Vorige maand was het weer zover: de jaarlijkse training en examens om mijn brevet geldig te houden. Maar voordat je überhaupt met die training mag beginnen, moet je eerst online allerlei cursussen afwerken met ook daar weer de nodige examens. Daarna gaan we vier dagen de klas in, gevolgd door twee dagen in de simulator. Je kennis wordt opgefrist met de nieuwste weetjes over regels, procedures en technische kennis van het vliegtuig. Natuurlijk wordt ieder onderdeel weer netjes afgesloten met een examen.
Om je scherp te houden, krijgen we tussendoor ook nog herhalingstrainingen in het blussen van brandjes, het geven van hartmassage en wat andere EHBO-technieken. Halverwege het jaar hebben we dan nog twee dagen simulator en niet te vergeten de medische keuring, die dankzij mijn licht gevorderde leeftijd twee keer per jaar plaatsvindt. Zo gaat dat al jaren, en dat is goed. Al kijk ik er niet altijd met plezier naar uit.
Toen ik met vliegen begon dacht ik dat het na mijn opleiding klaar zou zijn met leren en examens. Je was tenslotte toch al een jaar of twee bezig voordat je eindelijk dat felbegeerde papiertje in handen kreeg. Veel vliegers krijgen niet alleen hun brevet, maar er komt ook nog een officieel persoon een ‘wing’ op je borst spelden. Pas daarna ben je een echte piloot. Die ‘wing’ heeft mij persoonlijk nooit zoveel gedaan, maar vorige maand is dat is opeens totaal veranderd.
In één van de pauzes van mijn trainingsweek zag ik hoe Virgin Galactic met een raketvliegtuig voor een paar minuutjes de ruimte insprong. Nou ja, ze passeerden een hoogte van vijftig kilometer. Oké, je ziet de kromming van de aarde, je bent even gewichtsloos en je valt daarna weer snel terug naar waar je vandaan kwam. Toekomstige passagiers zien met hun vlucht en de daarop volgende daling ook de hoogte van hun bankrekening met tweehonderdvijftigduizend dollar kelderen.
Volgens mij gaat het helemaal nergens over, maar waar ik echt onpasselijk van werd, is het gedoe met de astronauten ‘wings’. Na de vlucht kregen Richard Branson en zijn medepassagiers een vleugeltje opgespeld. Zij waren nu tenslotte astronauten. Niemand van deze mensen heeft ook maar een duizendste geleerd, getraind of zelfs maar één van de examens gedaan die echte astronauten regelmatig voorgeschoteld krijgen tijdens hun jarenlange opleiding. Zullen we vanaf nu dan ook maar bij al onze vliegtuigpassagiers na de landing een mooie glanzende pilotenvleugel opspelden?
Dat scheelt deze nieuwe piloten in ieder geval een hele hoop geld en misschien is het wel de meest effectieve manier om het binnenkort terugkerende pilotentekort in één keer op te lossen!
Deze column verscheen in augustus in het Luchtvaartnieuws Magazine
