Onder onze collega’s in Istanbul bevindt zich een geporteerde kapitein uit de VS. Een mooi gerijpt karakter, een van de ouwe stempel. Een ras-New Yorker die qua accent zo van een gangsterfilmset gelopen kon zijn. Als hij verhalen verteld over zijn vluchten en hij heeft het over zijn copiloot, dan heeft hij het altijd over ‘the kid’. ‘I said to the kid, hey kid, you shoulda called on the radio by now!’
Zo vertelde hij de anekdote die door iedereen steevast herverteld wordt en de verteller zijn best doet dat pracht NYC-accent na te bootsen.
Hij schetst de moderne tijd waarin we leven in de cockpit, waar alles loopt via de FMS, het Flight Management System, iets wat onze vriend steevast ‘da box’ noemt.
Ter uitleg; in de luchtvaart van de VS komt het nog wel es voor dat je als crew het aanbod van de verkeersleiding krijgt om zelf het laatste stuk van de vlucht je weg naar het vliegveld te vinden. Alleen als je zelf de luchthaven in zicht hebt kan je dat aanbod accepteren uiteraard. Het is de manier van de verkeersleiding om van je af te komen qua verantwoordelijkheid, zo hebben zij meer tijd te focussen op andere vluchten, je mag dan zelf uitzoeken hoe je de nadering vliegt en je separatie met andere toestellen voor of naast je regelt.
Zo kreeg onze New Yorkse baas ook dat aanbod van Air Traffic Control en accepteerde dat. ‘So what does da kid do, he goes head down and starts typing in da box. So I says to da kid, hey kid, why don’t ya look outta da f**king winda?’ Ya know what da problem is, these kids nowadays they’re computer nerds but can’t fly a friggin’ plane!’ Aldus eindigde de man zijn lamentatie over de moderne homo aviensis. Afgezien dat ik dan in tranen ben van dat juicy verhaal heeft hij mijns inziens wel enigszins gelijk. In Europa zijn we niet gewend aan dit soort verkeersleidingpraktijken en is de neiging groot om alles te sturen via de computer. Maar, met een nadering op zicht is het juist de lol om lekker ‘op het handje’ , helemaal terug naar basics, die bak naar dat veld te loodsen. Eer van je eigen handwerk zeg maar. Zo hou je die skills vrij van roest.
Het is Happy Hour op de 17e van het Istanbul Hyatt. Sterke verhalen, klaagzangen en moppen, sommige al tien keer gehoord maar we lachen beleefd. Menig expat collega doet over een pint Bomonti of Efes een duit in het zakje.
Zo zit er aan boord van elk passagiersvliegtuig een First Aid Kit en een Doctor’s Kit. De laatste mag alleen door een gekwalificeerd arts (mocht die aan boord zitten en diens hulp is ingeroepen) gebruikt worden. Als deze uitrusting is aangesproken moet er wel een melding van gemaakt worden in het onderhoudslogboek van het vliegtuig.
Toen ik onlangs aan boord kwam en het onderhoudslogboek van het toestel doorspitte zag ik dat er was genoteerd - in hoofdletters - DOCTOR’s KID WAS USED.
Needless to say; Happy Hour was weer vol goede luim met opmerkingen over smeerlappen die het kind van de dokter gebruiken en andere komische versprekingen, over kids who can’t fly anymore en stuiterlandingen. Jawel, de karavaan met verhalen liep andermaal binnen.
Herman Mateboer
[email protected]