Op 28 januari hebben mijn vrouw en ik het genoegen gehad van Curaçao naar Amsterdam huiswaarts te keren aan boord van de PH-BFH, een tot full-pax omgebouwde Boeing 747-400 combi van onze nationale trots. We waren met nog een dikke vierhonderd andere personen, permanent bruine en tijdelijk bruin van kleur.

Ik moet zeggen dat mijn eerste verassing al kwam bij het inchecken op Curaçao: snel, doeltreffend en vriendelijk, de security check en paspoortcontrole waren al even snel genomen en dus zaten we dik op tijd in de vertrekhal waar we ons luchtschip aan zagen komen.

De kist zat dus helemaal vol en in de vertrekhal werd het al drukker en toen we uiteindelijk aan boord gingen moest iedereen door dezelfde deur naar binnen, want op Curaçao zijn geen overwing bruggen. 430 man door een gaatje persen duurt even, maar al met al zat iedereen op tijd op zijn plek en wij zaten helemaal achterin op de laatste rij. Die omgebouwde combi's hebben een wat mindere airco achterin het toestel dus de temperatuur was wel wat hoog, maar niet ondragelijk. Eigenlijk best lekker als je zoals wij na drie weken vakantie juist geen kou wilde.

Van de blokken werden we naar achteren geduwd en nadat de motoren waren gestart werd koers gezet langs een tweetal USAF E-3C AWACS toestellen en een tweetal KC-135Q tanktoestellen die vanaf Hato opereren, leuk om weer eens een paar echte oude Boeings te zien. De start verliep soepel en redelijk snel na de start kon met de service worden begonnen. Na een drankje de maaltijd en al gaande weg werd het steeds turbulenter.

Coca Cola
De dames van KLM pootte flink door om na de maaltijd de vuile vaat binnen te halen want de passagiers mochten vanwege de turbulentie al niet meer opstaan. Net toen ze de vaat hadden opgeruimd moest ook de cabine crew gaan zitten en het volgende uur werden we getrakteerd op een gratis achtbaanrit van moeder natuur. Overigens, in de Efteling moet je daar flink voor dokken en lang in de rij staan en deze was helemaal voor niets. Nu zaten wij helemaal achterin en dat betekent dat je de klappen daar in zijn volle omvang krijgt. Mijn vrouw kreeg ondertussen dezelfde kleur als de groene morenes die we de week daarvoor al snorkelend hadden waargenomen en een snelle stewardess reikte haar vlot een Coca Cola aan, een beproefd middel dat opkomende misselijkheid verbluffend snel kan onderdrukken, het was haar redding.

Een dergelijke redding was niet voor iedereen op tijd want de achtbaanrit hield aan en ik kon alleen maar met bewondering ervaren hoe sterk vliegtuigen zijn, want als je nagenoeg 400 ton zo als een pingpongballetje heen en weer schudt komen er toch krachten vrij van jewelste. Mijn boek lezen was overigens onmogelijk want dat zat elke seconde op drie verschillende plekken voor mijn neus. Wat ook opviel was de rust in de cabine. Verreweg de meesten zaten het hele gebeuren maar over zich heen te laten komen en de crew was zelf het voorbeeld van rust en babbelde vanaf hun klapstoeltjes wat met paxen binnen hun gehoorsafstand.

Uiteindelijk werd het na een uur kalmer en toen het lampje 'stoelriemen vast' uitging kwam de volksverhuizing richting toilet op gang. Iedereen zat inmiddels al een uur of drie op zijn achterwerk en na een drankje en een hapje wilden velen toch wel graag wat ballast kwijt. Het gangpad bij ons op die achterste rij was dan ook de eerste drie kwartier overbevolkt. De resterende uren waren zoals normaal, tukje doen, drankje halen en het ontbijt afwachten wat er bij de meesten bijzonder goed in ging moet ik zeggen.

Toen na bijna negen uur de wielen de Kaagbaan raakten klonk er een applaus, iets wat ik al heel lang niet meer in een vliegtuig had gehoord. Compliment zeker voor de cabine dames en heren die deze toch wel erg lastige vlucht, tjokvol en slecht weer, de wind er goed onder hadden en alle ongemakken prima op hebben gelost.

Aangekomen op Schiphol werden we verwelkomd in de pier door een speurhond en die was niet op zoek naar koekjes. Ondanks dat het een 100%-controle vlucht was, viel de overlast mij mee en waren we snel in de bagagehal waar we nog even op de bagage hebben moeten wachten voordat we de laatste kilometers naar huis konden afleggen.

Cijfer: 8,5

G. Ottenhof