Je hebt geleerd een vliegtuig veilig van A naar B te brengen. Je weet het slechte weer te omzeilen. Je weet hoe een straalmotor werkt. Je weet waar al die knopjes in de cockpit voor zijn. Kortom je bent er helemaal klaar voor. Hello world, here I come!
Al snel blijkt dat één aspect van je werk totaal niet behandeld is tijdens je opleiding. Misschien wel het meest belangrijke. Hoe ga je met mensen om?
Je krijgt opeens te maken met behulpzame of eigenwijze stewardessen, angstige of bewonderende passagiers en inspirerende of intimiderende chefs.
Gelukkig hebben we een open mind en leren snel. Als je een keer door een ervaren stewardess op je nummer bent gezet of hebt gemerkt dat jouw foute grapje over het iets oudere toestel niet helemaal goed valt bij de passagiers, dan pak je het een volgende keer gewoon anders aan.
In iedere stad slaap je in een andere hotelkamer met steeds weer een ander kamernummer. Als je die uitdaging hebt weggewerkt is het tijd om de stad te verkennen. Voorbereiding, vooroordelen en luisteren naar ervaren collega’s helpen je de nachtstop zonder kleerscheuren door te komen.
Je stopt je waardevolle spullen in het kamerkluisje en je gaat niet in Hawai shirt met fototoestel op de borst de stad in. Je portemonnee met al je pasjes en je daggeld zit natuurlijk niet in de kontzak van je strakke spijkerbroek. Aan je hoteldeur hang je het bordje 'Niet Storen' en de televisie blijft aan. Dat geeft een bewoonde indruk terwijl jij in de stad rondloopt. Je leert snel.
In Lagos kom je je hotel niet uit en in Sao Paulo ga je 's avonds niet alleen op pad. In Washington DC zijn er plekken waar je beter helemaal niet komt. In Casablanca, Istanbul en Cairo word je op straat geen minuut met rust gelaten en ben je voornamelijk bezig overijverige verkopers van je af te slaan.
In het Verre Oosten kun je juist heel goed alleen over straat, maar je voelt je nergens zo veilig als in Japan. In de meeste landen in het Midden Oosten is het ook enorm veilig al kun je daar weer niet altijd in minirok rondlopen.
De professionele reiziger ontwikkelt een soort radar waarmee hij zijn nieuwe omgeving scant en vrij nauwkeurig kan bepalen hoe hij zich gedraagt.
Mijn radar scant al jaren slecht weer in good old England. Na een paar vervelende ervaringen met geweld op straat en in het openbaar vervoer ben ik de laatste jaren al zo ver dat ik probeer te voorkomen om een nachtje in een Engelse stad over te blijven. In de steden van het ooit zo veilige en beleefde Engeland loopt een compleet losgeslagen generatie jongeren rond, die van de week weer eens hebben laten zien waar mensen toe in staat zijn als ze geen hoop, structuur of radar in hun leven hebben.
Jan Cocheret
[email protected]
