Royal Air Maroc: Parijs Orly – Ouarzazate, 11 oktober 2013

14 oktober 2013

Net als een jaar geleden mocht ik ook dit jaar weer naar een jaarlijks evenement in het zuidoosten van Marokko. Om daar te komen, ligt de luchthaven van Ouarzazate het dichtst bij de eindbestemming. Het nadeel is alleen dat slechts één maatschappij deze luchthaven aandoet en dat in eenheid frequentie van één vlucht per dag. De keuze is dus beperkt tot Royal Air Maroc. Uiteraard eerst een ronde prijsvergelijk wat het voordeligst was en het meest praktische was om vandaan te vertrekken. Voor de heenvlucht was het allemaal hetzelfde qua vertrektijd en overstap, ook de prijzen waren nagenoeg gelijk. Echter was het de terugvlucht die bepalend was. Omdat ons evenement op zaterdagavond 19 oktober eindigt en het vanuit daar nog een uurtje of zes rijden is naar Ouarzazate, met in het achterhoofd een vertrektijd van 06.00 uur, is dit niet erg gunstig. Maar de dag erna is er geen vlucht naar Casablanca, maar naar Parijs Orly. Gelukkig ook met een betere vertrektijd om 16.30 i.p.v. 06.00 uur. Zodoende werd Parijs wederom verkozen als punt van vertrek.

Het boeken van de vlucht is vergelijkbaar met die van andere maatschappijen. Wat wel raar is, is dat ondanks alles in het Nederlands is, halverwege het boekingsproces de taal regelmatig overspringt in het Frans om daarna weer terug te springen naar het Nederlands. Kleine kanttekening is wel dat vorig jaar alles in het Frans was, dus er zit verbetering in. De e-tickets kwamen netjes binnen twee minuten binnen, na het afronden van het boekingsproces.

Vanaf 24 uur voor vertrek is het mogelijk om online in te checken. Dit is lekker simpel zonder moeilijk gedoe. Instapkaarten uitgeprint, laptop en andere benodigdheden ingepakt, kortom gereed voor Marokko!

De 11e van oktober begon met een ritje naar Parijs Orly inclusief het ophalen van een collega. De rit verliep voorspoedig. Netjes volgens planning arriveerden we bij de luchthaven. Ook dit jaar bleek dat P4 de goedkoopste parking te zijn dus daar de wagen geparkeerd. Om de 9 minuten rijden er pendelbussen naar beide terminals. Het ritje duurt een kleine 10 minuten. Eenmaal in de terminal de balies van Royal Air Maroc opgezocht. De wachtrij daar was slechts 30 seconden. Niet eens voldoende om mijn paspoort uit de tas te halen. De medewerker aan de balie was oprecht vrolijk, en keek vol verbazing en vragend naar ons dat wij Nederlanders in Parijs inchecken voor een vlucht naar Ouarzazate. Zo heeft de beste man tijdens het eten ook weer iets nieuws te vertellen aan vrouwlief. Ondanks dat ik in Nederland al de instapkaarten had uitgeprint, ontvingen wij nieuwe exemplaren. Nadat de man de bagage had gelabeld wenste hij ons handenschuddend een goede reis. Moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit op deze manier ben ingecheckt. Maar het is absoluut klantvriendelijk.

De paspoortcontrole op de luchthaven en de opvolgende controle van de handbagage en ons zelf verliep redelijk vlot. In totaal waren we er binnen een kwartier doorheen. Ook hier was het personeel vriendelijk, in vergelijking met mijn ervaring van een paar weken geleden op Schiphol (zie vluchtverslag Royal Air Maroc Ouarzazate – Paris Orly, 23 oktober 2012) had ik toch zoiets: ja zo kan en hoort de klant te worden behandeld.

