De nieuwe web check-in van Ryanair is ideaal. Je kun zelfs al 72 uur van tevoren inchecken! Ik vloog op woensdag, maar checkte al op maandagmorgen in. Een beetje trots kon ik dus op mijn uitgeprinte instapkaart lezen dat ik als eerste voor de vlucht was aangemeld. Bij Ryanair is het niet mogelijk om vooraf een stoel te reserveren. Kort voor vertrek trouwens ook niet, want deze prijsvechter geeft de voorkeur aan een stoelendans. Wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Wel mag je met een laag ‘instapnummer’ eerder instappen dan passagiers die pas laat ingecheckt zijn.
Een ander voordeel van online inchecken kan dat eerste voordeel echter ongedaan maken. Je hoeft namelijk door online in te checken niet meer op de luchthaven van vertrek in de rij te staan. Daarom durfde ik dan ook vrij laat op Eindhoven Airport aan te komen, ongeveer drie kwartier voor vertrek. Dat betekende wel dat ik achteraan in de rij bij de gate kon aansluiten, want het boarden was toen inmiddels al begonnen. Instapnummer 1 levert je in zo’n situatie bar weinig op.
Het nieuwe type stoel en de cabine-indeling van Ryanair bevalt me wel. Het oogt eenvoudig en goedkoop, maar niet onaangenaam. De opvallende kleur geel is overal aanwezig. Bij Ryanair verwacht je ook geen luxe lederen stoelen, notenhout en champagne. Voor een dubbeltje zit je tenslotte niet op de eerste rij. En eerlijk is eerlijk: voor een vlucht van minder dan twee uur is de kwaliteit van de stoelen niet onaardig. Zelfs de beenruimte valt mee.
De vlucht vertrok iets voor schematijd. Topman Michael O’Leary had zoals wel vaker bij Ryanair-vluchten het vreemdelingenlegioen opgetrommeld om als cabinepersoneel te dienen. Soms lijkt het wel alsof er geprobeerd wordt om zoveel mogelijk nationaliteiten aan boord te krijgen. Gelukkig was het Engels tijdens deze vlucht nog redelijk te verstaan. Ook dat heb ik wel eens veel erger meegemaakt. Twee stewardessen reageerden geprikkeld op een paar tieners, die iets te luid converseren tijdens de veiligheidsinstructies. Als blikken konden doden was dit voor enkele passagiers ongetwijfeld de laatste vliegreis geweest.
Ryanair verdient geen grote bedragen aan de verkoop van tickets. Dat moet daarom worden gecompenseerd door extra te verdienen aan bijkomende zaken. Denk aan de verkoop van hapjes en drankjes aan boord. Om die reden moet het bloed van O’Leary tijdens deze vlucht het kookpunt hebben bereikt, als hij tenminste aan boord geweest was. Elke Formule-1 coureur zou jaloers gekeken hebben naar de snelheid waarmee twee stewardessen hun trolley door de Boeing 737 manoeuvreerden. “Zo, dat zit er ook weer op”, hebben ze waarschijnlijk na hun nieuwe wereldrecord op de veertig meter sprint tegen elkaar gezegd. “Er had zeker niemand trek?”
Twee collega’s deden hun ritje even later in een heel wat gemoedelijker tempo over. Geen jaloerse blikken van snelheidsduivels dit keer, vast wél een trotse glimlach op het gezicht van de big boss.
Over de vlucht valt verder weinig te vermelden. Er is bij Ryanair natuurlijk ook niet veel te beleven aan boord, zonder inflight entertainment en de gebruikelijke lectuur. Het vliegtuig landde nog voor schematijd op Spaanse bodem. En dat is ook niet onbelangrijk.
Girona is geen Barcelona. Dus als die laatste stad wel je eindbestemming is: houdt rekening met een busreis van 70 minuten. Het vervoer per touringcar kost trouwens 11 euro per enkele reis. De bussen rijden frequent en sluiten aan op de aankomsttijden van Ryanair-vluchten in Girona.
De moraal van dit verhaal? Voor zestig euro naar hartje Barcelona, inclusief busrit. Niets meer, niets minder. En omdat ik ook niet op meer gerekend had: een 7 voor deze vlucht.
