Maandag 2 augustus stonden we om 9.30 uur op schiphol. We waren er met zijn vieren hard aan toe een lekker weekje te ontspannen na een druk jaar. De dames wilden graag even shoppen op Schiphol, vandaar dat we wat vroeger aanwezig waren.
Mijn zoon wilde helpen met het inchecken en we liepen naar de KLM balie, en daar aangekomen kreeg ik een snauwerige opmerking dat we zelf de tickets door het automaat moesten halen bij de KLM balies, dus moesten we weer even terug. Na enige bestudering van het apparaat lukte het om de benodigde papieren te krijgen, en gingen weer terug naar de afgiftebalie voor de koffers.
Het was dezelfde vrouw die op dat moment gewoon zat te kijken met een blik van ‘moet dit nou?’. We lopen weer op haar af en ze stapt zo op en loopt weg. Genoeg andere balies toch, dus naar haar buurman. Hij kon ons nog niet helpen want er was een melding van freight en handling vertelde hij ons. “Ik geef je wel een seintje”, zei hij. Na drie kwartier riep hij ons en we konden eindelijk voor vlucht KL 1233 de koffers afgeven en kregen andere stoelnummers want het oorspronkelijke vliegtuig (een Boeing 737-400) was een B737-300 geworden. We liepen gelijk maar naar de B-pier waar ons vliegtuig zou vertrekken naar Parijs (Charles de Gaulle).
Toen we instapten zag het er wel redelijk netjes uit, alleen de beenruimte was wel erg krap (T Klasse). Maar goed, zo lang vliegen is het niet naar Parijs (ongeveer 45 minuten). We taxieden naar de nieuwste startbaan. Vanaf het luchthavengebouw naar de kop van de startbaan duurde zeker 15 minuten.
Na de start kregen we tijdens de vlucht een hard broodje en wat drinken. Aangekomen op Charles de Gaulle waren we vlot bij het luchthavengebouw en konden we redelijk snel uit het vliegtuig stappen richting de bagagehal. Het eerste koffertje was er zeer snel, en toen begon het wachten. Na een uur begonnen enkele Fransen door de openingen waar de bagage vandaan kwam te roepen en te schreeuwen waar de bagage bleef. Niets nieuws kwam meer.
“Nou lekker”, denk je dan dus maar naar de afdeling waar je aangifte van vermissing moest doen. Het was een aardige stoet, pakweg 20 mensen wachtten op hun koffers. Doordat er nogal wat werd vermist, duurde het zeker een uur voordat we werden geholpen, met als eerste vraag of ik een frequent flyer was (achteraf gezien had ik dat maar moeten zeggen, misschien hadden we dan wat meer service gehad.)
Verder ging het wel een beetje moeizaam want de baliemedewerker sprak slecht Engels maar met handen en voetenwerk, en hulp van een medegedupeerde, kom je er ook wel. We moesten maar rond 18.00 uur bellen of de koffers terecht waren. Dus dan toch maar op weg naar ons hotel op het Disney Resort, want de koffers zouden bij het hotel worden afgeleverd, waarschijnlijk vandaag nog anders misschien wel morgen.
Dus om 18.00 uur maar bellen, en kreeg een Franssprekend persoon aan de lijn, die ook geen engels sprak, aangezien ik begreep dat hij daar alleen zat gaf ik de telefoon aan de hotel medewerker, en hij kreeg een nieuw nummer van de KLM dat we maar moesten. Dus die maar even bellen, de telefoon werd niet opgenomen want het was buiten kantooruren. Ja wat doe je dan, alles wat we nodig hadden zat in de koffer.
We besloten de volgende morgen opnieuw te bellen naar het opgeven nummer, en als antwoord kregen we weer een nieuw telefoonnummer. Ik was inmiddels behoorlijk geïrriteerd geraakt door de service van de KLM-medewerkers. Eindelijk weer iemand aan de lijn die wel goed engels sprak. We moesten alles weer opnieuw doorgeven, en om 12.00 uur haar maar weer terugbellen.
Ze vertelde ons dat ze een bagagekarretje hadden gevonden, en dat daar pakweg 20 koffers op lagen. Ze zouden het nakijken en de koffers in het hotel bezorgen. Als we om 17.00 uur nog niets hadden gehoord via het Hotel moesten we weer bellen. U begrijpt het zeker wel weer: bellen dus. We kregen de mededeling dat onze koffer er niet bij was. Wat nu? We besloten maar de volgende dag wat kleren en toiletspullen te gaan kopen en een reistas, want vijf dagen in dezelfde kleren te lopen is ook niet erg plezierig.
Even eten en een blokje om, we kwamen terug op de kamer en het ongelooflijke was gebeurd: de koffer stond er, behangen met wel drie verschillende soorten labels en een bericht van de KLM met verontschuldiging en een discount van 25 euro voor de volgende vlucht maar wel voor 1 augustus 2005, en alleen als het vragen formulier wordt ingevuld.
Wel erg jammer dat onze vroegere nationale trots, de KLM, na de overname door Air France een nare gewoonte heeft overgenomen. Alles gaat nu met ‘de Franse slag’.
