Ivo Nienhaus: 'I have control'

12 juli 2017

Rustig leg ik uit dat tijdens het taxiën, net zoals op straat netjes naar links en rechts gekeken moet worden wanneer we een kruising naderen. Ook al komt er niemand aan, toch even opzichtig kijken. Links, rechts, zo ja, net zoals Bassie en Adriaan het vroeger lieten zien op TV. We zigzaggen nogal en na de intersectie leg ik ook nog even fijntjes uit dat tijdens het taxiën de gele lijn onder je rechterknie door dient te gaan om netjes op die zelfde gele lijn te blijven.

Het is geen sinecure, dat nep-instructie geven. Ik ben bezig met m'n opleiding tot vlieginstructeur en in ons koddige rollenspel speel ik de instructeur terwijl ik in het echt natuurlijk de leerling ben en speelt mijn instructeur de leerling. Snapt u het nog? Een leerling voor wie het vliegen allemaal nog even wennen is en dat is op mijn beurt ook weer even wennen.

We taxiën richting de startbaan maar voordat we daar terechtkomen doen we eerst onze ‘run op checks’. De handen van mijn 'leerling' razen door de cockpit heen met de snelheid van het licht. Zijn doel is uiteraard om ervoor te zorgen dat ik een handeling mis. En uiteraard mis ik van alles. Dus zeg ik semi-ferm: "Opnieuw beginnen en nu rustig". Ik volg hem nogmaals terwijl hij gedwee doet wat ik zeg. Nadat de checks zijn gedaan en ik tevreden ben, geef ik aan dat we verder kunnen taxiën.

De baan opdraaiend vraagt mijn ‘leerling’: "moet dit ding niet vast zitten?" Tot mijn verbazing heeft hij de gesp van zijn stoelriem in de hand. Ik was zo gefixeerd op zijn andere handelingen dat ik niet zag dat hij überhaupt nooit zijn gordel heeft omgedaan. We zijn nog niet eens in de lucht en ik word al gepiepeld. Dit gaat een interessant uurtje worden.

Het opstijgen gaat (oh verrassing!) niet helemaal vlekkeloos. Mijn 'leerling' heeft veel moeite om het midden van de baan aan te houden en beweegt de pedalen van het staartroer alsof hij in een trapautootje zit. Ik verdenk hem ervan dat hij niet de lengte maar de breedte van de baan wil gebruiken om op te stijgen. Net voordat we het gras op scheuren roep ik "I have control" en breng ik het vliegtuig terug naar het midden van de baan.

Ik geef de controle terug aan Harrison Ford (ook een acteur met dubieuze vliegeigenschappen), die vervolgens op mijn advies licht aan de knuppel trekt om de lucht in te gaan. Hoera! Hij doet zowaar wat ik zeg. Maar wacht, hij blijft maar trekken aan de knuppel. We staan op het punt om te overtrekken en ik roep dus maar weer mijn favoriete zinnetje van die dag; "I have control" en zorg ervoor dat onze vlucht iets langer duurt dan 30 seconden en dat we die avond niet op het 8 uur journaal te bewonderen zijn als een rokend gat in de grond. 

Ik heb niet uitgelegd dat na het loskomen de knuppel iets terugbewogen moet worden om in de ‘klimstand’ te komen. In plaats daarvan blijft hij licht trekken aan de knuppel wat ons dus bijna een overtrek oplevert. Hij doet steeds letterlijk wat ik hem heb opgedragen. Ja logisch. Ik geef hem eigenlijk maar halve opdrachten die hij keurig uitvoert. Ik begin het te begrijpen.

Ondanks dat het steeds beter gaat en ik alles zo duidelijk mogelijk probeer uit te leggen, volgen er tijdens de vlucht toch nog wat halve opdrachten waarbij ik meerdere malen "I have control" mag herhalen. Mijn leercurve is kennelijk net zo vlak als die van mijn leerling en we sluiten af met een niet-afgevangen landing. Het afronden heb ik in geuren en kleuren uitgelegd maar over het afvangen (het daadwerkelijk neerzetten van het vliegtuig) heb ik het echter iets te weinig gehad. We komen zo hard neer dat ik me serieus afvraag of de kist geen permanente schade heeft opgelopen. Maar geen tijd om me daar druk over te maken. Want ondanks onze bijna-doodervaring blijft onze acteur ook op de grond keurig in zijn rol en schreeuwt: "Wat moet ik doen? Wat moet ik doen?" terwijl we weer ‘onbedoeld’ het gras naast de baan opzoeken. Ik neem de boel weer over en begin me oprecht af te vragen of mijn cockpitgenoot nu echt gek is geworden.

Ik zie dat meneer naast mij stiekem de grootste schik heeft en doet alsof hij duizenden angsten uitstaat. Bij mij zijn de zweetdruppels op mijn voorhoofd zeker wel echt en wederom breng ik het vliegtuig weer terug op het resterende stuk startbaan dat gelukkig nog erg lang is. Net zoals mijn pad om een vlieginstructeur te worden…

Ivo Nienhaus
[email protected]

 

Reageren op artikelen? Graag! Er gelden spelregels. We moedigen toevoeging van uw reactie op onze content aan, maar kijken streng naar taalgebruik.

21-12-22, 11:12
02-08-21, 08:08
23-11-20, 10:11
23-11-20, 10:11
16-07-20, 12:07
24-06-19, 02:06
Herman Mateboer
01-06-19, 09:06
21-05-19, 12:05
06-05-19, 12:05
29-04-19, 09:04
25-04-19, 09:04
23-11-18, 03:11
Herman Mateboer
20-11-18, 10:11
Copyright Reismedia BV 2024 - Cookieinstellingen