Steven van den Berg, redacteur Luchtvaartnieuws
Dit vluchtverslag maakt onderdeel uit van een serie artikelen over Low Cost Carriers. Klik om meer te lezen over deze special van Luchtvaartnieuws.nl.
Een ander voordeel van online inchecken kan dat eerste voordeel echter ongedaan maken. Je hoeft namelijk door online in te checken niet meer op de luchthaven van vertrek in de rij te staan. Daarom durfde ik dan ook vrij laat op Eindhoven Airport aan te komen, ongeveer drie kwartier voor vertrek. Dat betekende wel dat ik achteraan in de rij bij de gate kon aansluiten, want het boarden was toen inmiddels al begonnen. Instapnummer 1 levert je in zo’n situatie bar weinig op.
Het nieuwe type stoel en de cabine-indeling van Ryanair bevalt me wel. Het oogt eenvoudig en goedkoop, maar niet onaangenaam. De opvallende kleur geel is overal aanwezig. Bij Ryanair verwacht je ook geen luxe lederen stoelen, notenhout en champagne. Voor een dubbeltje zit je tenslotte niet op de eerste rij. En eerlijk is eerlijk: voor een vlucht van minder dan twee uur is de kwaliteit van de stoelen niet onaardig. Zelfs de beenruimte valt mee.
De vlucht vertrok iets voor schematijd. Topman Michael O’Leary had zoals wel vaker bij Ryanair-vluchten het vreemdelingenlegioen opgetrommeld om als cabinepersoneel te dienen. Soms lijkt het wel alsof er geprobeerd wordt om zoveel mogelijk nationaliteiten aan boord te krijgen. Gelukkig was het Engels tijdens deze vlucht nog redelijk te verstaan. Ook dat heb ik wel eens veel erger meegemaakt. Twee stewardessen reageerden geprikkeld op een paar tieners, die iets te luid converseren tijdens de veiligheidsinstructies. Als blikken konden doden was dit voor enkele passagiers ongetwijfeld de laatste vliegreis geweest.
Ryanair verdient geen grote bedragen aan de verkoop van tickets. Dat moet daarom worden gecompenseerd door extra te verdienen aan bijkomende zaken. Denk aan de verkoop van hapjes en drankjes aan boord. Om die reden moet het bloed van O’Leary tijdens deze vlucht het kookpunt hebben bereikt, als hij tenminste aan boord geweest was. Elke Formule-1 coureur zou jaloers gekeken hebben naar de snelheid waarmee twee stewardessen hun trolley door de Boeing 737 manoeuvreerden. “Zo, dat zit er ook weer op”, hebben ze waarschijnlijk na hun nieuwe wereldrecord op de veertig meter sprint tegen elkaar gezegd. “Er had zeker niemand trek?”
Twee collega’s deden hun ritje even later in een heel wat gemoedelijker tempo over. Geen jaloerse blikken van snelheidsduivels dit keer, vast wél een trotse glimlach op het gezicht van de big boss.
Over de vlucht valt verder weinig te vermelden. Er is bij Ryanair natuurlijk ook niet veel te beleven aan boord, zonder inflight entertainment en de gebruikelijke lectuur. Het vliegtuig landde nog voor schematijd op Spaanse bodem. En dat is ook niet onbelangrijk.
Girona is geen Barcelona. Dus als die laatste stad wel je eindbestemming is: houdt rekening met een busreis van 70 minuten. Het vervoer per touringcar kost trouwens 11 euro per enkele reis. De bussen rijden frequent en sluiten aan op de aankomsttijden van Ryanair-vluchten in Girona.
De moraal van dit verhaal? Voor zestig euro naar hartje Barcelona, inclusief busrit. Niets meer, niets minder. En omdat ik ook niet op meer gerekend had: een 7 voor deze vlucht.
Steven van den Berg, redacteur Luchtvaartnieuws
Dit vluchtverslag maakt onderdeel uit van een serie artikelen over Low Cost Carriers. Klik om meer te lezen over deze special van Luchtvaartnieuws.nl.
