West-Europese airlines hebben vandaag de een na de ander China in de ban gedaan vanwege het Coronavirus. Als we eenmaal in de cockpit zitten krijgt mijn collega een telefoontje van operations dat alle vluchten naar China per direct gestopt worden.

Op de immense nieuwe luchthaven staat dus nu een serie Boeing 777’s vol met crew, passagiers en vracht die nergens heen gaan. Logistieke nachtmerrie maar wel het beste besluit.
Behalve Turkish 26 naar Shanghai, onze vlucht dus, die gaat wel. En wij gaan per omgaande op hetzelfde vliegtuig linea recta als passagier terug. Dat wordt een lange dag, maar wel noodzakelijk.

Als we eenmaal vliegen boven Kazachstan en China valt het op hoe stil het is in de lucht. Normaliter op deze luchtweg van het Midden Oosten naar China is het een komen en gaan van tegenliggers, nu is het ongewoon rustig. Voor een hectische luchtvaartscene als China is, is dit heel onwerkelijk.

De Turkse regering had al een militair toestel naar Wuhan gedispatched om een zestigtal Turkse expats te repatriëren. THY, zo vernemen we van Operations, doet haar best om op de retourvlucht zoveel mogelijk Turkse expats te repatriëren. Dit gaat ten koste van Chinezen die uitreizen. Dat werpt weer vragen op. Moet je als Chinese inwoner wel willen uitreizen? Niemand weet hoe lang deze quarantaine gaat duren. Een land dat in quarantaine gaat nota bene. Dat kan ook alleen maar in zo’n collectivistisch aangestuurd en denkend land als China. Moet je tegen een Nederlander zeggen dat ie z’n stad niet uit mag vanwege besmettingsgevaar. Dan krijg je een dikke vinger en een sneer en daar gaat ie toch.

Tijdens de nadering naar het vliegveld Pudong kijk ik naar buiten en beneden. De snelwegen liggen er nagenoeg verlaten bij. Hier en daar een auto. Mijlenver uit, met nog zeker zes minuten te vliegen tot de landing worden we al geklaard om te landen. Ook abnormaal, want meestal hangen er nog twee vliegtuigen voor je die eerst gaan landen. Nu zijn we de enige en de eerste. Op de luchthaven zelf is het net als op de wegen. Stil. De vliegtuigen van Chinese carriers staan dood op hun parkeerplekken. Geen bedrijvigheid van bagagekarretjes, instappende passagiers, tankwagens. Niets. Alleen een paar vliegtuigen uit Europa en het Midden Oosten worden gereed gemaakt voor (hun voorlopig laatste) vlucht China uit.

We gaan even een paar uurtjes naar een hotel pal naast de luchthaven. Even opfrissen, dan weer terug in de bus en weer terug het vliegtuig in. Vijf uur na aankomst buldert de Triple de onbewolkte nachthemel in. Na uren vliegen kruisen we Kazachstan binnen en voelt het alsof we een veraf gelegen, geïsoleerde planeet achter ons laten. In zo’n 30 uur uit en thuis weer op Istanbul, en van die dertig uur hebben we er 24 in ditzelfde vliegtuig gezeten. Extreme situaties vergen extreme maatregelen. Op de luchthaven lopen alleen Aziaten met mondkapjes op, bij onze crew verdwijnen ze ook al rap in de handbagage. Alsof we inderdaad op een andere planeet zijn aangekomen.

Onwerkelijk.

Herman Mateboer
[email protected]