Ik kende Ewald Polinder goed. We reden samen vorige maand nog bijna drie weken lang rond in Amerika. Meestal van een vliegveld naar een Subway, en van de Subway weer naar een vliegveld. We reden in een knalgele Camaro. We vlogen in een vijfendertig jaar oude Cessna boven de eindeloze checkerboards van dat onmetelijke land. Van Wauchula naar Okeechobee, van Zephyr Hills naar Cedar Key.

Eerst trokken we een ruime week op met onze wederzijdse vriend en collega Erik Brouwer, daarna nog tien dagen getweeën.

Op die tochten langs die eindeloze state routes en divided highways, in onze Amerikaanse cabrio, lachte het leven ons tegemoet. Een leven dat wat hem betreft nog vóór hem lag. Met mogelijkheden die lang niet iedereen gegeven waren. Dat besefte hij goed, merkte ik. Want de grote afstanden die je in de VS nu eenmaal aflegt boden meer dan genoeg gelegenheid tot praten. Vooral als ík reed, op de cruise control.

Praten, dat deden we lang en veel. Ewald zat vol plannen. Het out-of-the-box-denken dat hem op onwaarschijnlijk jonge leeftijd al zo veel maatschappelijk succes gebracht had, bleek van toepassing op alle Zaken des Levens. Of het nu ging over het drijven van een onderneming, de omgang met personeel en klanten, of het zinvol beleggen van vermogen. Niet in de laatste plaats: het bouwen van een energievriendelijk huis, dat in de nabije toekomst zou gaan gebeuren.

Maar ook aan nóg belangrijker zaken had hij al opmerkelijk veel denkkracht gespendeerd. Het stichten van een gezin. Kwesties van moraliteit en ethiek. Politiek. Afgewogen, krachtig-beredeneerde meningen waren het resultaat. Grote wijsheid, durf ik gerust te zeggen, zeker voor een vierentwintigjarige.

Ewald genoot van de technische zaken die hij zich kon permitteren, en van de goede dingen des levens. Maar er was zeker geen sprake van bot materialisme en ongeremd hedonisme. Een gevolg van zijn religie, denk ik. Want Ewald was een gelovig man, die bewust leefde in de kracht die het geloof kan bieden.

Er is iemand weggevallen die nog veel meer voor zijn omgeving had kunnen betekenen. Ook voor een vrouw, want zoals gezegd: hij was zeker ook een family man. Al weet ik niks van concrete plannen, want had ook zijn privé-terrein. Al zag af en toe een kleine, blije glimlach om zijn mond als hij elektronisch aan het communiceren was met Nederland. Als er iemand was, wie dan ook, dan wens ik haar, evenals natuurlijk Ewalds hechte familie, erg veel sterkte.

Goof Bakker
[email protected]