Alaska Airlines: San Jose - Seattle, 16 december 2006

16 december 2006
Een binnenlandse vlucht met Flying Blue partner Alaska Airlines. De naam doet vermoeden dat deze carrier uit Alaska komt, maar de belangrijkste hub is toch echt Seattle in de staat Washington. Alaska Airlines vliegt vanuit Seattle naar zo ongeveer alle belangrijke steden in de VS (inclusief Alaska) en enkele in Mexico. Men beschikt echter niet over een langeafstandsvloot. Bijna alle routes worden gevlogen met verschillende Boeing 737 typen en een kleiner aantal turboprops, samen met partner (feeder) airline Horizon Airlines.

Ik zou op deze winterse zaterdag voor een dagje heen en weer van Silicon Valley naar enkele toeristische sites in Seattle vliegen, waaronder de Boeing-fabriek. Ik ging op de vroege vlucht heen en de laatste vlucht van de dag weer terug.

De 'internationale' luchthaven van San Jose is eigenlijk een drukke, kleine, regionale luchthaven met enkele bestemmingen in Mexico (vandaar international). Vanuit twee kleine terminals worden vluchten naar allerlei bestemmingen in de VS uitgevoerd. De luchthaven is volledig ingericht op 100-200 persoons toestellen zoals de Boeing 737 of Airbus A320-serie. In Europa zouden we het misschien een low-cost carrier luchthaven (zoals Niederrhein of Charleroi) noemen. Alaska Airlines vliegt vanuit terminal C naar Boise en Seattle.

Ik had daags van tevoren al online ingecheckt, en hoefde geen bagage in te checken. Eigenlijk had ik alleen een fototoestel, een tijdschrift en een jas bij me. Ik reis zelden zo licht. In de VS gelden vrijwel dezelfde regels voor vloeistoffen als in Europa, dus die had ik ook niet meegenomen. Er zijn geen business lounges of zo. Passagiers wachten in een kleine ruimte tussen de security check en de gate. Het restaurant was 's ochtends om zes uur nog niet open.

Boarden van de twee uur lange vlucht (nummer AS531) begon keurig op tijd. Samen met misschien nog een man of twintig liepen we door een soort met canvas overdekt pad naar het toestel. Er stond geen trap maar een soort schuin plateau via welk je met drie bochten schuin omhoog het toestel inliep. Had ik nog nooit gezien. Misschien bedoeld voor mensen met een rolstoel?

Zoals de meeste Amerikaanse carriers is er ook bij Alaska Airlines een duidelijk onderscheid tussen first en economy (business class kennen ze daar op binnenlandse routes niet). In de Boeing 737-900 (N315AS) waren de eerste 4 rijen ingericht als first class (in 2-2 opstelling) en de rest als economy in 3-3 opstelling. Ik zat op stoel 7A op de tweede rij in economy. Ik had de hele rij voor me alleen. Men had de twintig passagiers ogenschijnlijk redelijk willekeurig over de hele cabine verdeeld.

Deuren werden op tijd gesloten en al snel rolde het toestel naar de startbaan. Na kort wachten voor andere toestellen stegen we op. Om hoogte te winnen vlogen we in een soort opwaartse cirkel rondom het vliegveld, waarna een noordwaartse route werd gekozen. Helaas kwamen we al boven de baai boven het wolkendek, waardoor er weinig van Silicon Valley en San Francisco te zien was.

Na een kwartiertje kwam men langs met koffie en koekjes. Dit bleek gelijk de hele maaltijdservice in economy te zijn. Weliswaar gratis, maar zelfs bij Ryanair kun je voor een paar euro een broodje kopen. Het inflight magazine vertelde me echter dat op vluchten korter dan drie uur geen maaltijden in economy worden geserveerd.

Langzaam werd het buiten licht. Een half uurtje voor de landing kwamen de toppen van Mount Hood en Mount Rainier prachtig boven het wolkendek uit. Boven Seattle braken de wolken zelfs helemaal open en kregen we een prachtige rondvlucht boven de Puget Sound aangeboden. Eerst parallel langs het vliegveld tot net voorbij het centrum van Seattle. Vervolgens een 180-graden draai in oostelijke richting, recht over het centrum. Ongeveer een kwartier te vroeg raakten we de baan van Seatac Airport tussen Seattle en Tacoma.

Omdat het die zaterdagochtend erg druk was moesten we een minuut of tien wachten op een vrije gate. Vervolgens konden de passagiers uitstappen. Op een binnenlandse vlucht in de VS heb je vervolgens geen security check meer, dus zat ik binnen tien minuten in mijn huurauto op weg naar Boeing in Everett, zo'n 60 kilometer ten noorden van Seatac airport.

Na een onvergetelijk bezoek aan de Boeing fabriek, het Boeing visitor centre, het Museum of Flight op Boeing Field (met het prototype van de B747 uit 1969, de B707 Airforce One van president Kennedy en een van de Concordes van British Airways) en een korte trip naar de Space Needle en de eerste vestiging van Starbucks in het centrum van Seattle, vloog ik 's avonds om negen uur met een Boeing 737-700 (N648AS) terug naar San Jose.

Cijfer: 8. Eigenlijk een low-cost carrier vlucht. Perfect op tijd, no hassle check-in, weinig passagiers, iets te drinken onderweg en een lage ticketprijs (US$ 190 retour).

R. Timmermans
Copyright Reismedia BV 2024 - Cookieinstellingen