Een doodzonde in een normaal vliegtuig. Maar een delta is gewoon iets anders.

Tweede puntje van aandacht: alle stuur-inputs zijn omgekeerd. Duiken is trekken, nose-up is duwen. Heel af en toe merkt de instructeur een aarzeling, als ik het voor me dansende sleepvliegtuig probeer te volgen. “But other than that your towing is ok. That’s about all for the check out.”

Een dag later rij ik met mijn auto het vliegveldje op: de windzak hangt slap omlaag in de warme avondlucht. “Dat wordt solo”, denk ik meteen. En inderdaad. Ik moet terstond met hang glider-en-al op een soort overmaats Albert Heijn-karretje gaan liggen. Een paar laatste aanwijzingen van de instructeur, en hij gebaart de piloot om in take off te gaan. Ik krijg een tik van de prop wash, en ik hang.

Tien minuten later ontkoppel ik. De Dragon Fly spint weg naar links, vrijwel verticaal. Ik draai weg naar rechts, en slinger mijn stukje van de tow line naar achteren, zodat die straks bij het landen geen problemen kan geven.

Nu kijk ik pas omlaag: onder me een paar perfect-ronde meren, volledig rimpelloos door de windstilte. De wolkenlucht spiegelt er één-op-één in. En mijn vlieger, die langzaam oversteekt. Verder swamps en trailers, zoals heel Florida. Op de smalle asfaltweg onder me hebben sommige auto’s de lichten al aan. De avondzon kleurt de hemel in alle denkbare variaties paars, oranje en roze. Niets om me heen: geen perspex, geen aluminium. Alleen een maf kinderfietshelmpje op mijn kop, en de rafelige schouderbanden van het harnas links-en-rechts van me. Rechts de spiegeling van de Golf van Mexico, links gaan de lichten van Pretpark Orlando al aan.

Ik maak van pure extase drie three-sixties. Drie keer kijkt de oranje avondzon me aan. De laatste keer al vlak boven de horizon, als een rood stoplicht, dat zegt: ophouden met die onzin, naar beneden.

Ik doe wat ze zegt.

Goof Bakker 
[email protected]