Royal Air Maroc: Ouarzazate - Parijs Orly, 23 oktober 2012

30 maart 2013

Na iets meer dan een week te hebben doorgebracht in het oostelijk deel van Marokko werd het tijd om weer richting Nederland af te reizen. Ondanks de vele afgelegde kilometers in Marokko was de luchthaven van Ouarzazate de dichtstbijzijnde. Op de dag dat wij terug wilden reizen naar Paris Orly werd er geen rechtstreekse vlucht uitgevoerd. Hierdoor blijft er één vlucht over die die dag van Ouarzazate vertrekt en dat is de vlucht naar Casablanca. Helaas vertrekt die al om 6.25 uur.

Dit hield in dat wij om 4.30 uur werden opgehaald bij ons hotel net buiten Ouarzazate. Eenmaal aangekomen op de luchthaven was het drukker dan verwacht. De incheckbalies waren nog gesloten. Na een halfuur doelloos te hebben gewacht - er is nou eenmaal niet veel te beleven daar - werden de balies geopend en gingen een tweetal nog zichtbaar vermoeide dames de klanten inchecken.

Op deze binnenlandse vlucht waren ook een aantal mensen die een landverhuizing begonnen waren, wat een bagage. En uiteraard gevolgd door een niet te volgen discussie over de hoeveelheid en extra kosten. Op zich redelijk voorspelbaar maar om dat tijdstip zat hier niemand op te wachten. Ondanks dat wij als 11e in de rij stonden duurde het toch een uur totdat wij ingecheckt waren. De securitycheck was ronduit een lachertje. Omdat de politieagent ons nog herkende konden we gewoon doorlopen. De handbagage ging voor de vorm nog wel door de scanner de bediende ontdekte nog wel een tweetal blikjes cola maar onze politievriend vond dat totaal geen probleem.

Aansluitend kom je in een grote wachtruimte terecht waar je twee keuzes had: of naar de toiletten of zitten wachten op het geen wat komen gaat, wij kozen voor het laatste.

Een halfuur voor vertrek begon het boarden van de ATR72 die de vlucht zou uitvoeren naar Casablanca. Dit propellertoestel bleek een gloednieuwe ATR72-600 te zijn. Het was voor mij alweer een tijd geleden dat ik met een ATR op pad ging maar de binnenzijde is behoorlijk aangepast aan de huidige tijd en zag er netjes en fris uit. De beenruimte is net aan maar gezien de vluchtduur van één uur voldoende. Na de veiligheidsinstructie reden we naar de kop van de runway om na een korte aanloop snel te klimmen.

De service tijdens de vlucht was nul. Geen mogelijkheid om een drankje of iets dergelijks te kopen. Een vorm van inflight entertainment was er niet en aangezien het buiten nog geheel donker was heb ik de ogen maar even gesloten.

Na een klein uur daalden we al cirkelend richting Casablanca waar we rustig landden. Na een korte taxirit stond de bus al klaar om ons naar de terminal te brengen. Hier volgden we de bordjes voor transitpassagiers en mochten aansluiten in een drukke bedoeling bij securitycheck. Het viel ons al snel op dat Europeanen veel sneller door de controle waren als andere mensen. Toen wij onze band naderden werd vluchtig naar het paspoort gekeken, met een korte opmerking van de douanier ‘a Pays-Bas’ konden we met handbagage en al zo doorlopen…waarom weten we niet maar apart was het wel.

Nadat we in de terminal een eetgelegenheid hadden opgezocht hebben we ons tijdens het ontbijt er nog over verbaasd dat dit werkelijk de meest stompzinnige controle ooit was op een luchthaven. De terminal van Casablanca stelt verder niet veel voor. Een aantal winkels zijn er te vinden met een zeer voorspelbaar productaanbod en that’s it. De terminal is gebouwd in de jaren zestig/zeventig en niet echt vernieuwd.

