Komende week zal ik een aantal Europese bedrijven bezoeken, die in Europa onderdelen maken voor de Boeing 787 Dreamliner. Die reis staat natuurlijk altijd een beetje in het teken van de eeuwige strijd tussen Boeing en Airbus. Tussen Dreamliner en A350. Of eigenlijk: Amerika versus Europa.

Eerlijk gezegd wist ik ook niet wat ik al ‘inlezend’ nu wel weet: dat er zó veel onderdelen van de Sharkjet (vanwege de puntige vleugels en gekartelde cowlings!) in ‘good old Europe’ gebouwd worden. Romp, remmen, motoren.

Over beide bedrijven Boeing en Airbus, en hun producten heb ik in het verleden wel eens zitten dollen, in mijn stukkies.

Het was meteen één nul voor Boeing, in 2007. Dreamliner! Wat een prachtige naam! Vergelijk dat met Airbus-A350. Een bus! Met de bus op vakantie...welke marketeer heeft dat in vredesnaam bedacht?

Maar dan Boeing... ‘Wie gaat een revolutionaire ontwikkeling, de eerste op dit gebied sinds de uitvinding van de Alclad in 1932, nu uitbesteden aan een Italiaans bedrijf?’ vroeg ik me af in 2009. Dat je na vele jaren eigen productie iets een keer ‘buiten de deur’ gaat doen, dat begrijp ik. Maar meteen al, zo’n gevoelig onderdeel? En dan in Italië?

Overigens gaat de strijd natuurlijk gewonnen worden door de zuinigste. Airbus heeft meteen al gekozen voor een wat zwaarder toestel, met wat meer passagiers. Redelijk onbegrijpelijk, want als je het hub-and-spoke-systeem omarmt, zoals Airbus doet, zou ik bij m’n point-to-point-toestel juist voor de combinatie licht & zuinig kiezen. Zoals Boeing, die dit PtP vervoer als uitgangspunt neemt, met haar Dreamliner overduidelijk doet.

Enfin de tijd zal het leren. Ik hoop veel te leren, komende week, en ik hoop u daarover te kunnen berichten!

Goof Bakker