In de film Amadeus komt een scène voor waarin Mozart ruzie maakt met een stel Italiaanse hof-componisten. Hij betoogt dat de Duitsers minstens zo romantisch zijn als de Italianen. Daar moest ik aan denken (Dominee Gremdaat) toen ik de discussie volgde over de cockpitprocedures in Noordwest-Europa.
Grote stappen snel thuis: er wordt op internet her-en-der betoogd dat in Europa het twee-man-in-de-cockpit-principe niet wordt toegepast, omdat we ervan uitgaan dat het niet nodig is in ons deel van de wereld. Onszelf ostentatief te pletter vliegen: daar zijn we te nuchter voor.
Ik heb iets dergelijks zelf ook in een e-mail aan collega Erik Brouwer gemeld, toen de eerste berichten over suïcide door begonnen te sijpelen. Erik dacht al opmerkelijk snel in die richting. Ik kon het me gewoon niet voorstellen.
Maar blijkbaar zijn we hier in Noord-Europa net zo emotioneel (-instabiel) als in de rest van de wereld. Conclusie: ook de Arische vlieger houdt er dus onder alle omstandigheden rekening mee dat de collega in de cockpit een totale emotionele stuiterbal is. Een mental case. En laat hem of haar dus geen moment alleen.
Jawel, Mozart wist het al: de Duitsers zijn totale romantici. Gevoelsmensen pur sang. Werpen zich in ravijnen voor een verloren liefde, laten zich in moten hakken voor een gezamenlijk ideaal. Daarin wijken ze zeker niet af van de andere volkeren der wereld.
In dit verband nog een citaat van een andere beroemde Duitser: “Wir Deutschen wissen viellecht nicht wie zu leben, aber sterben, das können wir fabelhaft”. Beweerdelijk van Joseph Goebbels, die in Parijs de restaurants vol zag zitten, ten tijde van de Slag om Stalingrad.
Goof Bakker
[email protected]
