Het kabinet legt hiermee opmerkingen van de luchtvaartsector naast zich neer. Die stelde in januari dat de invoering van een CO2-plafond juridisch wankel is, niet valt te handhaven en tot ongelijkheid leidt tussen Nederland en andere landen in Europa. Ook wijkt de regeling af van wat de Europese Commissie voor geheel Europa wil vastleggen.

Minister Harbers vindt dat de luchtvaart niet kan achterblijven bij de klimaatdoelen, die voor andere sectoren voor de komende jaren zijn vastgelegd in de klimaatwet. Het Akkoord Duurzame Luchtvaart uit 2019 tussen de luchtvaartsector, kennisinstellingen en de overheid (de Duurzame Luchtvaarttafel) was een eerste stap, maar een plafond moet de sector en overheid aanzetten om werk te maken van de afspraken over verduurzaming.

Alle uit Nederland vertrekkende, internationale vluchten krijgen te maken met een maximum aan CO2-uitstoot per luchthaven. Deze hoeveelheid wordt vastgesteld voor meerdere jaren gelden, zodat een overschrijding in één jaar kan worden gecompenseerd in volgende jaren. Het kabinet kiest voor een maximum per luchthaven, omdat uit advies van CE Delft is gebleken dat deze variant als enige uitvoerbaar is en verenigbaar met internationale regelgeving. De komende tijd wordt het CO2-plafond verder uitgewerkt.

De Nederlandse luchtvaartsector vindt dat de regeling discriminerend werkt. Alleen tegen Nederlandse maatschappijen kan worden opgetreden als zij zich niet aan het plafond houden, maar buitenlandse maatschappijen zullen zich waarschijnlijk niks aantrekken van eventuele boetes een maatregelen. Schiphol Group en KLM vinden dat Nederland zich moet houden aan de maatregelen in Europees verband, zoals vastgelegd in het Fit for 55-plan.