plaats van een touroperator die met transavia.com vloog.
ArkeFly kwam pas later na boeking in beeld, omdat ze eerder geen Business Class wisten aan te bieden. Maar Martinair was ook goed. De vlucht vertrok redelijk op tijd, ook al hield de Franse verkeersleiding ons vertrek vanaf Amsterdam 35 minuten tegen. Om 16.06 hing onze Airbus A320 (PH-MPF) in plaats van 15.30 in de lucht vanaf de Kaagbaan en gate D60 voor vlucht MP425
Over de ruimte aan boord viel niet te klagen. Ik zat bij de eerste nooduitgang boven de vleugel en het toestel was half leeg. Een minpuntje was wel de vreemde houding die sommige bemanningsleden er op nahouden als je bij de nooduitgangen zit. De één behandelt je als een debiel die niet kan lezen en de ander (zoals op de terugweg) vertrouwt er maar op dat je de noodprocedures allemaal toch wel weet. Kijk, ZIJ hebben het allemaal geoefend, ik moet nog maar hopen dat ik dat zware luik bij een noodsituatie open krijg. Wellicht moeten wij als passagiers ook maar eens een noodsituatie oefenen.
De maaltijd die Martinair tegenwoordig serveert is echt triest en lachwekkend tegelijk. de Italiaanse hap zou nog wel te verteren en lekker zijn als die even net niet te lang was opgewarmd. Wellicht had ik gewoon pech. Maar wat doet een Marsreepje bij een Italiaanse maaltijd? Waar is de salade? Misschien mag je als passagier niet klagen over wat je krijgt, maar vreemd blijft het wel. Het inflight entertainment is ook triest. Mr. Bean zal wel goedkoop zijn, maar volgens mij heeft iedereen alle afleveringen nu wel gezien. En een topfilm past blijkbaar ook niet in de programmering, helaas. Slechts één minuut na schematijd landden we op Arrecife. De A320 had ons er in 3.51 uur vliegtijd naar toe gevlogen.
De terugvlucht (MP426) werd na twee weken aanvaard en omdat Arrecife donderdags erg druk is landde het toestel dat ons kwam halen om 19.22 uur in plaats van 18.55. Het instappen begon snel omdat de kist pas op Fuerteventura, onze tussenstop, zou worden schoongemaakt. De van het Spaanse Iberwold geleende kist EC-HZU zag er uitgeleefd uit. Niet verwonderlijk met gezinnen en 60 kinderen aan boord voor Arrecife.
De bemanning had zich kennelijk op de heenreis gestoord aan de passagiers of aan elkaar, want dat was duidelijk te merken. De irritaties dropen van hun gezichten af en de purser snauwde haar collega toe dat ze op iedere stoelrij 2 passagiers eiste. Leuk, nu werd ik van mijn reisgenoot gescheiden om naast een wildvreemde plaats te nemen, die lekker met zijn hoofd voor het raam ging zitten lezen zodat er niets te zien viel voor mij.
Klagen? Ik zou niet durven, maar kennissen die werkzaam zijn in de luchtvaart vertelden me wel dat het niet gebruikelijk is samenreizende passagiers apart in het vliegtuig te zetten en dat de purser haar 'wens' zelf had moeten uitvoeren. Na de tussenlanding op Fuerteventura werd de reis van ongeveer 4 uur naar Amsterdam aanvaard.
Opnieuw een kleine maaltijd met, jawel, daar was die weer de mini Mars. Wat doet dat ding daar? Is dit verkapte reclame of heeft de foodafdeling van Martinair werkelijk gedacht de passagiers daar een plezier mee te doen? Ik weet het niet. Na een vlucht van 3.50 uur en een lange taxiweg van de Polderbaan naar gate D 08 stond het toestel bijna een uur te laat op Nederlandse bodem. Over de vertraging hoor je me niet. Drukte kan niemand voorzien. Een toestel met veel kinderen aan boord is niet mijn eerste keus, maar vooruit, daar is niets aan te doen.
Personeel dat duidelijk haar ongenoegen laat blijken vind ik wel een punt van ergernis, want ik kan het ook niet helpen hoe zij zaken ervaren of beleven. Ik geloof alleen dat je als passagier daar niets van behoeft te merken. We zitten allemaal wel eens niet goed in ons vel, maar om daar anderen mee op te zadelen dat gebeurt iets te vaak. Dus Martinair, let er op als iemand het meent op zijn of haar sollicitatiegesprek dat ze graag met mensen werken. Want dat blijft vliegen vooralsnog: mensenwerk! Dat geldt voor zowel de passagiers als de bemanning!
Martinair krijgt een zes. Het comfort is redelijk te noemen en het cijfer wordt heel erg bepaald door het personeel. Was dat anders geweest, dan scoorde ze zeker hoger.