Na een aantal uur te hebben gewacht begon het boarden voor onze aansluitende vlucht naar Parijs. Een Boeing 737-800 was de gelukkige om dit te mogen uitvoeren. Het boarden was snel uitgevoerd, mede door de lage bezettingsgraad van ongeveer 60 procent. Het viel mij op dat toestel in tegenstelling tot de 737-800 die ons van Orly naar Ouarzazate bracht nog een ouder type stoel had met stoffen bekleding. Echter vond ik deze stoelen wel comfortabeler. Nadat alle formaliteiten waren afgerond werd de veiligheidsinstructie uitgevoerd en reden richting de runway.

Na het opstijgen werd het IFE opgestart met wederom korte Candid Camera- en tekenfilmpjes. Als maaltijd was er keuze uit vis en kip. De laatste smaakte prima. Nadat ik gegeten en een kopje koffie op had heb ik de rest van de vlucht relatief heerlijk geslapen. Vanwege de lage bezetting had ik drie stoelen voor mij alleen. Toen wij al redelijk gedaald waren werd ik wakker om de laatste tien minuten van de vlucht te mogen meemaken in wakkere toestand. Met een doffe dreun raakten de banden de Franse bodem.

Na een lange taxirit over zo’n beetje de gehele luchthaven werd het toestel geparkeerd en mochten we naar de immigratiedienst. Hier was het lekker rustig en binnen no time stonden we bij de bagagebanden. Hier kwamen we nog een bekende concullega tegen waar wij de rest van onze wachttijd mee hebben staan praten. Helaas bleek mijn ruimbagage nog niet te zijn verschenen op de band. Nadat de monitoren aangaven dat alle bagage was gelost en de band stopte met rondjes draaien, wist ik dat er iets niet goed was gegaan. In al die jaren en vele honderden vluchten verder is dit de eerste keer dat ik bagage mis. Zelfs op vluchten met tig overstappen naar de andere kant van de wereld ging het altijd goed.

Gewapend met het bagageticket heb ik mij begeven naar de bagageafhandellaar. Hier aangekomen bleek ik niet de enige te zijn. Vreemd genoeg bleek de medewerker alleen de Franse taal te spreken, en waar ik niet veel verder kom als een aantal losse worden. Ja, het is Frankrijk en ja, ze zijn chauvinistisch, maar op een internationale luchthaven had ik wel anders verwacht. Gelukkig belde hij een collega die Engels sprak. Zij vertelde mij dat Royal Air Maroc met stip op nummer 1 staat wat betreft zoekgeraakte bagage. Nadat ik een formulier had ingevuld met de nodige n.a.w. gegevens, zouden zij contact opnemen als ze iets meer wisten. Ook gaven ze de tip om nog even te wachten bij de banden op de volgende vluchten van Maroc uit Casablanca. Het blijkt geregeld voor te komen dat de bagage op een latere vlucht meegaat. Gelukkig landden er binnen een uur nog twee vluchten van RAM uit Casablanca. Helaas voor mij zat hier geen bekende koffer bij.

