Het is winter. Je zou het liefst de hele dag lekker bij de open haard willen zitten. Maar de luchtvaart gaat altijd door, weer of geen weer. Vandaag ben ik met onze businessjet op weg naar een klein vliegveldje in het middenwesten van Amerika om een passagier op te pikken. Razende sneeuwstormen wisselen af met opklaringen. We hopen dat het niet gaat sneeuwen als we geland zijn, want dan moeten we het vliegtuig eerst helemaal ijs- en sneeuwvrij zien te krijgen. Zelfs een klein beetje ijs op de vleugels zorgt ervoor dat een vliegtuig niet kan vertrekken.
Op grotere vliegvelden is ijsbestrijding meestal een simpele zaak. Vanaf hoogwerkers die rondom het vliegtuig rijden, wordt ieder verkeersvliegtuig binnen enkele minuten met dampende vloeistoffen ijsvrij gespoten. In een tweede ronde wordt lichtgroene anti-ijs vloeistof aangebracht. Die voorkomt dat er zich een nieuwe sneeuwlaag op de vleugel afzet. Op kleinere vliegvelden gaat het vaak wat minder efficiënt.
Vlak voor de landing vallen onze plannen in duigen. Vanwege de drukte in de lucht moeten we zo lang met lage snelheid in de winterwolken rondcirkelen, dat onze vleugels vlak voor de landing toch flink wat ijs oppikken. Hoewel het op de grond niet sneeuwt, is het meteen duidelijk dat we zo niet weg kunnen. We hebben een flinke anti-ijs behandeling nodig en op dit vliegveld is maar een man aanwezig, die vanavond ook nog eens alles in zijn eentje moet doen. Terwijl onze passagier staat te trappelen van ongeduld, moet er eerst nog even een bonnetje voor de ijsbestrijding in de computer gegenereerd worden. Het zou zomaar kunnen dat de beste man dit vandaag voor het eerst doet. Uiteindelijk lukt het en met frisse tegenzin ga ik met mijn nieuwe vriend de kou in om het vliegtuig ijsvrij te krijgen. In de verte zien we verse sneeuwbuien aankomen. Mijn mond valt open van verbazing als ik zie met welke antieke apparatuur hij naar het vliegtuig rijdt. Het is een rokende mini-tractor die een roestige, bejaarde trap schokkend en pruttelend richting vliegtuig trekt. Dat gaat nog wel even duren.
Bij het vliegtuig start hij de generator en klimt op de ladder. Hij pakt zijn ‘supersoaker’ en begint te spuiten. Iedere keer als er een stukje vleugel schoon is, komt hij naar beneden en zet de trap een meter verder voor het volgende spuitwerkje. De buien komen steeds dichterbij. Het wordt een slakkenrace tegen de klok. Ruim een halfuur later is het ludieke wintertafereel voorbij en nemen we afscheid. Als de eerste sneeuwvlokjes neerdwarrelen, doe ik de deur van het vliegtuig dicht. Mijn collega heeft de eerste motor al gestart en als ik in de cockpit zit, starten we de tweede motor. We krijgen gelukkig direct toestemming om op te stijgen. Het vliegtuig is schoon en de echte sneeuw is nog net niet begonnen. We kunnen veilig vertrekken.
Jan Cocheret
[email protected]
Deze column verscheen eerder in Luchtvaartnieuws Magazine. Lees iedere maand de nieuwste column van Jan Cocheret in het magazine.