J. den Ouden
ArkeFly kwam pas later na boeking in beeld, omdat ze eerder geen Business Class wisten aan te bieden. Maar Martinair was ook goed. De vlucht vertrok redelijk op tijd, ook al hield de Franse verkeersleiding ons vertrek vanaf Amsterdam 35 minuten tegen. Om 16.06 hing onze Airbus A320 (PH-MPF) in plaats van 15.30 in de lucht vanaf de Kaagbaan en gate D60 voor vlucht MP425
Over de ruimte aan boord viel niet te klagen. Ik zat bij de eerste nooduitgang boven de vleugel en het toestel was half leeg. Een minpuntje was wel de vreemde houding die sommige bemanningsleden er op nahouden als je bij de nooduitgangen zit. De één behandelt je als een debiel die niet kan lezen en de ander (zoals op de terugweg) vertrouwt er maar op dat je de noodprocedures allemaal toch wel weet. Kijk, ZIJ hebben het allemaal geoefend, ik moet nog maar hopen dat ik dat zware luik bij een noodsituatie open krijg. Wellicht moeten wij als passagiers ook maar eens een noodsituatie oefenen.
De maaltijd die Martinair tegenwoordig serveert is echt triest en lachwekkend tegelijk. de Italiaanse hap zou nog wel te verteren en lekker zijn als die even net niet te lang was opgewarmd. Wellicht had ik gewoon pech. Maar wat doet een Marsreepje bij een Italiaanse maaltijd? Waar is de salade? Misschien mag je als passagier niet klagen over wat je krijgt, maar vreemd blijft het wel. Het inflight entertainment is ook triest. Mr. Bean zal wel goedkoop zijn, maar volgens mij heeft iedereen alle afleveringen nu wel gezien. En een topfilm past blijkbaar ook niet in de programmering, helaas. Slechts één minuut na schematijd landden we op Arrecife. De A320 had ons er in 3.51 uur vliegtijd naar toe gevlogen.
De terugvlucht (MP426) werd na twee weken aanvaard en omdat Arrecife donderdags erg druk is landde het toestel dat ons kwam halen om 19.22 uur in plaats van 18.55. Het instappen begon snel omdat de kist pas op Fuerteventura, onze tussenstop, zou worden schoongemaakt. De van het Spaanse Iberwold geleende kist EC-HZU zag er uitgeleefd uit. Niet verwonderlijk met gezinnen en 60 kinderen aan boord voor Arrecife.
De bemanning had zich kennelijk op de heenreis gestoord aan de passagiers of aan elkaar, want dat was duidelijk te merken. De irritaties dropen van hun gezichten af en de purser snauwde haar collega toe dat ze op iedere stoelrij 2 passagiers eiste. Leuk, nu werd ik van mijn reisgenoot gescheiden om naast een wildvreemde plaats te nemen, die lekker met zijn hoofd voor het raam ging zitten lezen zodat er niets te zien viel voor mij.
Klagen? Ik zou niet durven, maar kennissen die werkzaam zijn in de luchtvaart vertelden me wel dat het niet gebruikelijk is samenreizende passagiers apart in het vliegtuig te zetten en dat de purser haar 'wens' zelf had moeten uitvoeren. Na de tussenlanding op Fuerteventura werd de reis van ongeveer 4 uur naar Amsterdam aanvaard.
Opnieuw een kleine maaltijd met, jawel, daar was die weer de mini Mars. Wat doet dat ding daar? Is dit verkapte reclame of heeft de foodafdeling van Martinair werkelijk gedacht de passagiers daar een plezier mee te doen? Ik weet het niet. Na een vlucht van 3.50 uur en een lange taxiweg van de Polderbaan naar gate D 08 stond het toestel bijna een uur te laat op Nederlandse bodem. Over de vertraging hoor je me niet. Drukte kan niemand voorzien. Een toestel met veel kinderen aan boord is niet mijn eerste keus, maar vooruit, daar is niets aan te doen.
Personeel dat duidelijk haar ongenoegen laat blijken vind ik wel een punt van ergernis, want ik kan het ook niet helpen hoe zij zaken ervaren of beleven. Ik geloof alleen dat je als passagier daar niets van behoeft te merken. We zitten allemaal wel eens niet goed in ons vel, maar om daar anderen mee op te zadelen dat gebeurt iets te vaak. Dus Martinair, let er op als iemand het meent op zijn of haar sollicitatiegesprek dat ze graag met mensen werken. Want dat blijft vliegen vooralsnog: mensenwerk! Dat geldt voor zowel de passagiers als de bemanning!
Martinair krijgt een zes. Het comfort is redelijk te noemen en het cijfer wordt heel erg bepaald door het personeel. Was dat anders geweest, dan scoorde ze zeker hoger.
J. den Ouden
