We waren ruim op tijd op JFK om aan de terugreis te beginnen. We moesten de bagage afgeven en kregen te horen dat we de koffers (na de bagagelabels te hebben gekregen) zelf naar band 5 dienden te sjouwen! Zeg, dit is toch JFK? Een internationaal vliegveld? En toen de koffers bij band 5 stonden, moest één mannetje er voor zorgen dat de koffer ook de band op zou gaan. Ik wilde blijven staan, totdat ik mijn koffer weg zag gaan, maar men vond dat ik vertrouwen in medewerkers moest hebben, dus húp: doorlopen!
JFK blijkt een zielig, klein vliegveld te zijn en er is weinig te doen. Al gauw hingen we ons te vervelen, totdat we zagen hoe druk het werd bij de rijen voor de security. Om op het laatste moment je vlucht te missen, stond ons niet aan, dus we besloten wat te gaan eten en dan op tijd naar de gate te gaan. Inmiddels hoorden we overal om ons heen Nederlands spreken, dus dat gaf wel weer een thuisgevoel. Toen we na het eten naar de security liepen, stond er dus geen mens meer in de rij en konden we zo doorlopen. Bij de gate nog snel proberen je iPad of iPod op te laden (op JFK zijn opmerkelijk weinig oplaadpunten, dus daar moeten ze wel wat aan gaan doen) en dan weer wachten.
Het KLM-toestel (een Boeing 777W met 64 rijen) was al geland en wij zouden pas rond zes uur vertrekken. Om kwart voor vijf begon echter het boarden al en mocht de Business Class aan boord, op de voet gevolgd door de Economy Comfort Class (tot en met rij 14). En toen ging men verder met het toestel van achteren te vullen, dus we konden nog even wachten. Maar toch kwam ook onze rij (rij 15 ABC) aan de beurt om te boarden en we begonnen aan de wandeling richting het toestel. Niet zo'n korte slurf als op Schiphol, nee, er mag hier weer gelopen worden! Vlak voordat je het toestel in gaat, stond in het gangpad een ijzeren afmeting van wat maximaal als handbagage mag worden meegenomen. Vele Amerikanen zagen hun koffers alsnog richting het ruim verdwijnen, maar dat levert hen in ieder geval één voordeel op: ze hoeven niet voor hun koffertje te betalen!
Onze plek had best veel beenruimte, maar was niet gekenmerkt als Comfort. Een ongeijkte meting van mijn kant met de nog lege stoelen voor ons, leverde weinig centimeters verschil op en ik vraag me af of wij niet ook extra beenruimte hadden, waar we dan niet voor hoefden te betalen. De stoelen hadden wel wat breder mogen zijn, trouwens. Dit zat niet echt ruim. We bleven maar wachten en wachten om te vertrekken en omdat dit toestel geen mogelijkheid heeft om per zitplaats een blower op je te richten, was het toch wel warm. Om tien voor zes kwamen de laatste passagiers lachend binnen en toen konden we meteen vertrekken bij de gate.
We kregen te horen dat de vlucht (de KL 0642) slechts 6,5 uur zou duren. Ha, lekker op tijd in Nederland, dus. Maar helaas, het was spitsuur op JFK en we moesten aansluiten in de vertrekfile. Om half zeven kregen we te horen dat er nog vijftien toestellen voor ons stonden, dus de piloot hoopte dat we rond zeven uur de lucht in konden. Een tiental minuten voor zeven maakten we met het toestel een bocht en zonder welke waarschuwing dan ook, kozen we het luchtruim. Eindelijk op weg naar huis!
Na een kwartier kregen we een drankje en een zakje zoute amandelen. Weer een uur later kwam de maaltijd en hadden we de keuze uit bief en pasta. Wij namen de bief met jus en aardappelpuree. Het vlees zelf was best lekker, maar die overige smurrie smaakte mij niet. De bak met sla en zachte croutons maakte ik ook meester, net als het stukje carrotcake (of appelcake - dat laat ik even in het midden). De crackertjes (nee, geen zoute Amerikaanse crackers) werden samen met het stukje kaas door man opgegeten en dochter deed zich tegoed aan de warme broodjes die we erbij kregen. Al met al viel het eten mee.
De bediening van het personal entertainment zat allemaal in de stoel voor je. Ook de afstandsbediening bevond zich in de stoel voor je en dat was een stuk prettiger dan een afstandsbediening die in je armleuning zit. Vooral bij de smalle stoelen die dit toestel rijk is. Ik keek de animatiefilm Dr. Lorax en je hebt stereogeluid bij deze film. Ik zag opeens iets op rechts dichtslaan en hoorde dat op links, dus ik had de stekker verkeerd om geplaatst. Gauw omdraaien en toen hoorde ik het geluid wel steeds van de goede kant komen. Daarna moesten de raampjes verdicht worden en besloot ik de film “The girl with the dragon tattoo” te gaan kijken. Ik had ooit geprobeerd deel 1 van de Milleniumtrilogie van Larsson te lezen, maar ik kwam er niet doorheen. Toch wilde ik wel weten of men de verloren dochter zou hebben gevonden, dus dan maar deze film kijken. Het personeel kwam regelmatig langs met drinken en het maakte hen niet uit of je één of twee drankjes tegelijk vroeg.
Anderhalf uur voor de landing gaf de flight state aan dat we nog 2,5 uur moesten. Maar dat kan toch helemaal niet? We vlogen al op Ierland aan! Even later was dat bijgesteld en bleek het toch anderhalf uur te zijn. Het ontbijt werd geserveerd. We kregen een pakje zuur smakende jus d'orange, een bakje met yoghurt en een muffin die gevuld was met een roze kleurige inhoud. Die muffin was zo uitgedroogd en hard (de zakjes bleken open te zijn gegaan) dat je er elkaars hersenen mee in kon slaan, dus die lieten we staan. De bijgeserveerde koffie en thee maakte echter veel goed.
Om half acht landden we op Schiphol en ja hoor, we konden weer aan de sightseeing toer van de Polderbaan beginnen. Een kwartier later mochten we het toestel uitlopen. Door naar band 16 waar onze bagage aankwam en wachten op de koffers. Dat duurde natuurlijk weer veel langer dan in de VS, maar rond 9 uur konden we toch met de koffers richting de taxibalie.
Ik geef deze vlucht een 8. Eigenlijk was het weer een hele rustige vlucht, maar ik heb twee minpuntjes: de breedte van de stoelen en het ontbijt! Mensen van de KLM, probeer eens een goed ontbijt te serveren! Je kunt toch niet verwachten dat je na een nachtvlucht op een bekertje yoghurt en een keiharde muffin de dag aankan?
P. de Vries
