Ze doet de persconferentie in het Schiphol GA-centre bovendien in vrijwel vlekkeloos Nederlands, natuurlijk met een prachtig accent, met veel van die mooie 'h's rondom de harde Hollandse 't's.

U begrijpt het: ik heb ademloos geluisterd, maar vrijwel niets van die hele persconferentie meegekregen. Uit de persmap, en aan de hand van de vragen die uit het zaaltje komen, begrijp ik dat Der Kranich prachtige producten en diensten levert, via een vlekkeloos onderhouden vloot, die bemand wordt door uitsluitend kundige en toegewijde medewerkers.

Je vraagt je af waarom het in de afgelopen vijftig jaar dan niet tot een grotere, zo niet volledige samenwerking gekomen is met de KLM? Ik vraag dat Heike dan ook. Ze zucht even. "Destijds waren onze producten niet complementair, maar verdoebbelend". Ze zegt het spijtig. En dat is het ook. Nu zitten we met die vervelende Fransen.

Als troost mogen we een rondje in de Junkers-52. Met de kraanvogel op de trotse staart. Het wordt eentonig: met gemak het mooiste logo uit de gehele luchtvaartgeschiedenis. De oude Junkers zèlf is eerder aandoenlijk dan mooi: een vliegende verwarmingsradiator. Ik moet altijd aan het Junkers-keukengeisertje denken, in mijn studentenhuis. Toen we het eens openschroefden kon je duidelijk zien dat het uit dezelfde fabriek kwam.

'Ronkronk', zeggen de drie motoren unaniem, en we zijn al in de lucht. Het Duitse perfectionisme strekt zich zelfs uit over het weer: dat kon niet mooier zijn. En we gaan meteen lekker schuin, na onze left turnout van baan zero niner. Zodat vrijwel meteen het hardblauw van de KLM onder ons corrugated aluminium opdoemt. Ik moet het alweer denken: dat had toch prachtig bij het Lufthansa-geel gepast?

Goof Bakker
[email protected]

PS ik schreef twaalf jaar geleden al eens over dit vliegtuig, in de NRC. U kunt het hier vinden.