Handig zo’n iPad, onlangs was te lezen dat de KLM er ook al mee gaat experimenteren voor hun cabine- en cockpitpersoneel. Thuis is 'ie vooral niet te veroveren op mijn kinderen; hij staat dan ook vol met apps van spelletjes.

Hoe lang - of kort - geleden is het alweer dat het eerste spel, packman, op de computer kwam, in de vorm van een chagrijnige smiley , zo’n bolletjesvreter die je scherm leeg consumeerde. Niet zo heel veel later verscheen de eerste flightsimulator die al rap verder evolueerde en zijn gebruiker bij iedere nieuwe versie dwong een snellere computer te kopen, omdat je vlucht anders alleen maar met stapjes van 20G over het beeld heen schoot.

Ik had een goede vriend, computerspecialist, die helemaal verslingerd was aan die flightsimulator. Hij had er zelfs een tweede scherm aan gehangen en wilde graag dat ik, als “kenner” van het echte werk, de zaak eens kwam checken. Zo kwam ik als toekijkende co-piloot terecht op een zolderkamer in Voorhout om de nieuwste add-on, zoals dat toen heette, te checken voor hem. Het was in de vorm van een vlucht van Schiphol naar Londen. Compleet verbaasd over de realiteit zoals die in ‘air traffic control’ te horen was, en het “cabin crew, arm the slides” op de achtergrond, en zelfs het afwerken van een checklist, belandden we op het moment dat de motoren gestart zouden moeten worden. Het bleef echter stil terwijl mijn vriend de gezagvoerder achterover ging zitten met zijn armen over elkaar. Het duurde even voor ik hem vroeg: “en nu?”, waarop hij me aankeek met een vanzelfsprekende blik in de ogen en zei: “slottijd”.

Even dacht ik dat ik hem niet goed hoorde. Gingen we hier nu voor de computer zitten wachten tot de gedigitaliseerde verkeersleiding ons een start up klaring ging geven, begreep ik het goed? Ging ik hier op een zolderkamertje zitten wachten op iets wat mij normaal in mijn werk het stoom uit de oren deed komen omdat ik in machteloze woede veroordeeld was tot een sitting duck? Ging ik hier wachten op datgene waar ik, o zo confronterend, totaal geen controle over had in mijn overigens zo heerlijk in controle zijnde positie? Zo’n slottijd? Zo’n ding wat je achteloos door de verkeersleiding over de radio naar je toegesmeten krijgt? Bijvoorbeeld nadat je met een eerdere vlucht door mist vertraagd te laat binnen gekomen bent, je alles in het werk hebt gesteld om die vertraging voor deze vlucht weer in te lopen en verheugd start up vraagt omdat het gelukt is, en je als antwoord hoort: “standby, your slot is in 45 minutes”.

Dat is zo’n domper dat je adrenaline subiet wordt omgezet in schuim wat zich op je kaken presenteert. Vervolgens verdampt je macht in wilde woede op de plek waar je er geen ruk mee kunt; de lamgelegde cockpit, en er rest geen ander pad dan dat naar ongewilde berusting, waarna je schaapachtig je licht ongelovige passagiers sukkelig kunt gaan uitleggen waarom ze hun doorverbinding gaan missen. Voor zo’n slottijd ging ik nu zitten wachten op een zolderkamertje? Twijfelend keek ik naar mijn vriend die mij weer aankeek, hopend op een compliment over de gedetailleerde echtheid van zijn add-on, terwijl ik eigenlijk gillend en vloekend weg wilde rennen voor deze absurditeit.

Het lukte me echter rustig te vragen hoe lang die slot was en besloot, maar weer eens berustend, dat de vriendschap die vijf minuten wel waard was. Cynisch bedacht ik me dat het mijn eerste slottijd was waar ik een biertje bij kon drinken; dat dan weer wel.

Gelukkig hoef je tegenwoordig niet meer op een zolderkamertje te zitten. De slottijden zijn er echter niet minder om geworden. Het barst van de spellen waar je op tijd je baby moet koesteren, je klanten moet bedienen, je etenswaren in het restaurant moet brengen; en doe je dat niet dan kwijnt je kind weg, maken de klanten rechtsomkeert of verpieteren je producten. Zo krijg ik menig “slottijd” van mijn kinderen om ’s avonds nog even wat uit de virtuele oven te halen terwijl zij al lang op bed liggen. Dat lukt intussen met een glimlach. Met een echte slottijd is dat nog steeds niet zo makkelijk; is ook niet de bedoeling. Toch moet ik ook daar wel eens glimlachen; maar dan om mezelf als ik denk aan mijn heftige reactie op de slottijden vroeger. Misschien zit ik tegenwoordig wat minder op slot in mijn eigen bovenkamertje.

Paul Melkert
Verkeersvlieger