Toen Singapore Airlines in 2018 haar route van Singapore naar New York lanceerde, een kleine 19 uur onafgebroken in de lucht, fronsten veel mensen de wenkbrauwen. Wie wil er nou zó lang opgesloten zitten in een metalen buis, hoe comfortabel ook? Nou, verrassend veel mensen dus. De vlucht was meteen een hit, zeker onder zakenreizigers die hun tijd liever besteedden aan slaap in plaats van aan ergens overstappen.

Ik heb zelf ooit de stretch Dubai - Los Angeles gevlogen en werd na twaalf uur echt kriegelig en licht claustrofobisch. En ik vloog in First Class ook.

En dan komt Qantas straks met Project Sunrise, hun ambitieuze plan om rechtstreekse vluchten van Sydney naar Londen en New York aan te bieden. Twintig uur in één ruk. Zonder overstap. Het klinkt bijna onmogelijk, maar de cabines zijn voorzien van uitsluitend Premium Economy, Business en First Class-stoelen. Anders is het echt niet te doen.

De magie zit ‘m natuurlijk in het gemak. Geen overstap meer in Dubai, waarbij je midden in de nacht door de duty free dwaalt, wanhopig zoekend naar een Toblerone van een meter lang. Geen race tegen de klok in Frankfurt om gate Z62 te vinden. Gewoon: instappen, gordel vast, Netflix aan, en wakker worden in een andere wereld.

Daarnaast is er ook iets psychologisch: de illusie van controle. We hoeven niets meer te plannen, geen tussenstopstress, geen wachttijden. Eén start, één landing. Klaar.
Toch is er ook een andere kant. Twintig uur in de lucht betekent twintig uur lang dezelfde cabine, dezelfde geuren (wie weleens een lange vlucht maakt weet: het ruikt bij aankomst niet meer naar Chanel maar naar een mix van noedels en sokken), en dezelfde buren. Het is een test van uithoudingsvermogen.

Airlines weten dat, en investeren daarom zwaar in comfort. Denk aan cabines die worden ontworpen met verlichting die je biologische klok reset, maaltijden die afgestemd zijn op je bioritme, en yoga-oefeningen die je via het inflight entertainment kunt volgen. Het is niet meer simpelweg vliegen, het is bijna een wetenschappelijk experiment in menselijk welzijn.

De grote vraag: is dit de toekomst van vliegen? Persoonlijk denk ik van wel. Ultra long haul past perfect in een tijdperk waarin we alles ‘direct’ willen. Directe vluchten, directe leveringen, direct contact. Onze aandachtsboog mag dan korter worden, onze vluchten worden juist langer. Een bizarre paradox.

Ik droom er weleens van: een ultra long haul waarbij je in Amsterdam instapt, twintig uur later in Sydney landt, en onderweg een soort vliegende ministad ervaart. Met een bioscoop, een wellness center, misschien zelfs een klein park met kunstgras en vogelgeluid uit de speakers. Als je er toch bijna een etmaal in zit, waarom niet?

Ultra long haul is meer dan een vlucht; het is een nieuwe mindset. Het vraagt om overgave. Je laat je letterlijk en figuurlijk zweven tussen tijdzones, boven oceanen, in een bubbel die losstaat van de wereld. Je komt er anders uit dan je erin ging; soms frisser, soms gekreukelder, maar altijd een ervaring rijker.

Dus ja, de intrede van de ultra long haul is hier. Of we nu willen of niet: het is de snelste manier om te ontsnappen aan overstappen en het langste excuus om eindelijk eens dat boek uit te lezen dat al drie jaar op je nachtkastje ligt.