Een achtbaan, daarin bevind ik mij en met mij de gedachten in mijn hoofd, net als die van nog 270 Martinair-vliegers. Ongekende en heftige remous. Het is als een film die trekt aan je ziel en voorlopig weten we niet hoe lang die duurt. Laat ik dit zeggen: ik had nooit kunnen bevroeden hierin te geraken.

Ik en mijn collega’s wilden maar een ding: gewoon vliegen, een baan, zodat je kan zorgen voor je dierbaren. Het laatste wat we wilden en zeker niet om gevraagd hebben staart ons nu van dichtbij kwaadaardig aan. Je baan verliezen.

Wat we kunnen interpreteren zijn de tekenen aan de wand, die laten een neerwaartse lijn zien die ergens onverbiddelijk de horizon gaat raken. We dachten zekerheid te hebben maar die werd door een groep die zich Stichting Cockpit Belangen (Stichting Eigen Belangen is meer correct) noemt lek geschoten.

Hiermee had de Vereniging van Nederlandse Verkeersvliegers terecht een aanleiding het zo door ons begeerde Ringvaartakkoord (veiligheid door een KLM-contract) op te zeggen. Dit was een enorme slag in het gezicht van de Martinair-vlieger. Wat het nog erger maakte was dat daarna de VNV kwam met een akkoord dat - voor wie de kleine lettertjes goed leest - gerust een gifpil genoemd mag worden. Dat doet je verwonderd afvragen waarom? Waarom vraagt je eigen vakbond van je een akkoord te tekenen dat je eigen nauwe steegje naar 'death row' betekend? Dat is iets waar een Martinair-vlieger nog steeds niet bij kan. Het vertrouwen wat spreekwoordelijk te voet komt en gaat te paard gaat? Het ging met een raket en liet een verkoolde knol achter.

Nochthans eist deze vakbond dat wij alleen met haar zaken doen. Zij probeert ons enerzijds aan tafel te krijgen met harde en dreigende retoriek en anderzijds met de charmes van een minzaam spinnende grote kat. Needless to say, de Martinair-vlieger staat nog niet te springen. De Martinair-vlieger voelt zich ondertussen wel steeds onzekerder want de plannen voor krimp gaan door en de vangnetten blijken gifpillen. Het water staat hem aan de lippen en hij wordt bijkans omver getrokken door een steeds sterker toenemende onderstroom van stress. Stress die meegaat de cockpit in. Waar is de hoeder van de vliegveiligheid als je ‘m nodig hebt?

De moedermaatschappij waar wij allen voor werken, Air France-KLM, hult zich in stilzwijgen. Toch huldigt de KLM al veel langer het nobele standpunt 'keeping the family together'. Wij wachten met smart op een wenk van die familie. Het onheilspellende stilzwijgen jaagt de Martinair-vlieger alleen maar verder de gordijnen in.

Bijna Pasen
De tragedie van Pasen kent ingrediënten letterlijk zo oud als de weg naar Rome. Daarmee is het gelijk een van de meest krachtige verhalen ooit aan papier toevertrouwd. Tweeduizend jaar geleden werd een onschuldige Jood verraden en vermoord. De Romeinse gouverneur was onverschillig. Zijn naam is onuitwisbaar in een kwade geur de geschiedenisboeken ingegaan. We hebben zelfs een gezegde wat daarvan afstamt; ‘je handen wassen in onschuld’. De andere die onschuldig de kruisdood stierf veranderde de wereld. De ethiek die zijn geloof uitstraalde is wat Nederland groot heeft gemaakt. Compassie, medemenselijkheid, zorg, dienen (en niet de Mammon!).

Beste Camiel, jongen uit het katholieke zuiden, ik ben een jongen uit het gereformeerde noorden, we zijn allebei groot gebracht met dezelfde waarden, zoals zojuist beschreven. Wij als kleine vliegergroepering zijn vrijwel machteloos. Ik vraag om je compassie, om recht te doen aan mensen die dat enorm nodig hebben, want dat recht doen en het tonen van compassie zal je nooit op afkeuring komen te staan, integendeel, integendeel. Begrepen anderen dat maar eens...

Herman Mateboer