De meeste luchtvaart CEO’s zijn grijze muizen. Van die kleurloze types waar kraak noch smaak aan zit. Het ene grijze pak kun je ongestraft inwisselen voor het andere grijze pak. Zelf heb ik altijd een enorme behoefte om voor een prominente baas te werken. Iemand die ergens voor staat en dat ook stevig rondtoetert. Dan weet je tenminste voor wie je het allemaal doet.

Als ik in Amerika was geboren, dan was ik op zeker bij Southwest gaan vliegen. Initiatiefnemer van deze allereerste lowcost maatschappij Herb Kelleher had niet alleen een duidelijk plan, maar droeg het ook op onnavolgbare wijze uit. Toen hij in 1992 werd aangeklaagd omdat Southwest de slogan ‘Just Plane Smart’ van het vrijwel onbekende Stevens Aviation gebruikte, kwamen beide directeuren overeen dat ze elkaar niet in de rechtszaal zouden treffen. De heren spraken af in een gigantisch Texaans sportstadion voor een partijtje armworstelen. Kelleher verloor, maar verder waren er alleen maar winnaars. De opbrengst ging naar liefdadigheid, beide bedrijven gingen gewoon door met de slogan en er was een golf aan publiciteit.

In Nederland kennen we niet zoveel van dit soort types, al kwamen mijn eerste luchtvaartbaas John Block en natuurlijk Martin Schröder aardig in de buurt. Duidelijke taal en een sterke visie, maar toch zag je bij hen nooit die echte creatieve grappen en grollen die tot ieders verbeelding spreken. We hebben Schröder nooit iets horen zeggen over staanplaatsen of betalen voor de WC in het vliegtuig zoals Michael O’Leary, de kwajongen van Ryanair die met dit soort kreten steeds weer de wereldpers voor zijn karretje weet te spannen.

De ongekroonde koning in het genre is natuurlijk Richard Branson. Wat die allemaal niet gedaan heeft om zijn Virgin in de publiciteit te krijgen. Van ballonvluchten rond de wereld en speedboot races over de oceaan tot bungeejumping en abseilen van wolkenkrabbers. Knettergekke stunts ter ondersteuning van de Virgin groep, waarin een paar honderd over het algemeen zeer succesvolle bedrijven verenigd zijn.

Drie jaar geleden begon ik toch aan de ideeën en acties van Branson te twijfelen. Allereerst omdat hij aankondigde dat zijn Virgin Galactic de ruimte gaat veroveren en ten tweede omdat hij met een glas kokosmelk in de hand liet weten dat de tijd van kerosine nu toch echt voorbij is. Hij liet voor één keer een van de vier motoren van een Virgin Airbus op een mengsel van Babassu en Kokosolie vliegen en denkt nu blijkbaar echt dat deze ontwikkelingen voor de deur staan.

Gelukkig staat Sir Richard weer met beide benen op de grond. Na een weddenschap met Air Asia directeur Tony Fernandes gaat hij volgende week gewoon weer als stewardess aan de slag op een vlucht van Londen naar Kuala Lumpur.

Jan Cocheret
[email protected]