Na de controle een restaurantje opgezocht om daar een hapje en een drank te nuttigen. Helaas is de keuze beperkt tot twee mogelijkheden, welke allebei niet erg uitnodigend zijn. Eerlijk gezegd vind ik het een beetje ondermaats voor een luchthaven als Orly. Aan de andere kant weet je wel dat Franse luchthavens niet veel te bieden hebben in de zogenaamde clean area. Toch weer een leer voor de volgende keer. Rond het tijdstip van het starten van het boarden liepen we richting de gate. Daar was het al lekker druk en kwam een vriendelijke dame ons vragen of we richting Casablanca gingen in verband met een onderzoek. Wat het nut daarvan is weet ik niet, maar het lijkt mij dat het voor de hand ligt dat iedereen die in een toestel stapt met bestemming Casablanca, ook daadwerkelijk die kant op gaat. Denk dat zoiets toch makkelijker via andere systemen te achterhalen is.

Het boarden verliep aan de hand van de rijnummers. Gelukkig werd er streng op gecontroleerd en werd menigeen gesommeerd te wachten op zijn of haar beurt. Het toestel dat ons naar Casablanca moest brengen was een B767-300. Aan boord bleek dat het toestel er relatief uitgeleefd uitzag. De stoelen waren alle voorzien van een PTV systeem en omdat dit type toestel bedoeld is voor de langere afstand, was de stoelafstand daar ook naar. Wij hadden tijdens het online inchecken tactisch gekozen voor een zitplaats bij de nooduitgang dus de benen konden probleemloos languit.

Het verdere gebeuren hoe en wat iedereen meeneemt was een leuk vermaak. Op de vlucht zaten redelijk veel mensen uit Afrikaanse landen gezien het taalgebruik en kleding. De één had enkel een plastic tasje mee, waarvan het merendeel in een doorzichtige uitvoering. Zodat iedereen zag dat er een paar onderbroeken en wat klein prul in zat. De anderen hadden een complete hutkoffer mee. Wat uiteraard niet in de bagagebak past en het dus mee zal gaan als ruimbagage. Uiteraard met als gevolg dat er van alles moest worden overgepakt. Ik snap alleen niet dat hier vooraf niet kritischer naar gekeken wordt tijdens het inchecken, terwijl ieder stuk handbagage daar voorzien werd van een label. En zat uiteindelijk alles in een bagagebak dan bedacht de eigenaar na een kwartier dat het misschien toch maar in een andere bagagebak kan. Of er moest nog iets worden uitgehaald wat er na vijf minuten toch weer in moest. Al met al een grappig iets om te aanschouwen.

Het cabinepersoneel vond het overigens minder prettig. Geregeld liepen de gemoederen hoog op tussen een passagier en het RAM personeel. Helaas duurde hierdoor het boarden langer dan bedoeld en zat iedereen een halfuur na het geplande vertrek pas op zijn of haar plaats. Aansluitend werd er in Arabisch en Frans verteld dat er iets was met één van de motoren en dat de monteurs nog aan het sleutelen waren. Dat wij misschien de enige Nederlanders waren in het toestel oké, maar het zou wel zo netjes zijn dat mededelingen ook in het Engels worden gedaan. Aangezien wij de Franse taal niet echt machtig zijn begrepen we de essentie, maar de verwachte vertraging ontging ons volledig. Uiteindelijk hebben we twee uur moeten wachten totdat de motoren konden worden gestart. Na een snelle taxirit naar de startbaan ging direct het gas erop.

Na de start werd het tijd om het PTV systeem te ontdekken. Omdat wij geen rij voor ons hadden, was het scherm gemonteerd aan de stoel met een uitklapbare beugel. Blijkbaar is dit niet de meeste gewenste oplossing, want in uitgeklapte toestand schoot het scherm tegen mijn benen bij het minste of geringste hobbeltje. Dit had mijn collega niet, maar erg soepel functioneerde het niet. Wat ook vreemd was, was dat er geen flight information beschikbaar was. De verdere inhoud was wel recent.

Na een uurtje werd de drank en voedsel ronde gestart. De maaltijdkeuze bestond uit beef of chicken. Onze keuze viel op de kip. Deze smaakte erg droog en moest worden weggespoeld. De overige dingen smaakten prima. Achteraf waren er nog twee koffie en thee rondes. Wat erg opviel was dat het interieur de langste tijd heeft gehad. De toiletdeur ging nauwelijks open of dicht en alles zat vol met vegen of krassen en hing op half zeven. Op zich logisch met de gedachte dat de eerste 787’s al hadden moeten vliegen voor Royal Air Maroc. De rest van de vlucht verliep gewoontjes en na een rappe daling en een leuke indraai landden we netjes met een kleine twee uur vertraging. Ook in Casablanca was er een snelle taxirit naar de remote parking.