Op naar de wagen maar zodat we nog enigszins voor de spits over de ring van Parijs konden tuffen. De shuttlebus rijd frequent langs de parkeerplaatsen. Aangekomen op P4 stonden er grote borden dat je met een internationale creditcard direct kon uitrijden. Helaas bleek de praktijk anders. Net als op Schiphol is het uitrij gedeelte geregeld met een tweetal dubbele slagbomen waartussen de auto staat op het moment dat je je parkeerticket invoert. Echter bleek mijn creditcard niet te worden geaccepteerd. Ook de creditcard van mijn zakenpartner werd niet geaccepteerd. Dus dan toch maar een ticket halen bij de betaalautomaten……ook daar werden onze creditcards en bankpassen niet geaccepteerd. Contant betalen kon ook, helaas was de rekening hoger dan onze portemonnee-inhoud. Dus maar op de intercom gedrukt, en daar ons probleem uitgelegd. De dame aan de andere kant van de lijn deelde mee dat er een collega naar ons werd gestuurd voor assistentie. Binnen een kleine vijf minuten kwam er een auto aan geracet van parkeerbeheer. De vrolijke dame herhaalde vervolgens dezelfde pogingen met onze creditcards, het resultaat was niet anders als bij ons. Omdat wij niet voldoende contanten op zak hadden werd besloten dat ik met haar terug zou gaan naar de terminal. Zo gezegd zo gedaan…een halfuurtje later waren we weer terug op P4. Omdat mijn auto nog steeds één sluis / uitgang blokkeerde was er al een flinke rij ontstaan bij de andere uitgang. Afijn, wij naar de betaalautomaat, echter de automaat spuugde elk biljet weer terug. Na een telefoongesprek van de dame met het kantoor werden de betaalautomaten gereset. Nadat deze weer bedrijfsklaar waren. Werden de euro’s netje ingeslikt tot het derde bankbiljet. Nu stopte de automaat er uit zichzelf mee. Om vervolgens niet meer aan te gaan. Maar geen probleem, er was nog een betaalautomaat…nadat de dame een aantal handelingen verrichtte op de betaalautomaat verscheen het resterende bedrag van 114 euro op het display. Alleen was deze automaat niet van plan om euro’s te incasseren. Geen probleem, de dame zei dat we ook naar een andere parkeerplaats konden om daar te betalen. Dus ik weer met haar in de auto naar P2. Madame weer het een en ander intoetsen en ik kon weer de euro’s invoeren…niet dus, bij alle automaten weer hetzelfde probleem. Dan maar naar P1 en ja hoor, weer accepteerde geen enkele automaat een eurobiljet. Dan maar naar het kantoor bij de nog altijd vriendelijke dame. Daar kon ik ook met een credit card betalen. Bij mezelf dacht ik: waarom kwam ze niet gelijk op dat idee? Maar goed, op naar haar kantoor. Daar aangekomen tikte een norse man aan de andere kant van de ruit het resterende bedrag in op zijn kassa…..die daarna niks meer deed…tuurlijk, dit kan er ook nog bij. De dame begon maar weer een nieuw telefoongesprek met haar baas…hoe nu verder? Deze zei dat de technische dienst nu bij P4 was om naar de automaten te kijken, dus weer terug naar P4. Tijdens de rit verontschuldigde de dame zich wel honderd keer voor het ongemak. Toen we bij P4 aankwamen was de TD-man al druk bezig. Nadat we even stonden te wachten gaf deze man al op met de mededeling dat hij de automaten niet aan de praat kreeg en de leverancier moest komen. Onderhand begon ik het op z’n zachtst gezegd een beetje vervelend te vinden. De dame begreep dat en belde haar baas voor een oplossing. Deze besloot om zelf naar ons toe te komen. Na een kleine 10 minuten was hij ook ter plaatse en bood zijn verontschuldigingen aan en stelde voor om het hier maar bij te laten. Het hoeft denk ik geen betoog om hier tegen in te gaan. Dus mochten we uitrijden. Omdat we uiteraard geen uitrijkaart hadden, regelde de TD-man dat de laatste slagboom handmatig omhoog ging. Dit hele tafereel heeft zo’n anderhalf uur geduurd, dus in plaats van voor de drukte reden we middenin de spits de snelweg van Parijs op.