Een cijfer voor het geheel: 2,5
D.J. Verkerk
Mijn zoon wilde helpen met het inchecken en we liepen naar de KLM balie, en daar aangekomen kreeg ik een snauwerige opmerking dat we zelf de tickets door het automaat moesten halen bij de KLM balies, dus moesten we weer even terug. Na enige bestudering van het apparaat lukte het om de benodigde papieren te krijgen, en gingen weer terug naar de afgiftebalie voor de koffers.
Het was dezelfde vrouw die op dat moment gewoon zat te kijken met een blik van ‘moet dit nou?’. We lopen weer op haar af en ze stapt zo op en loopt weg. Genoeg andere balies toch, dus naar haar buurman. Hij kon ons nog niet helpen want er was een melding van freight en handling vertelde hij ons. “Ik geef je wel een seintje”, zei hij. Na drie kwartier riep hij ons en we konden eindelijk voor vlucht KL 1233 de koffers afgeven en kregen andere stoelnummers want het oorspronkelijke vliegtuig (een Boeing 737-400) was een B737-300 geworden. We liepen gelijk maar naar de B-pier waar ons vliegtuig zou vertrekken naar Parijs (Charles de Gaulle).
Toen we instapten zag het er wel redelijk netjes uit, alleen de beenruimte was wel erg krap (T Klasse). Maar goed, zo lang vliegen is het niet naar Parijs (ongeveer 45 minuten). We taxieden naar de nieuwste startbaan. Vanaf het luchthavengebouw naar de kop van de startbaan duurde zeker 15 minuten.
Na de start kregen we tijdens de vlucht een hard broodje en wat drinken. Aangekomen op Charles de Gaulle waren we vlot bij het luchthavengebouw en konden we redelijk snel uit het vliegtuig stappen richting de bagagehal. Het eerste koffertje was er zeer snel, en toen begon het wachten. Na een uur begonnen enkele Fransen door de openingen waar de bagage vandaan kwam te roepen en te schreeuwen waar de bagage bleef. Niets nieuws kwam meer.
“Nou lekker”, denk je dan dus maar naar de afdeling waar je aangifte van vermissing moest doen. Het was een aardige stoet, pakweg 20 mensen wachtten op hun koffers. Doordat er nogal wat werd vermist, duurde het zeker een uur voordat we werden geholpen, met als eerste vraag of ik een frequent flyer was (achteraf gezien had ik dat maar moeten zeggen, misschien hadden we dan wat meer service gehad.)
Verder ging het wel een beetje moeizaam want de baliemedewerker sprak slecht Engels maar met handen en voetenwerk, en hulp van een medegedupeerde, kom je er ook wel. We moesten maar rond 18.00 uur bellen of de koffers terecht waren. Dus dan toch maar op weg naar ons hotel op het Disney Resort, want de koffers zouden bij het hotel worden afgeleverd, waarschijnlijk vandaag nog anders misschien wel morgen.
Dus om 18.00 uur maar bellen, en kreeg een Franssprekend persoon aan de lijn, die ook geen engels sprak, aangezien ik begreep dat hij daar alleen zat gaf ik de telefoon aan de hotel medewerker, en hij kreeg een nieuw nummer van de KLM dat we maar moesten. Dus die maar even bellen, de telefoon werd niet opgenomen want het was buiten kantooruren. Ja wat doe je dan, alles wat we nodig hadden zat in de koffer.
We besloten de volgende morgen opnieuw te bellen naar het opgeven nummer, en als antwoord kregen we weer een nieuw telefoonnummer. Ik was inmiddels behoorlijk geïrriteerd geraakt door de service van de KLM-medewerkers. Eindelijk weer iemand aan de lijn die wel goed engels sprak. We moesten alles weer opnieuw doorgeven, en om 12.00 uur haar maar weer terugbellen.
Ze vertelde ons dat ze een bagagekarretje hadden gevonden, en dat daar pakweg 20 koffers op lagen. Ze zouden het nakijken en de koffers in het hotel bezorgen. Als we om 17.00 uur nog niets hadden gehoord via het Hotel moesten we weer bellen. U begrijpt het zeker wel weer: bellen dus. We kregen de mededeling dat onze koffer er niet bij was. Wat nu? We besloten maar de volgende dag wat kleren en toiletspullen te gaan kopen en een reistas, want vijf dagen in dezelfde kleren te lopen is ook niet erg plezierig.
Even eten en een blokje om, we kwamen terug op de kamer en het ongelooflijke was gebeurd: de koffer stond er, behangen met wel drie verschillende soorten labels en een bericht van de KLM met verontschuldiging en een discount van 25 euro voor de volgende vlucht maar wel voor 1 augustus 2005, en alleen als het vragen formulier wordt ingevuld.
Wel erg jammer dat onze vroegere nationale trots, de KLM, na de overname door Air France een nare gewoonte heeft overgenomen. Alles gaat nu met ‘de Franse slag’.
Een cijfer voor het geheel: 2,5
D.J. Verkerk