Toen we eenmaal geparkeerd stonden, brak er een strijd uit om zo snel mogelijk alle handbagage bij elkaar te sprokkelen en het toestel te verlaten. Dat de deur nog gesloten was, deed er blijkbaar niet toe. Dit alles bracht weer de nodige verhitte discussies teweeg tussen diverse passagiers. Blijkbaar hadden vele nog een connectie naar andere bestemmingen, waarvan het vertrek erg snel naderde. Gelukkig hadden wij alle tijd zodat we wederom vol vermaak alles konden aanschouwen. Toen eenmaal de stroom richting de deur op gang kwam liep het toestel snel leeg. Eenmaal buiten stonden alle zenuwpezen te wachten in een van de vele bussen. Dus erg effectief was hun gehaast niet.

Na een korte busrit kwamen we aan in de terminal. Bij de controle voor de internationale connecties stonden flinke rijen. Wij liepen een stuk door voor de binnenlandse connectie, waar een agent verveeld zat te wachten. De handbagage moest door de scanner heen en de boarding pass werd gecontroleerd. Daarna moest we direct door het poortje heen. Ondanks dat ik nog m’n telefoon in de broekzak had en de riem nog om had. Na een fouillering van één seconde was het in orde en o ja ook nog even snel op het scherm kijken of er niks vreemd in handbagage zit. Dat alleen nog maar een afbeelding te zien was van mijn jas deed er niet toe.

Via een paar trappen en gangen kwamen we aan in de binnenlandse terminal. Het mag eigenlijk de naam terminal niet hebben, maar goed. Het is niet meer dan een ruimte met één kleine bar, wc’s en veel te weinig zitplaatsen. Gelukkig waren onze Italiaanse collega’s er al, waardoor we de tijd konden doden met bijpraten.

Tegen de tijd, dat er kon worden ingestapt ontstond er een lange rij. Eenmaal aangesloten, bleek dat blijkbaar iedereen een andere stoel kreeg toegewezen. Volgens het personeel in verband met een materieelwissel. Ten tijde van het online inchecken zou het een B737-800 moeten zijn. Na een busrit stopten we uiteindelijk naast een B737-800 tsja…. Dit toestel zag er inwendig net zo uitgeleefd uit als de B767 en was eveneens voor bijna 100% gevuld. Ik had geluk dat de stoel naast mij de enige was die leeg bleef. De vlucht naar Ouarzazate ging slechts 35 minuten duren. Een drank of eet service aan boord was er dan ook niet. Hoewel het landschap adembenemend mooi is, is er om 12 uur ’s nachts niet veel te zien. Na een korte tijd werd de daling al weer ingezet en landen we al snel in Ouarzazate.

Eenmaal op de baan bleken er flinke hobbels in te zitten. Achterin in het toestel waar ik zat, leek het alsof we in de achtbaan zaten. Weer eens een keer een andere landing dan as usual. Aan het eind van de baan een back track en rechtsaf de arpon op. Omdat bij de achterdeur ook een trap kwam te staan, was ik snel uit het toestel en gelijk aan de beurt bij de douane. Daarna kon ik gelijk door naar de bagageband. Helaas was mijn collega als één van de laatste aan de beurt bij de douane, en was mijn koffer één van de laatste die op band verscheen. Op naar de taxi die op ons stond te wachten voor een 3,5 uur durende nachtrit naar onze eerste bestemming.

Al met als was het een lange reis met toch weer leuke ervaringen. Op een reis voor deze korte afstand is het product op zich prima. Goede prijs, gratis maaltijden, gemakkelijk met bagage e.d. En deze keer alle koffers aangekomen (zie vluchtverslag Royal Air Maroc Ouarzazate – Paris Orly, 23 oktober 2012) Maar voor de langere afstand is het comfort van de B767 benedenmaats.

De waardering voor Royal Air Maroc voor deze twee vluchten: een 8.

R. Breuer

Copyright Reismedia BV 2024 - Cookieinstellingen