Op zesduizend voet vliegen we dwars over Berlijn. Links Tempelhof, het veld dat maar niet dicht wilde. Rechts Brandenburg, het veld dat maar niet open wil. We worden door de verkeersleiding gelukkig niet om de metropool heen geleid. Eén van de weinige verrassingen die het verder vrij recht-toe-recht aan GA-IFR-vliegen in zich heeft.
Pakweg twee uur na vertrek van EHTE sta ik bij een Gulasch-Kanone. Een mobiele Imbiss, op een stoffig parkeerterreintje twintig kilometer van de Poolse grens.
“Een voormalige veldkeuken van de Pruisische infanterie”, vertelt de dikke baboeshka, die mij bij 27 graden buitentemperatuur een bord Erbsensuppe serveert. Mijn reisgenoten willen mijn culinaire Blut und Boden-Ostalgie niet delen. We gaan verder. Een dicht bos in. Een woud, zou je dit noemen. Zo dicht en hoog als je het in heel Nederland niet hebt.
Opeens: een betonnen wachttoren. Die zoeken we voor ons museum. Authentiek Ostzone. Onaangeroerd sinds de val van Honecker. Een vreemd kereltje met een omgekeerd baseballpetje op zijn hoofd laat ons het binnenwerk zien. Drankflessen. En een jas van een zwerver. Drieduizend euro wil hij ervoor hebben. Maar hij waarschuwt: het vervoer zal minstens hetzelfde kosten. Hij kan het weten, want hij heeft er al twee verkocht. Eentje aan Museum Checkpoint Charlie.
Hij zegt: de toren was onderdeel van een kazerne die hier ooit stond. Ik hoop het. Als het maar geen Konzentrationslager was. ‘Kazerne’. Dat zou ik ook zeggen, als ik zo’n ding te koop had.
Terug gaat het weer, naar Strausberg, voor een bezoek aan de Stemme-fabriek, naast het vliegveld. Gevestigd in een kazerne van de voormalige Volksarmee. Merkwaardig dat hier zo’n super-geavanceerd topproduct gemaakt wordt. Want voor wie het niet weet: de Stemme SV10 is de Bugatti Veyron van de general aviation. Als zweefvliegtuig een topper, met een glijgetal rond de zestig. Als reisvliegtuig met honderdveertig knopen een uiterst snelle jongen. Opstijgen van Zestienhoven, om te gaan thermieken in de Franse Alpen, en ’s avonds weer thuis voor het Achtuurjournaal. Het kan. Een hybride zonder compromissen.
We mogen alles bekijken, aanraken. We tillen de anderhalf meter lange carbonfiber cardan-as op, bedoeld om het vermogen van de middenmotor over te brengen op de centrifugaal-uitklappende propeller. We houden ‘m tussen vier vingertoppen. Kan makkelijk. Zo licht is het ding.
Dan gaat het weer terug naar Teuge. De follow-me-car is een fiets. Met een bordje op de bagagedrager: frequentie 123.05. Een zuchtje tailwind, en we zitten alweer boven Borculo. Tip van Goof: koop een Cirrus SR22. Dan ga je nooit meer met de KLM.
Goof Bakker
[email protected]