Een dag later besloot ik de bagageafhandelaar in Frankrijk te bellen om te horen of er al iets bekend was over mijn bagage. Met zeer weinig worden werd mij medegedeeld dat er nog niks bekend was en dat zij wel zouden bellen. Oké, dat zal dan wel dus netjes gewacht tot de volgende ochtend. Gelukkig werd de telefoon nu beantwoord door een persoon die wel van klantvriendelijkheid heeft gehoord. Deze heer vertelde dat de bagage weer in Casablanca was gearriveerd en ’s middags zou worden doorgestuurd naar Nederland. In Nederland zou Menzies de afhandeling overnemen en contact met mij opnemen. De volgende dag rond het middaguur had ik helaas nog niks vernomen. Dus zelf maar weer de telefoon gepakt. Helaas is het zeer lastig om bij Menzies de juiste afdeling te spreken. Vanuit het kantoor op Schiphol-Rijk kunnen ze blijkbaar niet eens doorverbinden. Uiteindelijk is het via Schiphol zelf wel gelukt. De dame noteerde mijn claimnummer en kon deze niet terug vinden. Ook was er geen melding dat er bagage onderweg was of was afgeleverd. Maar goed, zij had nu al mijn gegevens en zou het gaan uitzoeken. Dit gaf mij nou niet het gevoel dat het allemaal zou goed komen. Dus toch maar weer naar Frankrijk bellen om daar eens te vragen wat de status is. De dame daar vertelde dat deze ochtend mijn bagage was verzonden met Air France vanuit Orly naar Rotterdam (mijn woonplaats). Gelijk maar de vluchtnummers gevraagd. En deze naderhand opgezocht. Mijn koffer bleek met CityJet op pad te zijn via Londen City, en zou een uur geleden geland moeten zijn op Rotterdam. Omdat ik nu toch al bezig was met mijn eigen CSI-onderzoek ook maar CityJet gebeld op Rotterdam. De heer daar zei nog niks te hebben gezien van mijn bagage, maar vroeg mij even te wachten zodat hij zelf even kon kijken. Na een vijftal minuten was hij terug aan de telefoon met de mededeling dat er niks bij zat. Maar hij moest toch nog werken tot de laatste CityJet-vlucht van vandaag. Dus hij hield het in de gaten en noteerde mijn gegevens.

Toen ik net twee happen van mijn avondeten binnen had ging mijn telefoon. Het was de heer van Cityjet, die vertelde dat hij nu met mijn koffer stond. Ik sprak met hem af dat ik zelf de koffer zou komen halen op de luchthaven. Na snel m’n avondeten naar binnen te hebben gewerkt was ik snel naar de luchthaven gespoed.
Bij aankomst daar melde ik mij bij de balie van CityJet en werd door verwezen naar het kantoor. Daar was ook de marechaussee aanwezig omdat mijn koffer waarschijnlijk was geopend in Marokko. Mijn koffer was geheel voorzien van folie en een scala aan stickers. Na een inspectie van de inhoud kon ik geen spullen minder en meer ontdekken.

Eenmaal thuis heb ik eens alle stickers bestudeerd en bleek dat mijn koffer half Afrika had rondgereisd. Tevens had ik ook besloten om niet terug te bellen naar Menzies, zij zouden tenslotte mij bellen. Vanuit hun kant bleef het zeer lang stil. Ze moeten nu nog bellen!

Al met al een reis die ik niet snel zal vergeten. Een waardering vind ik best lastig. Dat een koffer met het verkeerde toestel op pad gaat, is de schuld van de bagage-afhandelaar. Echter blijft de luchtvaart maatschappij wel eindverantwoordelijk.

Royal Air Maroc: 7 Goede vluchten met een prima service
ADP (Parkeer beheer airport Orly): 5 prima parkeerplaatsen en service alleen is hun parkeerapparatuur aan vernieuwing toe. Personeel: 8
SBA (bagage-afhandelaar op Orly) : 1 Zeer ongemotiveerd en informerend personeel.
Menzies: 4
CityJet: een dikke 10, hulde voor de service en behulpzaamheid voor een klant van de concurrent.
Ps. Ik begin wel te begrijpen waarom mensen zoveel handbagage meenemen bij Royal Air Maroc;)

R. Breuer

Copyright Reismedia BV 2024 - Cookieinstellingen